Tien minuten. Meer had ik niet nodig om te beseffen dat Kung Fury: The Movie (2025) een film is waar het internet en de cinema dringend nood aan hebben. Een gelekte sizzle reel, bedoeld als intern promomateriaal, is online opgedoken en toont iets wat niet minder dan een audiovisueel slagveld is van camp, testosteron en schaamteloze jaren 80-nostalgie. Michael Fassbender met een mullet en een ‘justice omelet’? Arnold Schwarzenegger als shotgunzwaaiende president die Nazi’s afknalt? David Hasselhoff die zich in een rode leren jumpsuit in een sportwagen verandert? Ja, dat bestaat. En het is verdomd briljant.
Deze tien minuten zijn niet zomaar een trailer, maar een blik in een film die al sinds 2020 gegijzeld wordt in een juridische nachtmerrie. Regisseur David Sandberg, de geestelijke vader van deze waanzin, bevestigde dat de beelden echt zijn. Ze waren nooit bedoeld voor het publiek, maar nu ze toch gelekt zijn, tonen ze hoeveel hart, zweet en creatieve anarchie er in dit project kruipt. En het is ronduit pijnlijk dat zo’n explosieve cocktail van talent, absurde humor en visuele overdrive nog steeds stof ligt te vergaren.
Wat ooit begon als een kortfilm op YouTube, een uit de hand gelopen hommage aan foute martial arts-films en flikken met een attitude, groeide via Kickstarter uit tot cultfenomeen. Het vervolg werd al in 2015 aangekondigd, in 2019 effectief gedraaid, en had alles in huis om uit te groeien tot de gekste actiefilm van het decennium. Met een budget van meer dan 30 miljoen dollar, Fassbender, Schwarzenegger én Hasselhoff aan boord, leek alles op koers te liggen. Tot de rechtszaken begonnen. Chinese investeerder Creasun Media zou tien miljoen dollar beloofd hebben, geld dat vooral naar de postproductie en de complexe visuele effecten moest gaan. Toen dat bedrag niet kwam opdagen, legde VFX-huis Double Negative het werk stil. Sindsdien zit de film muurvast, verwikkeld in een smerig juridisch steekspel waarbij beide partijen elkaar beschuldigen van contractbreuk en misleiding. Resultaat: de film is technisch af, maar niemand weet of hij ooit te zien zal zijn. Het meest tragische aan deze situatie? Kung Fury: The Movie heeft alles om een instant cultklassieker te worden. Niet ondanks, maar dankzij zijn compleet geschifte premisse.
Korte inhoud: De Thunder Cops – een team van mensen, dinosaurussen en dino-hybriden – die het in 1985 opnemen tegen Adolf Hitler, alias de “Kung Führer”. Het is pure pulp met een regisseur die zijn medium door en door begrijpt en tegelijk vrolijk saboteert. De beelden barsten van kinetische energie, digitale kitsch en onversneden goesting. Dit is cinema die nergens om vraagt, behalve om bestaan.
Kung Fury: The Movie bestaat. Het is gemaakt. Het is klaar. En toch krijgen we het niet te zien. Omdat geld, ego’s en juridische spelletjes voorrang krijgen op passie, plezier en publieksverlangen. Als deze film niet loskomt, is dat geen technisch probleem. Het is een cultureel verlies. Misschien kunnen publieke druk en mond-aan-mondreclame het tij keren. Misschien moeten co-sterren als Fassbender en Schwarzenegger hun mond opentrekken. Of misschien moet het publiek, dat ooit de eerste film via crowdfunding lanceerde, zich opnieuw roeren. Ondertussen blijft Kung Fury: The Movie in limbo: te goed om vergeten te worden, te maf om echt dood te zijn, en voorlopig te verstrikt in juridische nonsens om op het grote scherm te belanden. Maar één ding is zeker: deze film verdient beter.
Die wil ik wel zien! Ziet er knettergek uit.