Frankenstein van Guillermo del Toro wordt een monsterlijke teleurstelling

Ah Frankenstein (2025), een naam die door de eeuwen heen rillingen over de ruggen van lezers en kijkers joeg. Een tragische, existentiële nachtmerrie over de grenzen van wetenschap, macht en moreel verval. Maar dat was natuurlijk allemaal véél te duister. Gelukkig is daar Guillermo del Toro, die met zijn nieuwste Netflixfilm Frankenstein besloten heeft om geen horrorfilm te maken. Het wordt een melo-drama, een soort The Notebook met hechtingsproblematiek, maar dan met schroeven in de nek.

De film komt in november uit maar is al zo goed als afgewerkt en we moeten het nog steeds stellen met die eerste teleurstellende trailer van een paar maand geleden en het blijft heel stil rond het project. Fans van horror kunnen misschien beter naar een aflevering van Komen Eten kijken want deze Frankenstein zou “pure, gepolijste poëzie” moeten zijn voor mensen die vinden dat Twilight te grof was. De muziek? Een lyrisch fluisterbriesje van Alexandre Desplat, die naar eigen zeggen “niet probeert om enge muziek te schrijven.” Wel, missie geslaagd, Alexandre! Nu nog hopen dat het publiek dit zal smaken. In de cast treffen we ook nog Mia Goth, Christoph Waltz, Ralph Ineson, Charles Dance en Lars Mikkelsen.

We krijgen Oscar Isaac te zien als een corset dragende Victor Frankenstein, mysterieus turend naar een flesje glitterwater. Jacob Elordi is het monster — pardon, de zeer emotionele pretty-boy met littekens en diepgang, met een stem die klinkt alsof hij een parfum-reclame inspreekt. Hij mompelt zijn kwaadheid als een puber die net te horen kreeg dat zijn gameconsole in de kast gaat. Neen, dit is niet de Frankenstein die Mary Shelley heeft beschreven, dit is het soort ‘monster’ waar je na een kwartier spontaan veganistisch voor wordt.

En del Toro zelf? Die was op het filmfestival van Cannes zó ontroerd door zijn eigen project dat hij prompt verklaarde: “Ik maak nooit meer horror.” Misschien hadden ze misschien dan ook beter een andere cinematograaf op het project gezet, misschien iemand die met daglicht en roze tinten wil werken. Del Toro’s versie is namelijk “een verhaal over vaderschap, zoon-zijn en emotie”. Prima. Misschien kan Frankenstein straks ook nog een TED Talk geven over kwetsbaarheid en mindfulness?

Wat nog het meest verontrustend is? Niet dat dit project Frankenstein reduceert tot een soort therapeutische sessie tussen daddy issues en strijkorkestjes. Nee, het is het contrast met Maggie Gyllenhaal’s The Bride (2026)!, waarin Jessie Buckley van een trap dondert, bloed over de vloer spat en Christian Bale als een maniakale geliefde “‘Til death do us part” mompelt met schuim op de lippen. Ja, daar zit tenminste nog leven in het lijk, ook al vermoed iedereen dat dit ook een treinongeluk zal worden.

Maar Del Toro? Die wil ons laten voelen. Hij wil dat we huilen met het monster, niet gillen. Hij wil dat we nadenken over onze band met onze ouders, niet bang zijn voor dat ding in de schaduwen. Kortom, Guillermo wil Frankenstein zijn moment geven in een literaire romcom met gotische accenten. Eat your heart out, Mary Shelley!