The Ugly Stepsister (2025) **** recensie

De Noorse The Ugly Stepsister (2025) is een meedogenloze feministische confrontatie met schoonheid en brutaliteit. Emilie Blichfeldt levert hier met haar debuut een herinterpretatie van het Cinderella-verhaal, waarbij glazen muiltjes plaatsmaken voor bebloede verbanden en goede feeën voor sadistische chirurgen. Deze Noorse body-horror-fairytale, die op BIFFF zowel lof als afgrijzen oogstte, doorboort de patriarchale schoonheidsidealen met een ongekende brutaliteit en rauwe humor.

© Mer Film / vBelli Design

Korte inhoud: De film centreert zich rond Elvira, de “lelijke” stiefzus die traditioneel als schurk wordt afgeschilderd. Zij wordt hier voorgesteld als tragische antiheldin: een beugeldragende, krullenbol van een tiener die na het huwelijk van haar moeder met een failliete aristocraat in een vergulde nachtmerrie terechtkomt. Wanneer haar stiefvader sterft en de familie blut is, pompt Rebekka (Ane Dahl Torp) al haar resterende middelen in de metamorfose van Elvira tot bruikbare bruid voor de egocentrische prins Julian. Ondertussen wordt Agnes (Thea Sofie Loch Næss), de “Cinderella” van het verhaal, na een affaire met een staljongen gedegradeerd tot keukenmeid, haar schoonheid irrelevant in een wereld waar vrouwen handelswaar zijn.

Het is ietwat van ‘body horror vermomd als feministische aanklacht’. Blichfeldt zet de gruwelpraktijken van schoonheidsroutines letterlijk neer. Elvira ondergaat een gefolterde metamorfose: haar neus wordt als marmer gekerfd in een echo van A Clockwork Orange, haar wimpers met chirurgisch draad in haar oogleden genaaid, en een lintworm knaagt in haar ingewanden om haar taille af te slanken. Deze scènes worden in wankele intimiteit vastgelegd door cinematograaf Marcel Zyskind. Het resultaat is geen holle schok-horror maar een meedogenloze aanklacht tegen maatschappelijke dwang.

De visuele taal van de film schommelt tussen barokke pracht en verrotting. De personages worden in 19e-eeuwse prachtpaketten gehuld door kostuumontwerper Manon Rasmussen, terwijl verrotte lijken en door zijderupsen gesponnen baljurken de elegantie van de verrotting tegenoverstellen. Het indrukwekkende decor van Gołuchowkasteel weerspiegelt de morele verrotting onder Rebekka’s streven, en de duistere synthscore van John Erik Kaada versterkt de spanning tussen sprookjesachtige zweverigheid en industriële onrust.

Lea Myren vertolkt Elvira met een verbijsterende fysieke en emotionele intensiteit, van naïeve verwondering tot manische vastberadenheid en rauwe wanhoop. Thea Sofie Loch Næss brengt Agnes geloofwaardig tot leven als een ontklede “Cinderella”, wiens arrogantie haar kwetsbaarheid verhult. Ane Dahl Torp bijt zich vast in de rol van Rebekka, een tragische slechterik met internaliseerde misogynie. Zelfs prins Julian, als een narcistische dichter, krijgt vorm als verpletterende kritiek op mannen die denken dat de wereld hen toebehoort. Hoewel de film onmiskenbaar gedurfd is, gaat soms de narratieve vaart verloren in de tweede akte en dreigen sommige expliciete momenten de feministische kern van het verhaal te overschaduwen. Kritieken noemen parallellen met Coralie Fargeat’s The Substance, maar Blichfeldt’s focus op jeugdige wanhoop mist de subtiele diepte van ouder worden uit die film. Desondanks dwingt haar compromisloze visie respect af.

Kortom, de film is een overheerlijke nachtmerrie. Julia Ducournau en David Cronenberg hebben voorgedaan hoe horror kan werken als spiegel voor de maatschappij; met The Ugly Stepsister levert Blichfeldt werk af dat zowel afstotend als mededogend is. Voor wie durft, is deze bloederige, absurde odyssee een onvergetelijke oproep om de kooien van perfectie te doorbreken. op 20 april 2025 was de film te zien op het BIFFF. Momenteel nog geen Belgische verdeler.