Jurassic World: Rebirth (2025) ** recensie

Goe bezig, Universal. Na zes films waarin dinosaurussen mensen opeten, dachten jullie waarschijnlijk: “Weet ge wa? Laat ons er nog eentje maken!” En zo kregen we Jurassic World Rebirth (2025), een film die zich als een wedergeboorte aandient maar eerder aanvoelt als het zoveelste uitgemolken franchise-melkkoebeest. Gareth Edwards, die ons eerder verraste met Rogue One, heeft blijkbaar de rekening van zijn vorige flop (The Creator) moeten betalen door deze opgewarmde dinosaurussoep te regisseren.

© Universal Pictures

Korte inhoud: Het verhaal speelt zich af enkele jaren na de gebeurtenissen van Jurassic World Dominion (2022), in een wereld waar dinosaurussen zijn weggedeemsterd naar tropische eilanden omdat het klimaat ze niet ligt en de mensen ze kotsbeu zijn geworden. Scarlett Johansson speelt Zora Bennett, een huurling die samen met paleontoloog Henry Loomis (Jonathan Bailey) en bootskapitein Duncan Kincaid (Mahershala Ali) naar zo’n verboden eiland trekt om DNA-stalen van dinosaurussen te verzamelen voor farmaceutisch onderzoek. Onderweg pikken ze een schipbreukeling en zijn familie op, die natuurlijk ook op het eiland belanden waar mutante dinosaurushybriden rondzwerven.

Kijk, ik ben geen moeilijke mens. Ik ga graag naar de cinema om mijn hersenen op nul te zetten en te genieten van spectaculaire actie. Maar zelfs ik heb mijn grenzen, en Jurassic World Rebirth overschrijdt ze allemaal tegelijk. Het is alsof David Koepp, die ook het scenario van de originele Jurassic Park (1993) schreef, zijn oude script uit de vuilnisbak heeft gevist, er wat moderne onzin bij heeft geschreven en dacht: “Voilà, klaar is Kees!” Het grootste probleem van deze film is dat ze zichzelf totaal niet serieus neemt, maar tegelijkertijd verwacht dat wij dat wel doen. We moeten geloven dat de wereld dinosaurussen beu is geworden; wat op zich al een belachelijke premisse is. En dat deze dino’s nu plots de sleutel zijn tot het genezen van hartziekten. Het is alsof ze zeggen: “Kijk, we hebben een nieuwe MacGuffin nodig, laat ons maar iets verzinnen over medicijnen.”

En de personages? Goesting om kartonnen bordjes met ogen te bekijken? Dan zit je goed! Zora Bennett is een cliché op twee benen: de stoere vrouw met een traumatisch verleden die plots haar hart terugvindt. Duncan Kincaid lijdt onder het verlies van zijn zoon, maar dit wordt zo oppervlakkig behandeld dat het bijna beledigend is voor iedereen die echt rouw heeft meegemaakt. En laat ons niet beginnen over de familie Delgado, die blijkbaar besloot om met hun bootje door door dinosaurussen geïnfesteerde wateren te varen “voor de lol”. Hun aanwezigheid in de film is zo nutteloos dat ge u afvraagt of ze hun tekst hebben geïmproviseerd. De familie presenteert ons tevens met een jong koppeltje (Luna Blaise & David Iacono) die zich eigenlijk niet gedragen als een koppel. Ze spreken zo goed als niet tegen mekaar laat staan dat ze naar elkaar kijken. En aan dergelijke zaken merk je dat het script met haken en ogen aan mekaar hangt.

Edwards probeert wel zijn best te doen met de visuele kant van de zaak. De man kan ongetwijfeld mooie beelden maken (cf. Monsters en Godzilla). Maar zelfs zijn talent kan deze inhoudelijke puinhoop niet redden. De CGI-dinosaurussen zien er goed uit, akkoord, maar ze missen de impact van Steven Spielberg’s originele beesten. Die voelden echt aan, bedreigend, levensecht. Deze dino’s voelen aan als videogame-monsters die uit een computer zijn gekropen. De film probeert wel enkele nostalgische trekjes uit te halen door terug te grijpen naar iconische momenten uit de originele trilogie. Er is een keukenscène die doet denken aan de beroemde Velociraptor-sequentie, maar ze mist alle spanning en originaliteit.

Wat nog het meest frustrerend is, is dat Jurassic World Rebirth alle thema’s van de originele film verkeerd begrepen heeft. Jurassic Park ging over hubris, over de gevaren van het spelen met de natuur, over respect voor krachten groter dan onszelf. Deze film gaat over… farmaceutische patenten? Corporate greed? Het is alsof ze vergeten zijn wat de franchise zo speciaal maakte. De actie is wel competent geregisseerd, dat moet ik toegeven. Er zijn enkele momenten waarbij ge toch op het puntje van uw stoel zit, vooral tijdens de T-Rex-sequentie met de rubberboot, hoe bespottelijk de scene op zich is (deze familie doet ook de domste dingen in deze film). Maar dat zijn druppels op een hete plaat vergeleken met de berg aan problemen waar deze film mee kampt.

Het meest tragische is dat deze film zich “Rebirth” noemt (wedergeboorte) maar eigenlijk het tegenovergestelde is. Het is het sterven van een franchise die ooit magisch was. De originele Jurassic Park was een wonder van cinema, een perfecte mix van spectacle en substance. Deze hier is gewoon nog een product van de Hollywood-machine, gemaakt zonder passie of visie, enkel om de kassa’s te doen rinkelen.

Kortom, als je absoluut nood hebt aan dinosaurus-actie en uw verwachtingen laag genoeg kunt houden, dan zult ge misschien niet volledig uw tijd verspild hebben. Deze Rebirth is eigenlijk niet beter dan de vorige twee edities en deze waren al niet bijzonder goed. Jurassic World Rebirth is geen wedergeboorte, het is een fossiel dat beter begraven was gebleven. Is de film de moeite om te zien op IMAX? Misschien, maar deze film werd niet opgenomen voor IMAX en dus komt deze niet uit op IMAX. Is de film de moeite op ScreenX? Eerlijk, in geen geval. Ze snijden gewoon nog een stuk van het frame en rekken het uit over de zijmuren, maar het heeft geen enkele toegevoede waarde. Als je de film wil zien, ga gewoon in een klassieke vertoning en bespaar een paar euro’s. Vanaf 2 juli 2025 is de film in de zalen.