Kraven the Hunter (2024) * recensie

Met Kraven the Hunter (2024) voegt Sony wederom een nieuw hoofdstuk toe aan zijn Spider-Man Universum, een reeks die bekendstaat om zijn twijfelachtige kwaliteit en onduidelijke richting. Deze film, geregisseerd door J.C. Chandor en met Aaron Taylor-Johnson in de hoofdrol, is alles wat je van Sony’s Marvel-experimenten mag verwachten: een incoherent verhaal, matig gebruik van talentvolle acteurs, maar ook enkele momenten van verrassende actie en entertainment, maar niet voldoende om er vrolijk van te worden. Meer nog, deze film is grappig, maar dan onbedoeld grappig. De verschrikkelijke dialogen, het verhaal die geen steek houdt, de tenenkrullende vertolkingen en de bespottelijk slechte visuele effecten kunnen in het juiste gezelschap voor een heerlijke filmervaring zorgen.

© Sony Pictures / Marvel

Korte inhoud: Kravens (Aaron Taylor-Johnson) complexe relatie met zijn meedogenloze vader, Nikolai Kravinoff (Russell Crowe), zet hem op een pad van wraak met brute gevolgen, wat hem motiveert om niet alleen de grootste jager ter wereld te worden, maar ook een van de meest gevreesde.

De plot van Kraven the Hunter is een mengelmoes van clichés en overmatig gebruik van flashbacks. We volgen Sergei Kravinoff, een door leeuwenbloed gemuteerde jager, die zowel met zijn criminele vader als met zijn eigen morele kompas worstelt. Hoewel het uitgangspunt potentie heeft, wordt het verhaal ondermijnd door te veel expositie, onnodige personages en een gebrek aan focus. Dit leidt tot een film die voelt als een reeks losse scènes, samengevoegd zonder een samenhangend narratief. De film probeert een emotionele kern te vinden in de relaties tussen Sergei, zijn vader Nikolai, en zijn jongere broer Dmitri (Fred Hechinger). Helaas blijven deze relaties oppervlakkig en missen ze de diepgang die nodig is om echt te resoneren met het publiek. De poging om Sergei als een complexe antiheld te portretteren wordt overschaduwd door de rommelige uitvoering en de clichématige dialoog.

Aaron Taylor-Johnson doet zijn uiterste best om Kraven te belichamen als een woeste, maar menselijke protagonist. Zijn fysieke toewijding aan de rol is indrukwekkend, en zijn charismatische aanwezigheid weet sommige van de zwakkere scènes te dragen. En toen ik voor het eerst de trailer zag dacht ik dat dit misschien wel indruk zou kunnen maken. Niets was minder waar. Hij slaagt er ook niet in om de slechte dialogen en het onlogische script te overstijgen. Russell Crowe brengt een zekere gravitas naar de rol van Nikolai, maar zijn karakter voelt meer als een karikatuur dan een echte dreiging, en is de zoveelste getelefoneerde rol voor de acteur. Ariana DeBose, een Oscar-winnares, wordt tragisch onderbenut als Calypso. Haar personage is weinig meer dan een plotinstrument zonder diepgang of chemie met Kraven. Alessandro Nivola als Rhino is een zeldzaam lichtpuntje; zijn absurdistische en campy optreden biedt broodnodige luchtigheid, al voelt zijn personage vaak alsof het uit een compleet andere film komt en ja, ook hier zijn de visuele effecten van de orde van een Paul W.S. Anderson film. En dan zijn er die vele inconsistenties, zoals: je kan niet schieten naar Rhino want zijn huid is te dik, maar een mes penetreert wel de huid. Go figure.

© Sony Pictures / Marvel

Wanneer Kraven the Hunter zich richt op actie, weet het kortstondig te boeien, maar Chandor’s regie is wankel. Los van enkele creatieve camerahoeken en brute gevechten, vooral tijdens de openingsscène waarin Kraven zijn vaardigheden tentoonstelt, is het een puinhoop en ik ken weinig regisseurs die een 110 miljoen dollar film zo verknoeien en nog nadien een roemrijke carrière hebben. Actiefilms is niet zijn ding, geef met 5 miljoen en laat hem een drama film maken. Box-office gewijs zal de film zeker met de slechte mond-aan-mondreclame klappen krijgen maar ook door het feit dat het een R-rating heeft omwille van de expliciete en gewelddadige actiescènes, en wat een deel van de toeschouwers al zal uitsluiten. Een R-rating had een verademing kunnen zijn in de tamme Spiderverse, maar dat was het dus niet. Dé grootste domper naast de inconsistente en belabberde CGI is het rotslechte script van scenaristen Richard Wenk, Art Marcum en Matt Holloway. Eén van de grootste tekortkomingen van Kraven the Hunter is het gebrek aan focus. Het script introduceert te veel personages en verhaallijnen die nooit volledig worden uitgewerkt. De pacing is inconsistent; de eerste en tweede akte voelen traag en overbeladen aan, terwijl de climax gehaast en onsamenhangend overkomt. Bovendien voelt de film nergens urgentie of een groter doel, iets wat essentieel is in het superheldengenre.

De afwezigheid van Spider-Man blijft een groot probleem voor Sony’s Spider-Man Universum. Zonder de iconische held als centrale figuur blijven deze films voelen als bijproducten in plaats van volwaardige toevoegingen aan het Marvel-universum. Het ontbreken van een duidelijke richting voor dit universum is overduidelijk, en Kraven the Hunter doet weinig om deze trend te doorbreken. Pijnlijk is dat de film vermoedelijk nog lager zal scoren dan Madame Web (2024).

Kraven the Hunter had potentieel om een stevige actie-thriller te worden, maar uiteindelijk bezwijkt alles onder zijn eigen gewicht. De incoherente plot, onnodige personages en afschuwelijke dialogen zorgen ervoor dat de film nooit zijn potentieel waarmaakt. Hoewel Aaron Taylor-Johnson een bewonderenswaardige poging doet om het beste uit zijn rol te halen, is zelfs zijn inzet niet genoeg om dit project te redden. Voor de liefhebbers van campy actie en brute gevechten is Kraven the Hunter misschien nog de moeite waard, maar voor de meeste kijkers zal deze film een teleurstelling zijn. Als dit echt het einde is van Sony’s Spider-Man Universum, dan is het geen waardig afscheid. Kraven the Hunter is in de bioscoop vanaf 11 december 2024, en ga alstublieft met vrienden en probeer de verwachtingen bij te stellen.