Van een aangenaame horrorverrassing gesproken. Dit is de Finse horrorfilm Hatching (2022) (oorspronkelijke titel: Pahanhautoja), geregisseerd door Hanna Bergholm. Het is een meesterlijk debuut dat met gemak het genre overstijgt. Dit psychologische body-horrorverhaal, vol spanning en subtiele lagen, onthult de donkere kanten van puberteit, familiebanden en het verlangen naar perfectie. Het resultaat is een film die even fascinerend als ongemakkelijk is, en die zowel op narratief als visueel vlak een diepe indruk achterlaat.
© The Searchers
Korte inhoud: In Finland lijkt het middenklasse gezin van de 12-jarige turnster Tinja (Siiri Solalinna) perfect in de Vlog van haar moeder (Sophia Heikkilä). Ze is echter een autoritaire moeder die Tinja dwingt om te hard te werken in de gymnastiek om wedstrijden te winnen; haar man (Jani Volanen) is een cuckold en ze bedriegt hem met de klusjesman Tero (Reino Nordin); en haar zoon Matias is jaloers op de aandacht die zijn moeder aan Tinja geeft. Wanneer buurmeisje Reetta bevriend raakt met Tinja, wordt haar moeder jaloers omdat Reetta een betere turnster is dan Tinja. Op een middag komt er een kraai de woonkamer van het gezin binnen en breekt veel voorwerpen, maar Tinja vangt de vogel met een handdoek. Haar moeder breekt echter zijn nek en Tinja gooit de vogel in de vuilnisbak. Later ontdekt ze dat de vogel niet dood was en ze is gedwongen om de kraai te doden om hem uit zijn lijden te verlossen. Ze vindt een ei in de buurt van de kraai en neemt het mee naar huis. Ze merkt op dat het ei groeit onder haar kussen en later in een teddybeer, maar al snel komt het ei uit in een bizar vogelachtig wezen. Tinja groeit op en krijgt een band met het wezen dat haar alter ego is voor haar kwaadaardige verlangens. Tinja verbergt dit wezen in haar ogenschijnlijk perfecte wereld.
Bergholm slaagt erin om een ogenschijnlijk perfecte wereld om te buigen naar een sinistere, beklemmende nachtmerrie. De openingsscène zet de toon: een kraai vliegt door een raam en verstoort het zorgvuldig opgebouwde decor. De moeder doodt het dier zonder aarzelen, glimlacht en gooit het in de vuilnisbak. Dit ogenschijnlijk kleine incident markeert het begin van een escalerende verstoorde realiteit. Wanneer Tinja een mysterieus ei vindt en het in haar teddybeer verstopt, neemt het verhaal een grimmige wending. Het ei groeit tot gigantische proporties en barst uiteindelijk open, waarbij het een grotesk wezen onthult: een hybride van vogel en mens, die Tinja’s donkerste gevoelens belichaamt. Dit wezen, Alli genoemd, wordt meer dan alleen een afschrikwekkend schepsel; het wordt een verlengstuk van Tinja’s eigen psychologische strijd. Haar diepgewortelde woede, jaloezie en frustraties manifesteren zich in de vorm van Allis gewelddadige uitbarstingen.
De special effects en animatronica die Alli tot leven brengen, zijn indrukwekkend. Het wezen roept herinneringen op aan iconische filmmonsters zoals in Alien, maar met een unieke, kwetsbare twist. De transformatie van Alli in een demonische dubbelganger van Tinja voegt een extra laag toe aan het verhaal, waarbij het thema van identiteit en zelfacceptatie centraal staat. Hoewel Hatching geen conventionele horrorfilm is die draait om jump scares, creëert Bergholm een sfeer die doordrenkt is van ongemak en psychologische spanning. De film verkent diepgaande thema’s zoals de destructieve druk van ouderlijke verwachtingen, de kwetsbaarheid van adolescentie en het effect van een obsessieve drang naar perfectie. De moeder-dochterrelatie staat centraal, en Heikkilä schittert als de overambitieuze moeder wiens innerlijke gebreken door haar perfectiemasker heen schemeren. De film geeft ook ruimte aan de complexiteit van de moederfiguur. Hoewel ze vaak wordt neergezet als antagonist, biedt Bergholm nuance door haar een eigen subplot te geven – een affaire met de timmerman Tero. Deze laag maakt haar meer dan alleen een karikatuur van controle en druk; ze wordt een tragische figuur met eigen verlangens en kwetsbaarheden.
De cinematografie van Jarkko T. Laine versterkt het beklemmende gevoel van de film. Het gebruik van pasteltinten en symmetrische composities contrasteert met de groteske elementen van het verhaal, waardoor de spanning continu voelbaar is. De muziek van Steig Berge Svensen, met vervreemdende zang en subtiele melodieën, draagt bij aan de sfeer van onheilspellendheid. De production design van Päivi Kettunen en de kostuums van Ulrika Sjölin creëren een visuele wereld die perfect aansluit bij het thema van schijn en realiteit. Elk detail, van de bloemetjesbehang tot de perfecte gymnastiekoutfits, onderstreept de ironie van een leven dat allesbehalve perfect is.
Kortom, Hatching is een unieke toevoeging aan het horrorgenre, een film die subtiele psychologische diepgang combineert met verontrustende beelden. Het is een sprookje voor volwassenen, gevuld met scherpe observaties over de menselijke natuur en de uitdagingen van opgroeien in een verstikkende omgeving. Siiri Solalinna’s intense, dubbelzinnige vertolking van Tinja en haar connectie met het monster maakt de film onvergetelijk. Hanna Bergholm bewijst met dit debuut dat ze een regisseur is om in de gaten te houden. Voor liefhebbers van films als The Babadook en Hereditary is dit een absolute aanrader. Hatching is niet alleen een horrorfilm, maar een krachtige allegorie over de strijd tussen het ego en het id, verpakt in een visueel verbluffend en thematisch rijk verhaal. De film is sinds 11 mei 2022 verkrijgbaar op DVD en Blu-ray.
Review Hatching (2022)
Recensie door Natalie op 9 december 2024
Gezien en wat een vreselijk moeder. En bijgevolg vond ik het wel een leuk einde.