Ryan Murphy’s Grotesquerie zijn heilige gruwelen in 10 trage afleveringen

Het moet gezegd worden, Ryan Murphy schudth nieuwe series (“Doctor Odyssey”, “9-1-1”, “American Horror Stories”, “Monsters”, “The Watcher”, “Ratched”, “Glee”, …) uit zijn mouw alsof het confetti is. Nu is er Grotesquerie (2024) voorgeschoteld, een nieuwe horrortoer die ergens tussen “American Horror Story” en Se7en probeert te laveren, maar uiteindelijk voelt als een auto die constant in de tweede versnelling rijdt.

© Hulu

Korte inhoud: Het verhaal draait rond detective Lois Tryon, gespeeld door Niecy Nash, een doorgewinterde smeris met een drankprobleem die een reeks bizarre moorden moet oplossen. De dader heeft blijkbaar een voorliefde voor religieuze tableaux waarbij lichamen worden gerangschikt als kunstinstallaties uit de hel. Lois krijgt onverwachte hulp van Sister Megan, een non-journalist gespeeld door Micaela Diamond, die true crime podcasts sluikt tussen haar gebeden door. Samen proberen ze de religieuze symboliek te ontcijferen terwijl Lois worstelt met haar comateuze echtgenoot Marshall (Courtney B. Vance) en een mysterieuze verpleegster die wel wat té veel interesse toont in haar patiënt.

Murphy weet hoe hij een cast moet samenstellen die ervoor zorgt dat je blijft kijken ondanks alle gebreken. Nash-Betts is fenomenaal als de alcoholische detective. Ze brengt zo’n natuurlijke charme en geloofwaardigheid mee dat je vergeet dat je naar een Ryan Murphy-productie kijkt. Haar chemie met Diamond is het absolute hoogtepunt van de serie; wanneer deze twee vrouwen samen op scherm zijn, voelt alles plotseling logisch en interessant aan. Diamond zelf is een openbaring in haar eerste grote tv-rol, ze geeft Sister Megan precies de juiste hoeveelheid quirky gekheid zonder dat het aanstellerig wordt. Dan hebben we nog Nicholas Alexander Chavez als Father Charlie, die klaarblijkelijk rechtstreeks uit Monsters is komen overwaaien. De man straalt charisma uit en heeft scenes waarbij hij zichzelf geselt na wat eenzame momenten – want ja, dat is blijkbaar wat Murphy denkt dat moderne priesters doen in hun vrije tijd. Lesley Manville als de sinistere Nurse Redd is dan weer zo over-the-top dat ze rechtstreeks uit American Horror Story lijkt te zijn gestapt, wat misschien wel de bedoeling is maar toch wat tonaal vreemd aanvoelt.

Het probleem met “Grotesquerie” is dat het voelt alsof Murphy en zijn co-creators Jon Robin Baitz en Joe Baken zo druk bezig waren met het opbouwen van een sfeer en symboliek dat ze vergaten om ook echt een verhaal te vertellen. Na twee afleveringen krijg je het gevoel dat je eigenlijk al weet waar dit naartoe gaat, en de daaropvolgende acht afleveringen voelen aan als een marathon waarin je constant dezelfde ronde loopt. Er zijn maar zoveel gruwelijke, religieus geïnspireerde moorden die je kunt verdragen voordat je begint te gapen. De serie probeert zich te positioneren als een meditatieve studie over goed en kwaad, geloof en moraliteit, een soort “True Detective” maar dan met nonnen en meer bloed. Het probleem is dat waar “True Detective” zijn filosofische momenten verdiende door middel van strakke plot en karakterontwikkeling, voelt “Grotesquerie” vaak alsof het zijn eigen symboliek aan het overuitleggen is alsof we allemaal in de eerste middelbaar zitten. De camera cirkelt rond bloederige taferelen met de subtiliteit van een trukker, en elke religieuze referentie wordt zo zwaar aangezet dat je bijna verwacht dat er een voice-over komt die uitlegt wat het allemaal betekent.

© Hulu

Wat de serie wel goed doet, is het creëren van een doordringende, benauwende atmosfeer. Max Winkler’s regie in de openingsafleveringen zorgt voor een visuele stijl die ergens tussen gothic horror en neo-noir hangt, en de sound design maakt zelfs het sissen van een koffiezetapparaat verontrustend. Murphy en zijn team begrijpen hoe ze een wereld moeten creëren die aanvoelt alsof er iets fundamenteel mis is, ook al kun je niet precies je vinger erop leggen. Zonder te veel te verklappen, gebeurt er halverwege de serie een grote plot twist die alles wat je dacht te weten op zijn kop zet. Het is een ontwikkeling die zowel interessant als frustrerend is;  interessant omdat het nieuwe lagen toevoegt aan het verhaal, frustrerend omdat het voelt alsof de serie eindelijk interesting wordt op het moment dat je al half uitgestapt bent. Het is alsof Murphy en co besloten hebben dat het eerste seizoen eigenlijk gewoon de setup is voor de echte show, wat een risicovolle strategie is in tijden waarin kijkers minder geduld hebben dan ooit.

Het feit dat Travis Kelce ergens in deze cast zit als Ed Laclan voegt een extra laag van surreële verwachting toe. De NFL-ster verschijnt pas later in de serie, maar zijn aanwezigheid alleen al maakt dat je je afvraagt wat Murphy in godsnaam van plan is. En eerlijk gezegd, als hij opduikt, is zijn performance verrassend intrigerend, de man kan blijkbaar meer dan alleen footballs vangen en Taylor Swift’s hand vasthouden. Uiteindelijk is “Grotesquerie” een serie die belooft en tegenvalt in gelijke mate. Nash-Betts en Diamond redden wat er te redden valt met hun uitstekende performances, en er zijn genoeg interessante ideeën rondgestrooid om je nieuwsgierig te houden. Maar de trage pacing, de voorspelbare plot ontwikkelingen en Murphy’s neiging om zijn eigen symboliek te over-analyseren maken dat het meer aanvoelt als huiswerk dan als entertainment. Het is geen ramp, maar het had zoveel beter kunnen zijn met wat meer focus en minder pretenties. Als je een fan bent van Murphy’s werk zul je er waarschijnlijk wel wat mee kunnen, maar verwacht er niet al teveel van.