Mission: Impossible – The Final Reckoning (2025) ***½ recensie

Na bijna dertig jaar, acht films en talloze halsbrekende stunts, heeft Tom Cruise met Mission: Impossible – The Final Reckoning (2025) het sluitstuk van een van de meest invloedrijke actiefilmreeksen ooit bereikt. Wat begon als een gestileerde remake van een oude tv-serie is inmiddels uitgegroeid tot een blockbusterfenomeen, gedragen door één man, zijn ontembare drang naar fysieke cinema, en een ongelofelijke hoeveelheid sprintscènes. Toch kan ik niet ontkennen dat het allemaal wat kraakt onder het gewicht van zijn eigen erfenis.

© Paramount Pictures

Korte inhoud: president Sloane (Angela Bassett) stuurt Ethan Hunt (Tom Cruise) op een laatste, apocalyptische missie: een onderzeese speurtocht naar de broncode van de entiteit, een rogue AI die de wereldorde dreigt te vernietigen via nucleaire controle. En dit terwijl oude vijanden opduiken en bondgenoten onder druk komen te staan, botst Hunt met Gabriel (Esai Morales), een mysterieuze figuur uit zijn verleden die een persoonlijke rekening wil vereffenen. The Final Reckoning is het explosieve laatste hoofdstuk in de franchise, waarin loyaliteit, technologie en menselijkheid met elkaar in botsing komen op wereldbedreigende schaal.

Klinkt groots? Dat is het ook – op papier. In de praktijk voelt het scenario van Christopher McQuarrie en Erik Jendresen als een worsteling: het verhaal wordt niet verteld, maar uitgelegd. En uitgelegd. En dan nog eens herhaald. Is iedereen mee? Want hier gaan we het nog eens uitleggen. Waarom vertrouwt men de intelligentie van het publiek niet? Waarom moeten personages voortdurend stil staan om plotpunten te verklaren, in plaats van het verhaal te laten ontvouwen via actie, beeldtaal of subtiele dramatiek? The Final Reckoning is op zijn best visueel overweldigend en spannend, maar op zijn slechtst een log, overgeschreven en zelfingenomen beest van bijna drie uur. De film probeert een emotionele zwaarte en thematische afsluiting te leveren, maar verzandt vaak in eindeloze exposities, geforceerde flashbacks en dialogen die even natuurlijk aanvoelen als het reciteren van een handleiding.

De antagonist, een AI genaamd “The Entity”, functioneert als een digitale schurk én als symbool van onze technofobe tijd. Maar de thematische potentie (over data, controle, paranoia) wordt nauwelijks benut. In plaats daarvan herkauwt de film onophoudelijk het mantra “AI is slecht, nucleaire oorlog is nabij,” zonder die dreiging ooit echt tastbaar te maken. De menselijke tegenhanger, Gabriel, zou moeten fungeren als emotionele katalysator en een schakel naar Ethan’s verleden, maar blijft vooral een kartonnen bord die holle oneliners uitkraamt (“Dit is jouw eindafrekening, Ethan…”).

De film overspoelt de kijker met nevenpersonages, knipogen, montages en callbacks naar eerdere delen. Grace Hayley Atwell en Paris Pom Klementieff krijgen degelijk screentijd, al blijft Atwell vooral een plotinstrument. De oude garde (Simon Pegg, Ving Rhames) is charmant als vanouds, maar raakt ondergesneeuwd in de narratieve hutsepot. Zelfs de openingsscènes bestaan uit een montage van oude clips, yup een soort “best of M:I” als u wilt, nog voor de iconische lont is aangestoken. De nostalgie is overduidelijk, maar opdringerig. Een film die zichzelf zo vaak herhaalt, lijkt meer bezig met zijn eigen legende dan met zijn plot.

© Paramount Pictures

Hoe dan ook, wanneer McQuarrie en Cruise zich concentreren op wat Mission: Impossible altijd heeft onderscheiden – praktische stunts, kinetische cameravoering, en pure cinematografische adrenaline – dan scoort The Final Reckoning punten. De duikscène in de gezonken Russische onderzeeër is een zenuwslopende ervaring. De vliegtuigstunt op het einde, waarin Cruise van een dubbeldekker naar een tweede toestel springt terwijl hij op 8000 voet hoogte hangt, is adembenemend. Hij heeft het echt gedaan, en het ís indrukwekkend. Deze scènes bewijzen dat fysieke actie nog steeds zijn plaats heeft in het digitale blockbusterlandschap. Maar zelfs deze hoogtepunten worden gefragmenteerd door trage opbouw, dialogen vol herhaling en een gebrek aan frisse humor…scrap that, er is zo goed als GEEN humor in de film. Is dat een minpunt? Wel, wanneer het verhaal niet echt boeit, wil je op z’n minst wel wat leuke dialogen of situaties. Waar Mission: Impossible 6 Fallout (2018) de lat hoger legde door elegantie en spanning te combineren met narratieve helderheid, voelt The Final Reckoning als een overbeladen mixtape zonder ziel of ritme.

Ergens tussen de lawines van achtervolgingen, exposities en nostalgische knipogen, steekt The Final Reckoning zijn ambitie niet onder stoelen of banken: dit is een ode aan Cruise zelf. De man die zijn lichaam offert voor cinema. De laatste echte filmster. En daarin slaagt het project wel. Als zwanenzang is het groots, bombastisch en compromisloos in zijn toewijding aan spektakel. Maar als film? Daar schort het aan elegantie, precisie en zelfbewustzijn. Mission: Impossible – The Final Reckoning is een monument voor Cruise, maar geen meesterwerk. Het is een film die zijn publiek wil overweldigen, maar onderweg vergeet om hen echt te boeien. De actie is groots, de intentie nobel, maar het resultaat onevenwichtig. Voor wie houdt van IMAX-formaat adrenaline en de fysieke toewijding van Cruise, valt er echter genoeg te beleven. Voor wie op zoek is naar narratieve finesse, emotionele diepgang of scenaristisch vernuft, is dit een Mission: Improbable. De film is op 21 mei 2025 te zien bij ons in de bioscoop en ga alstublieft deze film zien op IMAX! Deze film is gemaakt voor een dergelijk scherm.