Top 10 slechtste game-verfilmingen ooit

De gameverfilmingen hebben een kwalijke reputatie opgebouwd, zeker met filmmakers als Uwe Boll en Paul W.S. Anderson achter de camera. Maar met de jaren is de kwaliteit ervan toch enigszins gestegen en dat kwam dan vooral ook omdat de game-ontwikkelaars ook steeds beroep deden op scenariste en filmmakers om hun wereld uit te bouwen. En met de hitserie “The Last of Us” lijkt het nu ook zo dat bepaalde stemmen opgaan die vinden dat de verfilming beter is dan het dusdanige game. Uiteraard kan je zoiets moeilijk gaan vergelijken, maar dat hebben ze op de site van Online Casino Ground toch onderzocht en dat gaf ons inspiratie voor Top 10 Slechtste Game-verfilmingen.

Top 10 Worst Game Adaptations

10. Resident Evil: Apocalypse (2007) Alexander Witt
Laten we eerlijk zijn, buiten misschien de eerste Resident Evil (2002) film was het allemaal kommer en kwel. Zowel Afterlife als Retribution van Paul W.S. Anderson waren nauwelijks het bekijken waard. Opmerkelijk dat de producers dan uiteindelijk een nog zwakkere regisseur hebben gevonden voor deze Apocalypse, die alles klaarblijkelijk nog slechter kon maken. Een paar jaar geleden hebben ze de franchise willen rebooten met Resident Evil: Welcome to Raccoon City alsook een Resident Evil serie, maar er kwam geen beterschap.

9. Max Payne (2008) John Moore
Ik heb echt genoten van dit film noir game voornamelijk omdat het een verhaal-gestuurde third-person shooter was met een realistische atmosfeer. De actie werd ingekaderd door een reeks met de hand geschilderde stripschermen die de grimmige sfeer konden versterken. De filmversie had duidelijk niet begrepen wat de fans zo goed vonden. Ook Mark Wahlberg en Mila Kunis konden hun personages niet tot leven wekken. Het script van Beau Thorne is rotzooi en al even slecht als die crappy trailer op muziek van Marilyn Manson. Weg sfeer, hier was een Payne-lijke ervaring van 90 minuten.

8. Hitman: Agent 47 (2015) Aleksander Bach
Eigenlijk was de vorige Hitman (2007) niet veel beter maar deze Hitman: Agent 47 (2015) haalt echt wel het onderste uit de kan. Zo erg dat de regisseur die hier zijn debuut maakte ook meteen is veranderd van job. En het is een beetje bizar want de game heeft wel veel appeal, toch lijkt het erop dat de makers er maar half in geloven gezien de B-acteurs die ze vaak casten voor de adaptatie.

7. Lara Croft: Tomb Raider (2001) Simon West
Je kan debatteren of de sequel Lara Croft Tomb Raider: The Cradle of Life (2003) niet slechter was, maar ik vond van niet. Het waren beide geen goede films maar de eerste film heeft er echt wel een zooitje van gemaakt, ondanks dat het alles had om een goede actiefilm te maken. Jolie was geknipt voor de rol, ook al zet ze hier één van haar meest slechte vertolkingen neer. Regisseur Simon West is in staat om veel leuke actie in de film te stoppen, maar het is allemaal actie omwille van de actie. Het is een ondermaatse actiefilm, ongeïnspireerd en onderontwikkeld. De Tomb Raider (2018) reboot was een tikkeltje beter maar nog mijlenver verwijderd van een goede film.

6. Super Mario Bros. (1993) Annabel Jankel & Rocky Morton
Liefhebbers van het spel kunnen hier misschien nog enig plezier aan beleven, maar dat inerte plezier verbleekt al snel in een stortvloed van niet al te geslaagde speciale effecten, een verwarrende plot en personages zonder persoonlijkheden laat staan enige charme. Dit was voor mij ‘Game Over’ na 10 minuten in de film.

