It Feeds (2024) ***½ recensie

It Feeds (2025), de nieuwste film van Chad Archibald, is een klein pareltje binnen de onafhankelijke horrorcinema. De film verweeft psychologische spanning, familiedrama en Lovecraftiaanse horror tot een beklemmend geheel. Vers van zijn successen op Panic Fest 2025, waar het onder andere Beste Actrice en Beste Creature won, bewijst deze Canadese prent dat de krachtigste horrorverhalen vaak uit de marges van de filmindustrie opborrelen. Archibald, eerder al geprezen voor Vicious Fun (2020), levert hier zijn meest verfijnde werk af: een film die weigert te behagen, en in plaats daarvan gestaag op de psyche knaagt.

© Black Fawn Films

korte inhoud: In It Feeds maken we kennis met Cynthia Winstone (Ashley Greene), een helderziende therapeute wier gave (of vloek) haar in staat stelt door het labyrinth van andermans trauma’s te reizen. Samen met haar koppige dochter Jordan (Ellie O’Brien), jaagt ze innerlijke demonen uit bij cliënten, al laat die strijd haar eigen lichaam en geest niet ongeschonden. Hun kwetsbare evenwicht spat uiteen wanneer Riley, een getroebleerde tiener (Shayelin Martin), geteisterd door een parasitair wezen, smekend om hulp komt aankloppen. Maar gedreven door moederlijke angst weigert Cynthia en dat zet Jordan op ramkoers met een entiteit die zich voedt met pijn en verdriet, terwijl een web van onderdrukte rouw en bovennatuurlijke roofdierinstincten zich ontrafelt.

Het scenario van Archibald balanceert als een gespannen draad tussen bovennatuurlijke horror en rauwe menselijke drama’s. De ware kracht van de film zit in die dualiteit: een monsterfilm vermomd als familietragedie. De gespannen dynamiek tussen Cynthia en Jordan, een eeuwige dans tussen bescherming en rebellie, vormt het hart van de chaos, voortgestuwd door het vurige acteerwerk van Greene en O’Brien. Greene zet een carrièremakende prestatie neer, balancerend tussen kwetsbaarheid en onwrikbare kracht. O’Brien daarentegen belichaamt de impulsieve compassie van de jeugd. Hun relatie weerspiegelt de bredere thematiek van de film: trauma als geen abstract concept, maar als een vraatzuchtige, levende aanwezigheid.

De beeldtaal van It Feeds is op zichzelf al een karakter. Jeff Maher’s cinematografie dompelt elke scène onder in claustrofobische schaduwen en surrealistische droombeelden die doen denken aan de psychedelische gruwel van The Cell (2000). Telkens wanneer Cynthia een geest binnendringt, explodeert het scherm in Lynchiaanse groteske: verrottende herinneringen, vervormde ruimtes en een kleurenpalet dat doordrenkt is van onheil. Het monster is een knap staaltje van praktische effecten: een kronkelend, in de schaduw huizend gedrocht wiens klauwen de oerangst om verslonden te worden activeren. Het design is tegelijk vertrouwd en vreemd, en tilt simpele schrikeffecten naar existentiële angst.

It Feeds overstijgt zijn genre door horror te verankeren in universeel menselijk leed. De entiteit fungeert als metafoor voor onopgeloste trauma’s: het hecht zich aan zijn slachtoffer zoals rouw zich aan de ziel vastklemt, en verteert hen van binnenuit. Archibald weerspiegelt dat verval in Cynthia’s eigen weggestopte pijn—de dood van haar echtgenoot is als een fantoomledemaat dat blijft spoken. Zelfs de excentrieke Agatha, vertolkt door Juno Rinaldi, die voor een welkome vleug humor zorgt, onderstreept de dubbele aard van de film: humor en horror als gelijke reacties op wanhoop. De film kent een zeldzame hapering in zijn finale, die de opbouwende spanning niet helemaal weet in te lossen, een vaak voorkomend struikelblok bij films die drijven op sfeer en langzame opbouw. Toch voelt dit als een vergeeflijke misstap in een verder indrukwekkend geheel. Archibalds terughoudendheid in het uitleggen van achtergrondverhalen (hij laat actie spreken in plaats van uitleggen) en zijn weigering om zijn visie te compromitteren met Hollywoodglans maken van It Feeds een oprechte, ambachtelijke parel.

It Feeds is meer dan een horrorfilm, het is een exorcisme. Archibald combineert de intimiteit met de existentiële terreur, terwijl hij de ongefilterde kracht van onafhankelijke cinema viert. Met acteerprestaties die snijden tot op het bot, een scenario dat zich vastgrijpt aan je onderbewustzijn, en visuele pracht die als een koude rilling blijft hangen, is dit een film die je niet enkel voedt, maar verslindt. Voor horrorfans die moe zijn van eindeloze herkauwde clichés, is It Feeds een openbaring: een bewijs dat de toekomst van het genre in handen ligt van filmmakers die niet bang zijn om in de afgrond te kijken; en daar iets menselijks in terugvinden. It Feeds gaat in première op 18 april 2025, en was op 9 april te zien op het BIFFF.