F1: The Movie (2025) ***½ recensie

Joseph Kosinski’s nieuwste spectaculaire creatie, F1: The Movie (2025), is een fascinerende tegenstelling: een technologische tour de force die qua verhaal weinig verrassingen biedt, maar niettemin een boeiende bioscoopervaring oplevert. Na zijn succesvolle rehabilitatie van het Top Gun-franchise met Top Gun: Maverick (2022), ook al onder de vleugels van producer Jerry Bruckheimer, waagt Kosinski zich opnieuw aan een hightech actiefilm waarbij de kracht van het medium centraal staat. Bruckheimer heeft 10 jaar nodig gehad om organisator FIA en de verschillende ploegen te overtuigen deze film te kunnen maken tijdens de Grand Prix.

© Warner Bros.

Korte inhoud: Sonny Hayes (Brad Pitt), betiteld als “de grootste die er nooit was”, was in de jaren 90 het meest veelbelovende fenomeen in de Formule 1, totdat een ongeluk op het circuit bijna een einde maakte aan zijn carrière. Dertig jaar later is hij een nomadische coureur die te huur is wanneer hij wordt benaderd door zijn voormalige teamgenoot Ruben Cervantes (Javier Bardem), eigenaar van een worstelend Formule 1-team dat op de rand van de afgrond staat. Ruben overtuigt Sonny om terug te keren naar de Formule 1 voor een laatste poging om het team te redden en de beste ter wereld te worden. Hij rijdt samen met Joshua Pearce (Damson Idris), de veelbelovende rookie van het team die vastbesloten is zijn eigen tempo te bepalen. Maar terwijl de motoren brullen, haalt Sonny’s verleden hem in en ontdekt hij dat in de Formule 1 je teamgenoot je grootste concurrent is – en de weg naar verlossing is niet iets dat je alleen kunt afleggen. F1 is een team sport.

Ehren Kruger’s script lijdt onder rudimentaire dialogen die de film naar beneden trekt. Alles wordt ons met de paplepel gevoerd. Wanneer Joshua’s manager (Samson Kayo) hem waarschuwt voor de gevolgen van falen zegt hij letterlijk: “Je zou je job kunnen verliezen. Ja. Laat dat tot je doordringen.” Wanneer Sonny Kate probeert te versieren vraagt hij: “Dus, hoe wordt men de eerste vrouwelijke technisch directeur van een F1-team?” En dat is nog maar het topje van de ijsberg. De expositie van verschillende reporters en commentatoren is nog onhandiger. Tijdens elke race horen we voice-over stemmen die dingen zeggen als: “Dit is eigenlijk een voordeel voor Hayes,” en “Nog maar twee minuten tot de race opnieuw begint” of nog “Hayes is niet tevreden met de wagen, dergelijke commentaren tijdens de race is geen goed nieuws.” Een van de ergste voorbeelden van expositie luidt: “Dit is niet waar je wilt zijn – de laatste plaats.” Dank je wel, voor de feedback.

De makers houden de kijkers bij het handje alsof het een meute pubers zijn. Deze dialogen suggereren dat de filmmakers bang waren en dat ze er niet op konden vertrouwen dat kijkers zouden kunnen volgen wat er op het circuit gebeurde zonder voor de hand liggende verbale hulp. En dat suggereert op zijn beurt dat het maken van een film over een reeks lange races misschien gewoon geen goed idee was. Een commentaarstem bij sportfilms is niet iets ongewoon, dat was er ook in Days of Thunder (1990). Maar hier was het echt wel te dik. En het verhaal was eigenlijk al zo filterdun dat zoiets ook heel goedkoop overkomt.