5. Wing Commander (1999) Chris Roberts
Deze film is belachelijk slecht. Hoe dit script verfilmd is geraakt is mij een mysterie maar ik vermoed dat niemand het heeft gelezen. De dialogen zijn vreselijk, het acteerwerk is nog erger, en het zogenaamd futuristische ruimtevaartuig zag eruit alsof het was gekocht op de markt in de Marollen. Het erge is dat de game eigenlijk nog wel degelijke personages had. Hier komen ze over als een stel vermoeide clichés. Ik krijg er hoofdpijn van als ik hieraan terug denk.

4. Street Fighter: The Legend of Chun-Li (2009) Andrzej Bartkowiak
Eigenlijk was de eerste Street Fighter (1994) ook al niet veel waard, maar deze had Jean-Claude Van Damme en dus toch nog iets om naar uit te kijken. Deze sequel had niks. Het acteerwerk varieerde van middelmatig tot ronduit abominabel slecht, komt daar nog bij dat de vecht-scènes niet goed waren gechoreografeerd, en zoals te verwachten trok het verhaal op de ballen. De game is een vechtspel en om hieruit een goede film te distilleren moet je op de eerste plaats een goede scenarist hebben die bepaalde elementen uit de game haalt en vooral een eigen verhaal schrijft dat de moeite is om te zien. Hier hadden ze geen flauw idee waarmee ze bezig waren.

3. Silent Hill: Revelation 3D (2012) M.J. Bassett
Ja de eerste Silent Hill (2006) was ook bespottelijk met zijn slechte acteerwerk, dwaze dialogen en onbegrijpelijk plot, maar deze sequel was zowaar nog erger. Onversneden rotzooi! Niet alleen een zware teleurstelling voor zij die het bronmateriaal kennen, maar wat nog erger is, het spuwt in het gezicht van de film waarop het een vervolg is. De effecten zijn waardeloos, het verhaal houdt geen steek en op de één of andere manier is zelfs het acteren waardeloos, ondanks het feit dat er hier potentieel goede acteurs aan het werk waren.

2. Mortal Kombat: Annihilation (1997) John R. Leonetti
Voor zij die dachten dat Mortal Kombat (1995) van Paul W.S. Anderson een slechte film was, hier is de sequel. Het kon dus allemaal nog véél slechter! Neem de slechtste vechtscènes uit de zwakste vechtsportfilms, de slechtste SF-scènes uit de meest waardeloze sciencefictionfilm uit de SYFY Channel, en mix dit alles met een regisseur die nooit had mogen regisseren en een scenarist die nauwelijks één goede dialoog kon schrijven en je komt in de buurt van deze absolute rotzooi van een film.

1. zowat alle Uwe Boll game-adaptaties (2003-2016)
Ik kan deze Top 10 lijst letterlijk vullen met Uwe Boll adaptaties maar ik kan gewoon niet kiezen dewelke zwakker is dan de andere, bijgevolg ga ik ze allemaal samenvoegen. Het begon allemaal met de crappy horror House of the Dead (2003), gevolgd door het afschuwelijke Alone in the Dark (2005), gevolgd datzelfde jaar door de lachwekkende BloodRayne (2005), die dan ook nog eens een sequel kreeg met BloodRayne II: Deliverance (2007) en een threequel met BloodRayne: The Third Reich (2011). Dan was er nog de over-the-top actieflodder Postal (2008). Ook de bespottelijke In the Name of the King: A Dungeon Siege Tale kreeg een vervolg met In the Name of the King: Two Worlds (2011) én In the Name of the King: The Last Mission (2014). Boll kreeg zijn films gefinancierd omwille van het genereuze taxshelter systeem in Duitsland. Met dit systeem konden investeerders verliezen op filminvesteringen afschrijven als belastingaftrek, zelfs als de films geen geld opleverden. Boll kon via dit systeem miljoenen dollars ophalen voor zijn producties. Duitsland heeft zijn regels echter herzien in 2016 en dat was meteen ook het einde van Uwe Boll’s amateuristische filmcarrière.

2 Comments

  1. yves valkiers

    hier zitten wel leuke gamverfilmingen in vind ik

    Reply
  2. Lauren

    Ik heb er 2 van gezien en heb zelfs de moeite niet gedaan om die andere te downen, dus ja. Ik ben in ieder geval wél een grote fan van The Last of Us, behoorlijke progressie.

    Reply

Leave a Comment

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *