Die My Love (2025) ***½ recensie

Zeven jaar heeft Lynne Ramsay ons laten wachten op een nieuwe film, en nu ze er is met Die My Love (2025), is het alsof ze nooit weg is geweest. De Schotse regisseur, die eerder al bewees dat ze een meesterschap heeft in het portretteren van psychologische ontbinding, serveert ons opnieuw een film die je zowel fascineert als volledig uitput. Dit is geen popcornfilm voor een gezellige zaterdagavond – dit is cinema die je bij de keel grijpt en niet meer loslaat, zelfs als je dat eigenlijk wel zou willen.

Cannes poster

Korte inhoud: Het verhaal draait rond Grace (Jennifer Lawrence) en Jackson (Robert Pattinson), een koppel dat net verhuisd is naar een vervallen huis in het platteland van Montana. Na de geboorte van hun eerste kind begint Grace te worstelen met een postpartum depressie die langzaam maar zeker escaleert tot een volledige psychotische episode. Terwijl Jackson wegvlucht in zijn werk, blijft Grace alleen thuis met de baby, waar ze langzaam maar zeker de grip op de realiteit verliest. Wat begint als subtiele tekenen van onbehagen, groeit uit tot gewelddadige uitbarstingen en hallucinaties, terwijl hun ooit zo liefdevolle relatie volledig implodeert.

Ramsay heeft altijd een bijzonder talent gehad voor het creëren van atmosfeer, en in Die My Love toont ze dat opnieuw met volle glorie. De film voelt aan als een koortsdroom, waarbij de grens tussen realiteit en waanzin voortdurend vervaagt. De cinematografie van Seamus McGarvey vangt prachtig de claustrofobische sfeer van het vervallen huis en de uitgestrekte, maar beklemmende natuur van Montana. Het constante gezoem van vliegen, het geblaf van honden, en de alomtegenwoordige hitte creëren een sensorische overload die de kijker direct in Grace’s verwarde geestestoestand trekt. Het is alsof je zelf in die verstikkende omgeving vastzit, wat zowel indrukwekkend als uitputtend is.

Lawrence levert hier ongetwijfeld één van haar krachtigste prestaties ooit. Ze gooit alle remmen los en stort zich volledig in deze rol van een vrouw die volledig aan het ontsporen is. Van de openingsscènes waarin ze en Pattinson wild seks hebben, tot de momenten waarin ze op handen en voeten door een veld kruipt met een mes in haar hand – Lawrence toont een moed en toewijding die je zelden ziet. Ze balanceert perfect tussen humor en horror, tussen kwetsbaarheid en geweld. Het is een prestatie die je zowel bewondert als die je ongemakkelijk maakt, wat precies is wat de film beoogt. Pattinson heeft een moeilijkere opgave als Jackson, een personage dat minder ontwikkeld is dan Grace maar cruciaal voor de dynamiek van de film. Hij moet een man neerzetten die zowel liefdevol als ontoereikend is, iemand die oprecht van zijn vrouw houdt maar geen idee heeft hoe hij haar kan helpen. Pattinson slaagt erin om Jackson sympathiek te houden, ondanks zijn vele tekortkomingen. De chemie tussen hem en Lawrence is voelbaar, wat het des te pijnlijker maakt om te zien hoe hun relatie uit elkaar valt.

De film maakt geen geheim van zijn literaire oorsprong – het is gebaseerd op de roman van Ariana Harwicz – en dat is zowel een kracht als een zwakte. Ramsay en haar co-scenaristen Enda Walsh en Alice Birch hebben een verhaal gecreëerd dat meer voelt als poëzie dan als traditionele cinema. Dit leidt tot prachtige, onvergetelijke beelden en momenten van pure cinematografische magie, maar ook tot passages die aanvoelen als literaire exercities die niet helemaal vertaald zijn naar het medium film. Wat Die My Love tot een cultklassieker maakt, is precies deze combinatie van toegankelijkheid en schimmige mysterie. Het is een film die je niet kunt negeren – Lawrence’s prestatie alleen al zorgt ervoor dat de film gesproken zal blijven worden. Maar het is ook een werk dat vraagt om herhaalde viewings, omdat Ramsay zoveel lagen en subtiliteiten in de film heeft geweven dat je bij elke kijkbeurt nieuwe details ontdekt. De film functioneert op meerdere niveaus: als psychologische horror, als commentaar op moederschap, als studie van een relatie onder druk, en als pure sensorische ervaring.

De sound design verdient speciale vermelding, omdat het een van de krachtigste elementen van de film is. Het constante gezoem van insecten, het geluid van hout dat kraakt, het gehijg van personages; alles draagt bij aan een auditieve ervaring die net zo belangrijk is als het visuele. Ramsay gebruikt geluid niet alleen ter ondersteuning van de beelden, maar als een volwaardige verteltechniek die de kijker dieper in Grace’s verwarde wereld trekt. Sissy Spacek levert als Jackson’s moeder Pam een subtiele maar krachtige bijdrage. Haar personage fungeert als een soort spiegel voor Grace – een vrouw die haar eigen moederschap heeft overleefd en nu met een mix van medelijden en herkenning naar Grace’s worsteling kijkt. De scènes tussen Spacek en Lawrence behoren tot de emotioneel krachtigste van de film, omdat ze laten zien dat Grace’s ervaring niet uniek is, maar deel uitmaakt van een universele vrouwelijke ervaring.

Technisch gezien is de film niet perfect – er zijn momenten waarop Ramsay’s ambities groter lijken dan het budget toelaat, en enkele scènes voelen enigszins geforceerd aan. Maar deze kleine tekortkomingen doen niets af aan de algehele impact van de film. Als er iets is dat Ramsay begrijpt, dan is het wel dat perfectie overgewaardeerd is – het zijn juist de ruwe randjes die een film tot leven brengen en die zorgen voor die authentieke emotionele impact. De film confronteert ons met ongemakkelijke waarheden over moederschap die zelden zo onverbloemd op het scherm worden getoond. Grace’s worsteling is niet alleen persoonlijk, maar representatief voor talloze vrouwen die worstelen met de verwachtingen en realiteiten van het moederschap. Ramsay weigert om makkelijke antwoorden te geven of haar personages in heldere categorieën van goed en kwaad in te delen. In plaats daarvan presenteert ze ons complexe, gebrekkige mensen die proberen te overleven in omstandigheden die hen overstijgen.

Wat de film ook zo memorabel maakt, is hoe het seksualiteit en moederschap combineert op een manier die zowel verstorend als natuurlijk aanvoelt. Grace’s seksuele honger staat haaks op de traditionele verwachtingen van moederschap, wat zorgt voor een constante spanning in de film. Lawrence navigeert deze complexe emoties met een rauwheid die zowel moedig als kwetsbaar is. Die My Love is uiteindelijk een film die op je gemoed zal werken. Het is een werk dat je uitdaagt, dat je confronteert met ongemakkelijke emoties en situaties, en dat je nog lang na de aftiteling bezighoudt. Ramsay heeft opnieuw bewezen waarom ze één van de meest interessante filmmakers van haar generatie is. Ze durft plekken te verkennen waar anderen niet komen, en ze doet dat met een artistieke visie die zowel persoonlijk als universeel is. Het is precies dit soort moed en originaliteit dat van een film een cultklassieker maakt. De film was op 17 mei 2025 te zien in Cannes, maar heeft nog steeds geen Belgische distributie te pakken, dus afwachten of deze prent misschien wordt opgepikt door een streamer.