Toch werken de clichés omdat de acteurs ze overtuigend verkopen, zeker Damson Idris die perfect in zijn rol zit. De film volgt de klassieke sportfilm-template perfect: van de call to action, het vstruiken en vallen om dat uiteindelijk alles op alles te moeten zetten om de overwinning te behalen. Het is veilig en beproefd concept, maar wanneer je zulke charismatische acteurs hebt, zou je er toch iets meer mee kunnen doen. Brad Pitt speelt in “F1” eigenlijk Brad Pitt beter dan wie ook Brad Pitt kan spelen, en dat is misschien precies wat het publiek wil. Zijn Sonny Hayes is inderdaad opmerkelijk gelijkaardig aan zijn Cliff Booth uit Once Upon a Time … in Hollywood (2019): dezelfde laidback arrogantie, dezelfde mysterieuze coolness, dezelfde ontspannen charme die alle problemen lijkt op te lossen. Het problematische is dat Sonny vanaf het eerste moment al een soort superheld is – tactisch genie, inspirerende leider, loyale teamspeler, charmante gentleman én innovatieve auto-ontwerper. Hij draagt een hele Sunglasses Hut aan zonnebrillen en eet ijs, doet pull ups, gebruikt papieren kaarten in plaats van smartphones, en draagt zijn overhemden open zodat je zijn kettingen kan zien.

De grootste zwakte van de film is dat Sonny’s “heldenreis” hem slechts van “geweldige kerel maar een beetje arrogant” naar “geweldige kerel maar iets minder arrogant” brengt. Zijn trauma’s zijn al opgelost voordat de film begint, zijn demons zijn al overwonnen, en hij maakt een psychische en fysieke comeback die te gemakkelijk aanvoelt. Toch werkt Pitt’s prestatie omdat hij zich volledig overgeeft aan deze rol. Javier Bardem brengt warmte en hart naar zijn rol als Ruben, maar zijn karakter krijgt te weinig ontwikkeling in het script. Kerry Condon steelt echter scènes als Kate McKenna, de technisch directeur. Haar prestatie brengt geloofwaardigheid en aardse kracht die essentieel is voor de film. Zonder haar zouden Pitt’s beperkte acteerregisters mogelijk hebben gefaald. Damson Idris bewijst zich als een ster in wording als Joshua Pearce, waarbij hij jeugdige onzekerheid en bravoure perfect balanceert; geen kleine prestatie wanneer je naast Brad Pitt staat.

Waar de film wél in schittert is zijn revolutionaire cinematografie van Claudio Miranda (Maverick, Oblivion), gerealiseerd met Sony’s speciaal ontwikkelde 6K action cinema camera’s, brengt de kijker letterlijk in de cockpit van een F1-auto. Dit is voor mij reden genoeg om de film aan te raden, en ga deze gaan bekijken op het groots mogelijke scherm! De installatie van vier 6K camera’s in een echte F1-cockpit (een technische prestatie die nog niet zo lang geleden onmogelijk leek) resulteerde in beelden die de snelheid, intensiteit en fysieke belasting van de sport op ongekende wijze vastleggen. Kosinski’s samenwerking met Sony-ingenieurs, voortbouwend op de technologie uit Top Gun: Maverick, heeft geleid tot een op maat gemaakte cameraoplossing die extreem g-krachten, krappe ruimtes en de eisen van IMAX-kwaliteit aankan. Het resultaat is visueel overweldigend: gladde bewegingen, kristalheldere details en een onderdompelende ervaring die je werkelijk het gevoel geeft in de race te zitten.

© Photo by Scott Garfield Courtesy Warner Bros. Pictures / Apple Original Films

De hybride aanpak, gecombineerd met DJI’s Ronin 4D systeem voor vloeiende tracking shots, creëert een technisch geavanceerde workflow die nieuwe standaarden zet voor racingfilms. Meer dan een uur van de film is specifiek gefilmd voor het volledige IMAX-formaat, waardoor de verticale resolutie en extreme helderheid optimaal benut worden. Maar deze film is wel gemaakt op 6k digitale dragers, NIET op 70mm pellicule IMAX camera’s. Deze camera’s zijn ook veel te groot en luidruchtig om mee te zeulen op een racetrack tijdens de Grand Prix weekends in 2023 en 2024.

Deze film heeft geld gekost, naar verluidt 250 miljoen dollar (met 30 miljoen dollar voor Brad Pitt). En dat was MET de samenwerking van heel wat F1 insiders, anders had dit een miljarden film geweest. En bijgevolg krijgen we ook een vleierige houding tegenover de Formule 1 zelf. De film is gefilmd op echte circuits met volledige medewerking van organisatoren en deelnemers (Lewis Hamilton staat tevens vermeld als producer), wat resulteert in wat essentieel een glanzende corporate promotiefilm is. De product placement is zo opdringerig dat je eerder de merknamen dan de personages zult onthouden. Er is geen zweem van kritiek of scepsis, geen hint naar iets exploitatief of obscuur. F1-fans zullen blij zijn met de glimpen van hun favoriete coureurs, maar de film is zo vastbesloten positief te zijn over zijn milieu dat geen van deze mannen mag fungeren als echte antagonist. Niemand mag zich misdragen, niets verschrikkelijks kan de personages overkomen, dus is er nauwelijks spanning. Dit in tegenstelling to Days of Thunder waar je niet alleen 2 rivalen had, maar ook nog eens het management die het niet zo nauw namen met de medische rapporten van hun coureurs. De enige “controversie” kwam van een boardlid Peter Banning (Tobias Menzies), die te laat in de film wordt ontwikkeld om werkelijk impact te hebben. Het gebrek aan echte rivaliteit (geen enkele coureur wordt gepresenteerd als echte rivaal) maakt dat de dramatische inzet kunstmatig aanvoelt. We zien wel Max Verstappen, George Russell en Lewis Hamilton, maar zij acteren du niet in de film, ze poseren, en hun screentijd is nauwelijks 10 seconden.

Ondanks alle tekortkomingen slaagt F1: The Movie erin een meeslepende bioscoopervaring te leveren, maar alleen onder de juiste omstandigheden. Dit is een film die ontworpen is om gezien te worden op het grootste scherm mogelijk, met bergen junkfood, en een perfect audio-systeem. In elke andere situatie zou het misschien niet werken, maar onder die voorwaarden is het behoorlijk spektakel. De film heeft massa-appeal en zal erin slagen een breed publiek te bereiken door zijn ongecompliceeerde aanpak. Het was duidelijk niet bedoeld om het wiel opnieuw uit te vinden. Voor Apple was het een investering, maar ook wel één waarin ze hun producten konden showcasen. De witte strakke designs van het Apex Grand Prix team (zoals in het F1 Game) sluiten naadloos aan bij het Apple merk. De races zien er werkelijk spectaculair uit, de geluidsmontage is voortreffelijk, en Hans Zimmer’s score is zo intens perfect dat het bijna de sterren van de film overschaduwt. Voor degenen die verlangen naar een ouderwetse bioscoopervaring – groot, luid en zonder pretenties – levert “F1” precies wat het belooft.

Kortom, F1: The Movie is de definitie van een zomer-blockbuster: visueel overweldigend, emotioneel oppervlakkig, en perfect gekalibreerd voor massa-entertainment (ook al denk ik dat deze film vooral een oudere generatie zal aanspreken). Joseph Kosinski heeft opnieuw bewezen dat hij een meester is in het creëren van technische spectakels, ook al volgt hij exact dezelfde blauwdruk als Top Gun: Maverick – vervang straaljagers door racewagens, een marine luchtmissie door een wereldwijde racingcompetitie, en je hebt hetzelfde verhaal, ook al had Maverick net iets meer spanning en bracht Cruise net iets meer emotie. Wat de film tot een waardige zomerfilm maakt, is het ontvouwen van die winnende formule bovenop een underdog sportverhaal. Het publiek krijgt precies wat het wil: een charismatische ster die er fantastisch uitziet terwijl hij doet wat hij het beste doet. De 155 minuten voelt inderdaad lang aan, maar het blijft indrukwekkend om de race te maken van Daytona tot Abu Dhabi, via België met zijn circuit in Spa-Francorchamps waar tevens iets dramatisch gebeurt! Voor F1-liefhebbers is dit een droom die realiteit wordt. Voor anderen is het een competent geassembleerde collectie van underdog sportdrama-clichés die gered wordt door pure, ongefilterde cinematografische kracht. Het overtuigt je er misschien niet van dat de protagonisten echte mensen zijn, maar het overtuigt je er wel van dat moderne cinema nog steeds unieke, overweldigende ervaringen kan leveren. F1: The Movie is te zien vanaf 25 juni 2025 in de bioscoop.