Ge moet het de Amerikanen nageven: zij maken films over de meest bizarre waargebeurtde verhalen. Roofman (2025) is daar weer zo’n pareltje van, met Channing Tatum in de hoofdrol als Jeffrey Manchester, een kerel die McDonald’s restaurants beroof door gaten in hun daken te boren. Ja, je leest dat goed. En alsof dat nog niet genoeg was, verstopt hij zich in de muren van een Toys ‘R’ Us. Het klinkt als het verhaal dat je na een stevige avond aan de tap zou vertellen, maar het is dus echt gebeurd.
Korte inhoud: Het verhaal volgt Manchester (Channing Tatum), een ex-Army Ranger die het financieel moeilijk heeft en zijn toevlucht neemt tot het beroven van fastfoodketens via hun daken – vandaar zijn bijnaam “Roofman”. Na een ontsnapping uit de gevangenis verstopt hij zich zes maanden lang in een speelgoedwinkel, waar hij ’s nachts rondwandelt tussen de knuffelberen en LEGO-dozen. Tot hij verliefd wordt op Leigh, een alleenstaande moeder gespeeld door Kirsten Dunst, die toevallig in diezelfde winkel werkt. Zijn criminele verleden haalt hem echter in, net op het moment dat hij een nieuwe kans op geluk lijkt te krijgen.
Regisseur Derek Cianfrance heeft met Blue Valentine (2010) en The Place Beyond the Pines (2012) al bewezen dat hij emotionele verhalen kan vertellen zonder in sentimentaliteit te vervallen. Met Roofman lijkt hij diezelfde balans te hebben gevonden tussen humor en melancholie. De man heeft Tatum letterlijk door echte daken laten breken omdat hij die worsteling, die frustratie van iemand die het op de harde manier moet doen, wilde vastleggen. Geen Hollywood-gladheid hier, maar de ruwe realiteit van iemand die écht door een dakpan moet zagen. Tatum zelf omschrijft de draaiperiode als een “spirituele marathon”. De acteur, die we vooral kennen van zijn danskunstjes in Magic Mike (2012) en zijn actiewerk in films zoals White House Down (2013), toont hier een kwetsbaardere kant. Hij heeft uitgebreid telefonisch contact gehad met de echte Jeffrey Manchester, die momenteel een straf van 40 jaar uitzit in de Central Prison in Raleigh.
Wat Roofman onderscheidt van andere misdaadfilms, is de bizarre setting van de Toys ‘R’ Us. Manchester leefde daar letterlijk als een moderne Robinson Crusoe tussen de speelgoedrekken. Hij reed ’s nachts met fietsen door de gangpaden, probeerde verschillende speelgoed uit. De productie bouwde een volledige Toys ‘R’ Us na, compleet met 360-graden draaimogelijkheden. Kirsten Dunst, die we recent nog zagen in donkerder films zoals The Power of the Dog (2021) en Civil War (2024), was blij met de kans om iets lichters te maken. Cianfrance hield Dunst en Tatum bewust uit elkaar tot hun eerste scène samen, om die authentieke nervositeit en spanning vast te leggen. De regisseur stond erom bekend “vallen” op te zetten voor zijn acteurs – koppen die samen gelijmd waren, bekerhouders die plots ergens anders stonden – om hen uit hun comfort zone te halen.
De cast wordt aangevuld met Peter Dinklage als de manager van de Toys ‘R’ Us, Ben Mendelsohn, LaKeith Stanfield, Juno Temple, Melonie Diaz, Uzo Aduba, Lily Collias en Jimmy O. Yang. Een indrukwekkende verzameling acteurs die allemaal hun steentje bijdragen aan dit verhaal over tweede kansen en de complexiteit van menselijke natuur.
Wat Roofman zo hoopvol maakt, is niet zozeer het verhaal van een perfecte verlossing, maar eerder de erkenning dat mensen complexe wezens zijn die zowel tot het ergste als het beste in staat zijn. Manchester is geen held, maar ook geen monster. Hij is gewoon een man die verkeerde keuzes heeft gemaakt en probeert een nieuwe weg te vinden. In een tijd waarin films vaak in zwart-wit denken, biedt Cianfrance grijstinten – en dat is misschien wel het mooiste aan deze film. Het script werd geschreven door Cianfrance en Kirt Gunn. Miramax verwierf de film voor bepaalde gebieden, waaronder de Verenigde Staten, en Paramount Pictures zorgt voor de distributie. Het is opmerkelijk hoeveel van de echte mensen uit Manchester’s verhaal een rol kregen in de film – van de dominee tot de man die de vrachtwagen bestuurde waarmee Manchester ontsnapte. Dat geeft de film een extra laag authenticiteit die je niet vaak ziet in Hollywood-producties.
Roofman belooft een film te worden die je zowel doet lachen als huilen, zonder manipulatief te zijn. In een wereld vol superhelden en explosies is er iets verfrissends aan een verhaal dat gewoon menselijk is. Tatum heeft misschien wel zijn beste acteerwerk geleverd, weg van de gladde charme waarmee we hem kennen. Dunst straalt in een rol die haar toelaat om weer eens warmte en optimisme uit te stralen. En Cianfrance bewijst opnieuw dat hij de regisseur is voor verhalen die je hart raken zonder je intelligentie te beledigen. Op 10 oktober 2025 kunnen we eindelijk zien of deze bizarre maar waargebeurde geschiedenis ons net zo kan boeien als de makers hopen.
Channing Tatum is echt een onderschatte acteur. Ik denk niet dat hij genoeg erkenning krijgt voor het bereik dat hij heeft.
Dit ziet er goed uit.
Wat een crazy verhaal, ben benieuwd.