Nieuw hoofdstuk in folkloristische horror voor Robert Eggers met Werwulf

Na het immense succes van Nosferatu (2024) zet regisseur Robert Eggers zijn tocht voort door het rijk van de klassieke horrorfiguren. Zijn volgende project, Werwulf, belooft wederom een diepgaande, historisch verantwoorde en visueel verbluffende duik in een andere mythische wereld: die van weerwolven. Met Focus Features aan zijn zijde, staat deze film gepland voor een release op eerste kerstdag 2026 – een strategie die al succesvol bleek voor Nosferatu.

artwork Davian

Wat Werwulf meteen intrigerend maakt, is de setting: het 13e-eeuwse Engeland. Eggers, bekend om zijn obsessie met historische accuraatheid, heeft opnieuw samengewerkt met Sjón, de IJslandse schrijver die meeschreef aan The Northman (2022). De dialogen in het script zijn trouw aan de tijdsperiode, compleet met vertalingen en annotaties om het publiek mee te nemen in de linguïstische complexiteit van Oud-Engels. Oorspronkelijk wilde Eggers de film in zwart-wit schieten – een knipoog naar de klassieke Universal Monsters-films – maar dit idee werd uiteindelijk verlaten. Wat Eggers doet, is precies wat Universal wou doen met de heropleving van hun Universal Monsters maar dit project faalde hard met teleurstellende films. Deze Egger films zijn en blijven wel Focus Features films die in het buitenland worden verdeeld door Universal.

Eggers’ eerdere werk, zoals The Witch (2015) en The Lighthouse (2019), toonde al zijn talent om historische details te combineren met beklemmende en atmosferische horror. Met Werwulf lijkt hij deze lijn voort te zetten. Wat we van Eggers kunnen verwachten is gitzwarte atmosferen, met historische kostuums en horror.

Terwijl Eggers’ reputatie en visie voor Werwulf verwachtingen torenhoog maken, biedt de recente teleurstelling van Leigh Whannell’s Wolf Man een scherp contrast. Whannell, die eerder indruk maakte met The Invisible Man (2020), wist met zijn reboot van de klassieke weerwolffilm geen blijvende indruk achter te laten. Hoewel het begin veelbelovend was, met een sfeervolle proloog in de bossen van Oregon, verzandde de film al snel in clichés, voorspelbare plotwendingen en matige visuele effecten. De film probeerde thema’s zoals generatietrauma en toxische mannelijkheid te verkennen, maar slaagde er niet in om deze op een originele of impactvolle manier uit te werken.

Eggers’ aanpak lijkt hier lijnrecht tegenover te staan. Waar Whannell’s film werd bekritiseerd om zijn oppervlakkigheid en rommelige thematiek, belooft Werwulf een diepgravend en zorgvuldig geconstrueerd verhaal te worden. Eggers’ focus op folklore, historische details en psychologische complexiteit kan de weerwolfmythe nieuw leven inblazen op een manier die Whannell’s film niet wist te bereiken. Met Nosferatu bewees Eggers al dat hij een meester is in het herinterpreteren van klassieke horrorfiguren. Zijn herwerking van de legendarische vampierfilm uit 1922 bracht een atmosferische en visueel verbluffende kijk op het genre, met sterke vertolkingen van onder meer Bill Skarsgård en Willem Dafoe. Nosferatu behaalde niet alleen lovende kritieken, maar ook indrukwekkende box-office cijfers, met een wereldwijde opbrengst van meer dan 156 miljoen dollar.

De vraag is nu of Werwulf dezelfde magie kan vangen. Hoewel castingdetails nog onbekend zijn, ligt het voor de hand dat Eggers opnieuw gebruik zal maken van zijn vaste samenwerkingspartners, zoals Willem Dafoe en mogelijk Anya Taylor-Joy. De combinatie van Eggers’ artistieke visie, Sjóns literaire invloeden en de steun van Focus Features lijkt een gouden formule te zijn. Er is die belofte van authenticiteit en visie die deze film uniek kunnen maken. Eggers’ bereidheid om diep in de folklore en geschiedenis van de weerwolflegendes te duiken, kan een verfrissende kijk bieden op een genre dat vaak vastzit in voorspelbare patronen. Waar Wolf Man worstelde met belichting en visuele consistentie, is Eggers bekend om zijn oog voor detail en zijn vermogen om betoverende, angstaanjagende beelden te creëren. Bovendien heeft Eggers’ werk altijd een psychologische en thematische diepgang gehad die verder gaat dan louter horror. Het idee van een weerwolf als metafoor voor innerlijke conflicten, primitieve angsten en morele ambiguïteit past perfect bij zijn stijl. In tegenstelling tot Whannell, die moeite had om zijn thema’s volledig te benutten, heeft Eggers bewezen een meester te zijn in het verweven van complexe thema’s in zijn verhalen. Fans van Eggers en het weerwolfgenre kunnen alvast uitkijken naar kerst 2026, wanneer Werwulf zijn tanden in het publiek zet.

4 Comments

  1. Stef

    Bro zag Wolfman en besloot het heft in eigen handen te nemen 🙂

    Reply
  2. Jacob

    Eggers maakt de Back Dark Universe. Nu nog mummy en frankenstein.

    Reply
  3. Chloë

    Klinkt goed! Nosferatu was beter dan Wolf Man, ook al ben ik er toch niet wild van. The Northman was Eggers beste film.

    Reply
  4. chris

    waarom geen hedendaagse weerwolf, waarom 13de eeuw? Wil hij zijn sets hergebruiken van zijn andere films?

    Reply

Leave a Comment

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *