Stephen King’s The Long Walk: Rennen of Sterven

Na decennialange pogingen en evenveel mislukkingen, verschijnt op 12 september eindelijk The Long Walk (2025) in de bioscoop—aangrijpend verfilmd door Francis Lawrence (The Hunger Games), met Cooper Hoffman, David Jonsson en Mark Hamill in de hoofdrollen. Deze duistere dystopische film, gebaseerd op Stephen Kings roman uit 1979 (oorspronkelijk gepubliceerd onder het pseudoniem Richard Bachman), sleurt de kijker mee in een brute overlevingsstrijd die even grimmig als aangrijpend is.

© Lionsgate

Korte inhoud: honderd jongens beginnen aan een tocht waarbij ze voortdurend minstens 3 mijl per uur moeten blijven wandelen. Wie vertraagt of stopt, krijgt eerst drie waarschuwingen, de vierde waarschuwing betekent de dood. De mars kent geen eindbestemming; hij stopt pas wanneer er nog één overlevende is. Deze huiveringwekkende strijd wordt aangevoerd door The Major (Mark Hamill), een charismatisch maar sinister militair leider.

Het heeft wel iets van een Battle Royale / Squid Game vibe. The Long Walk was het allereerste boek dat Stephen King ooit schreef, op 19-jarige leeftijd, in een tijdperk getekend door het trauma van de Vietnamoorlog. De roman belichaamt de hopeloosheid en cynische woede van een jonge man die zijn generatie zag opofferen voor een onzichtbare oorlog. King gaf later toe dat hij nooit bewust een politieke allegorie voor ogen had, maar de parallellen met echte historische slachtpartijen zijn onmiskenbaar. Toch duurde het bijna 60 jaar voordat het verhaal een succesvolle filmadaptatie kreeg. Pogingen van onder meer George Romero, Frank Darabont en André Øvredal strandden telkens op de meedogenloze toon van het bronmateriaal. Het was uiteindelijk Lawrence die erin slaagde om zowel de horror als de menselijkheid van het verhaal tot leven te wekken.

In de film volgen we vooral Ray Garraty (Cooper Hoffman, zoon van wijlen Philip Seymour Hoffman) en Peter McVries (David Jonsson). Garraty is de empathische underdog, McVries de filosofische frontloper. Hun band groeit uit tot iets dat het midden houdt tussen kameraadschap en liefde—een intieme verbondenheid geboren uit gedeeld trauma. De opofferingen die ze voor elkaar maken, dát moet de essentie van de film zijn. Hoffman loopt niet alleen voor zichzelf, maar ook voor zijn overleden vader, een verzetsheld die vocht tegen het totalitaire regime dat de dodelijke mars organiseert. The Long Walk is een metafoor voor het leven zelf: “Soms wil je gewoon stoppen met lopen. Maar als je het erkent, en toch doorgaat… dat ligt er iets moois.”

Wie denkt dat The Long Walk slechts een grauwe variant is op The Hunger Games, vergist zich. Waar in The Hunger Games allianties worden gesmeed en moord noodzakelijk is om te winnen, is er in The Long Walk geen actieve vijand. De jongens hoeven elkaar niet te doden, en juist dat maakt de tragedie des te schrijnender. De menselijke kant, de momenten van solidariteit en zelfopoffering, contrasteren met de nietsontziende regels van de wedstrijd. De film lijkt te balanceren tussen psychologische thriller en existentiële horror. De schrikmomenten zitten niet in bloederige effecten, maar in het besef dat deze jongeren hun menselijkheid proberen te behouden in een systeem dat hen tot objecten maakt. De dood is onafwendbaar, maar hoe je ermee omgaat, bepaalt wie je bent.

We zullen moeten afwachten om te zien of Francis Lawrence die kille intensiteit van Kings roman recht zal aandoen. De regisseur, bekend om zijn visueel verfijnde stijl en thematische diepgang, zou met The Long Walk zijn meest volwassen stempel tot nu toe zetten. De eerste beelden benadrukken de eindeloze monotonie van de weg, de zonloze luchten en het onafgebroken tempo dat de jongens tot waanzin drijft. Maar het is dus geen crowdpleaser, maar dat is ook nooit de bedoeling geweest. The Long Walk moet een wrange spiegel voor elke generatie zijn die zich afvraagt waarom jongeren moeten sterven voor ideeën die ze niet zelf hebben gekozen (cf. Vietnam). Het is een film over machtsmisbruik, overleven, en wat het betekent om mens te blijven in een onmenselijke wereld. Een soort dystopisch coming-of-age-film. Ik heb het boek gelezen en kijk hier echt wel naar uit.