28 Years Later (2025) ** recensie

Na achttien jaar stilte keert Danny Boyle terug naar zijn zombie-imperium met 28 Years Later (2025) , en het voelt wat aan als bij heel wat threequels; het is een poging de vibe van de eerste film te herstellen zonder echt te weten hoe het relevent te maken voor een hendendaags publiek. Samen met scenarist Alex Garland – die ondertussen zijn eigen reputatie heeft opgebouwd met Ex Machina (2015) en Civil War (2024) – waagt Boyle zich opnieuw aan het ‘rage virus’ dat met 28 Days Later (2002) de zombiewereld op zijn kop zette. Want ja, weet je nog, toen zombies plots konden lopen? Revolutionair was dat, tot iedereen het ging nadoen.

© Sony Pictures

Korte inhoud: Het verhaal speelt zich af op Holy Island, een Schots eilandje waar een groepje overlevenden al 28 jaar lang de boel draaiende houdt zonder WiFi, smartphones of TikTok-influencers. Twaalfjarige Spike (Alfie Williams) moet van zijn vader Jamie (Aaron Taylor-Johnson) zijn eerste zombie neerschieten als overgangsritueel – een soort hertenjacht, maar dan met mensen die ooit mensen waren. Ondertussen ligt mama Isla (Jodie Comer) ziek in bed met een mysterieuze aandoening, wat Spike ertoe aanzet om stiekem met haar naar het vasteland te trekken op zoek naar de legendarische Dr. Kelson (Ralph Fiennes), een man die ergens in de bossen lijken verbrandt alsof het een hobby is.

Nu, laat ik eerlijk zijn: mijn verwachtingen lagen hoog. Het originele 28 Days Later was geen gewone zombiefilm – het was een statement, een wake-up call, een middelvinger naar de trage zombies van weleer. Het introduceerde de “fast zombies” die sindsdien overal opduiken, van World War Z (2013) tot “The Walking Dead”. Maar deze derde film voelt eerder aan als een remake van een remake, een echo die steeds zwakker wordt. Boyle en zijn cameraman Anthony Dod Mantle hebben dit keer gekozen om met iPhones te filmen – iPhone 15 Pro Max om precies te zijn – wat eigenlijk best cool klinkt, maar het resultaat voelt meer aan als een dure studentenfilm dan als een professionele horrorproductie.

Het grootste probleem van 28 Years Later is dat het niet weet wat het wil zijn. Is het een coming-of-age verhaal? Een familiiedrama? Een horrorfilm? Een social commentary over Brexit? Garland probeert van alles wat in zijn script te proppen, maar het voelt aan alsof hij verschillende verhalen door elkaar heeft gegooid en hoopt dat niemand het doorheeft. De eerste helft focust op vader-zoon bonding tijdens hun zombie-safari, de tweede helft wordt plots een roadmovie met een zieke moeder, en de derde akte introduceert Fiennes als een soort Colonel Kurtz uit Apocalypse Now – inclusief het kaalgeschoren hoofd en jodium-besmeurde huid. Het is alsof je drie verschillende films aan het kijken bent die toevallig dezelfde karakters hebben. En dan hebben we nog de toonproblemen. Waar 28 Days Later je deed zweten van de spanning, voelt deze film vaak als een trage wandeling door het bos met af en toe een zombie die langskomt. De “Alpha” zombies – een nieuwe soort supervirus-dragers die blijkbaar slimmer en sterker zijn – hadden eigenlijk best eng kunnen zijn, maar ze komen zo weinig voor dat je ze bijna vergeet. In plaats daarvan krijgen we eindeloze scènes van mensen die door het landschap wandelen terwijl de soundtrack van Young Fathers dreunt alsof we naar een corporate video aan het kijken zijn in plaats van naar een horrorfilm.

