The Accountant 2 (2025) ***½ recensie

Negen jaar na het eerste deel keert Ben Affleck terug als Christian Wolff in The Accountant 2 (2025), en regisseur Gavin O’Connor bewijst dat sommige tweede delen niet alleen bestaansrecht hebben, maar de oorspronkelijke film zelfs kunnen overstijgen. Waar het eerste deel, The Accountant (2016), nog een degelijke maar enigszins vergetelijke actiefilm was, is deze sequel dankzij scenarist Bill Dubuque een vrijere, enthousiastere en gewaagdere onderneming.

© Amazon / MGM Studios

Korte inhoud: Wanneer haar voormalige baas wordt vermoord door onbekende huurmoordenaars, moet penningmeester Marybeth Medina (Cynthia Addai-Robinson) contact opnemen met Christian Wolff (Affleck) om de moord op te lossen. Met de hulp van zijn vervreemde maar uiterst dodelijke broer Brax (Jon Bernthal) gebruikt Chris zijn briljante geest en onwettige methoden om de onopgeloste puzzel te ontrafelen. Naarmate ze dichter bij de waarheid komen, trekt het trio de aandacht van enkele van de meest meedogenloze moordenaars ter wereld – vastbesloten om een ​​einde te maken aan hun zoektocht.

Het is een beetje de terugkeer van een complexe antiheld. Christian Wolff, de briljante maar sociaal onhandige accountant/hitman, wordt opnieuw ingeschakeld om een duister netwerk van mensenhandel op te rollen dat opereert vanuit een ogenschijnlijk onschuldige pizzatent. Zijn partner in crime ditmaal is zijn broer, Jon Bernthal’s Brax, een genadeloze huurmoordenaar met een zwak voor oneliners. Affleck geeft Wolff meer diepgang: geen eenzijdige “neurodivergente held” meer, maar een man van vlees en bloed met kwetsbaarheden, humor en een oprechte drang naar gerechtigheid. Bernthal vult dat perfect aan met rauw, impulsief spel dat verrassend teder kan zijn.

Op papier klinkt de plot bijna belachelijk: geheime genootschappen van autistische hackers, hersenletsel dat leidt tot ‘verworven savant-syndroom’ en een pizza-keten als dekmantel voor misdaden. Toch slaagt O’Connor erin om deze bizarre ingrediënten te smeden tot een film die tegelijk krankzinnig en onweerstaanbaar is. De narratieve structuur mag rommelig en af en toe incoherent zijn, maar dat draagt juist bij aan de charme. Kleine scènes (Affleck die een line-dance leert, Bernthal die in ondergoed over hondenadoptie krijst of de beroemde pizzadeeglijn) ademen een ongekunsteld plezier uit dat in het hedendaagse Hollywood zeldzaam is. Bovendien krijgt de jonge hacker Justine voor het eerst écht ruimte in beeld, gespeeld door Allison Robertson.

Opvallend is hoe The Accountant 2 openlijk flirt met reactionaire ideeën zonder cynisme. De strijd tegen mensenhandel wordt neergezet als een rechtlijnige, zwart-witte missie. In een tijd waarin Hollywood complexiteit en morele ambiguïteit vaak verheerlijkt, voelt deze eenvoudige heldenstrijd juist verfrissend. Sommige kijkers zien hier een aanwijzing dat het ‘woke-tijdperk’ in film steeds sneller plaatsmaakt voor ouderwetse rechtvaardigheidsfantasieën.

Toch verdient de film ook kritiek. De weergave van autisme blijft oppervlakkig: neurodivergentie wordt hoofdzakelijk als superkracht ingezet, zonder echte diepgang. De suggestie dat hersenletsel een moorddadig savant-syndroom veroorzaakt, is medisch flauwekul en misleidend. Net als in het eerste deel blijft Christian’s aandoening vaag; hij verwijst naar “mijn conditie” of “mijn mensen” zonder ooit het woord ‘autistisch’ te noemen. Dit zal bij sommige kijkers terecht wrevel oproepen.

Kortom, het is een klassieke actieprent waarbij iets meer emotie gelegd wordt bij het hoofdpersonage. Ondanks de onsamenhangende plotlijnen, twijfelachtige representatie en clichés weegt dat niet op tegen het rauwe plezier en de onverwachte emotionele resonantie die Affleck en Bernthal samen weten te creëren. Die twee hebben echt chemie samen en dat komt de film te goede. O’Connor levert een actiefilm af die doet denken aan de jaren zeventig thrillers van Clint Eastwood: ruig, rechtlijnig en doordrenkt met stoïcijns heldendom. Is The Accountant 2 een meesterwerk? Nee. Maar als knallende, ouderwetse popcornfilm, vol chaos en charme, slaat hij precies de toon die we soms broodnodig hebben. De film loopt sinds 23 april 2025 bij ons in de bioscoop.