Wat de cast betreft: jonge Alfie Williams als Spike is bizar genoeg het beste wat de film te bieden heeft en we zullen dat kereltje nog veel in de toekomst zien. Het acteertalent druipt er van af. Maar hij krijgt een script dat hem dwingt om constant onlogische beslissingen te maken, zoals zijn moeder meenemen naar zombie-land terwijl ze amper bij bewustzijn kan blijven. Aaron Taylor-Johnson doet wat hij kan als de macho vader, maar zijn personage is zo cliché dat je hem binnen vijf minuten door hebt. Te denken dat mensen hem zien als mogelijke James Bond is bespottelijk, maar dit even terzijde. Jodie Comer, die we kennen van Killing Eve, speelt de verwarrende moeder met overtuiging, maar haar personage is meer plot device dan echt mens. En Ralph Fiennes? Die man kan zelfs een telefoongids interessant voorlezen, maar hier krijgt hij een rol die zo over-the-top filosofisch is dat je je afvraagt of Garland vergeten is dat hij een horrorfilm aan het schrijven was.

Het ergste van alles is misschien wel dat 28 Years Later zich gedraagt als de eerste aflevering van een Netflix-serie in plaats van als een op zichzelf staande film. Alles in dit verhaal is opgezet om de volgende film in te leiden – 28 Years Later: The Bone Temple (2026), die volgend jaar uitkomt met Nia DaCosta als regisseur. Het einde van de film is geen einde, het is een cliffhanger die je frustreert in plaats van bevredigt. Het is alsof je een boek koopt en dan ontdekt dat de laatste hoofdstukken er gewoon uitgescheurd zijn met een briefje: “Koop deel twee voor de conclusie!” Het einde is tevens net zo van de pot gerukt als het einde van Danny Boyle’s anders geweldige Sunshine (2007). Het is eigenlijk ook zo een scene waarvan je onbedoeld mee zal moeten lachen.

© Sony Pictures

Visueel is de film een mengelmoes van stijlen die niet bij elkaar passen. De iPhone-cinematografie kan soms verrassend mooi zijn – vooral de brede shots van het Schotse landschap en de water-achtervolging over de causeway – maar Boyle kan de verleiding niet weerstaan om er allerlei pretentieuze trucjes bovenop te gooien. Daarnaast krijjgen we bullet-time-freeze-frames wanneer pijlen zombies raken en aanvoelen als een terugkeer naar de jaren 90, willekeurige archiefbeelden, een constant trillende camera/iphone die meer hoofdpijn veroorzaakt dan spanning. Het voelt alsof Boyle vergeten is dat minder soms meer is.

De soundtrack verdient een aparte vermelding, en niet op een goede manier. Young Fathers maakt normaal gezien prima muziek, maar hier klinkt hun elektronische hip-hop alsof het uit een andere film komt. Waar 28 Days Later een soundtrack had die perfect paste bij de claustrofobische sfeer, voelt deze muziek aan alsof iemand de verkeerde CD in de speler heeft gestopt. Het ondergraaft elke poging tot spanning en maakt emotionele momenten ongewild komisch. Het meest frustrerend is dat je glimpen ziet van wat deze film had kunnen zijn. Momenten waarop de oude Boyle-magie even terugkeert, scènes waarin de spanning echt voelbaar is, concepten die interessant hadden kunnen zijn als ze beter waren uitgewerkt. De zwangere zombie subplot had bijvoorbeeld een hele andere discussie kunnen opstarten over wat het betekent om mens te zijn in een post-apocalyptische wereld, maar in plaats daarvan wordt het behandeld als een bizarre sight gag.

Na bijna twee uur voelt 28 Years Later als een gemiste kans van epische proporties. Het is een film die probeert te hard zijn eigen erfenis te overtreffen en daarbij vergeet waarom die erfenis zo bijzonder was. In 2002 was 28 Days Later vernieuwend omdat het eenvoud combineerde met intensiteit. Deze sequel is complex waar het eenvoudig zou moeten zijn, en oppervlakkig waar het diepgang zou moeten hebben. Het is als een restaurant dat zo wanhopig probeert om fancy te zijn dat ze vergeten hoe je een goeie hamburger maakt. Het wordt een helse klus voor de regisseur van de sequel om van deze puinhoop nog een degelijke sequel te maken. Kortom, voor fans van de originele films is 28 Years Later waarschijnlijk een teleurstelling, voor nieuwkomers zal het een verwarrende introductie zijn tot een franchise die ooit veel beter was. Het is niet slecht genoeg om volledig af te schrijven, maar ook niet goed genoeg om te rechtvaardigen waarom we achttien jaar hebben gewacht op een vervolg. Misschien hadden sommige franchises gewoon dood moeten blijven. De film draait in onze zalen sinds 18 juni 2025