Prey For The Devil (2022) ** recensie

Prey For The Devil (2022) is de zoveelste nonnen-vs-demonen horror en er zat al behoorlijk wat slijt op de formule en veel beterschap is niet in zicht. De film werd gemaakt door de Duitse regisseur Daniel Stamm die een obsessie heeft met demonen. De man heeft in het verleden nog wel ‘ok’ films gemaakt zoals 13 Sins (2014) en The Last Exorcism (2010), maar hier verloor hij toch wel wat de pedalen.

Korte inhoud: Zuster Ann (Jacqueline Byers) is een rusteloze 25-jarige non, die gelooft dat exorcisme haar roeping is. Dit staat echter haaks op de tradities van haar klooster. Nonnen mogen namelijk geen exorcisme uitvoeren, alleen priesters. Met de steun van een mentor Father Quinn (Colin Salmon), die haar bijzondere gave aanvoelt, mag ze trainingen volgen. Haar verlangen om zich te bewijzen neemt een persoonlijke wending wanneer ze een van de meest gestoorde patiënten van de school ontmoet. Tijdens hun ontmoeting komt zuster Ann oog in oog te staan met de jonge patiënte Natalie (Posy Taylor), een demonische kracht die de school teistert en tevens een mysterieuze band heeft met haar eigen verleden.

Het script van Robert Zappia is niet meteen gezegend om het zacht uit te drukken en de plotwendingen zijn pijnlijk voorspelbaar gezien de overtollige expositie tijdens de dialogen. Ik snap ook niet goed wat de auteur heeft willen proberen want de acties van de demonen zijn ontdaan van elke logica of coherentie. Er zit ergens een goed verhaal in datgene wat wordt aangeboden, maar de makers hebben de ziel ervan niet ontdekt en niets leidt tot een bevredigend verhaal. Er was tevens een aanzet voor een progressieve strijd tussen de seksen – iets wat momenteel weer in opmars is – maar tevens compleet onderontwikkeld. Bijgevolg blijven we achter met een simpele karakterboog van Ann en haar onverwerkt jeugdtrauma, ingepakt met jump scares. In plaats om dit simpel idee goed uit te werken sleuren de makers er tal van interne mythologieën bij dat het allemaal een soepje begint te worden, om nog maar te zwijgen van een verhaal dat verzandt door onderontwikkelde personages en subplots.

Haar medestudenten pater Dante (Christian Navarro) en pater Raymond (Nicholas Ralph) komen slecht sporadisch aan bod en je hebt de indruk dat veel van hun scènes uit de film zijn geknipt omdat het allemaal vermoedelijk niet overtuigend genoeg was. Dit is een vaak voorkomend fenomeen bij films waar het scenario maar half aan mekaar hangt. Huispsycholoog Dr. Peters (Virginia Madsen) dient dan weer als klankbord voor heel wat expositie over de jeugdjaren van Ann. En gezien de thematiek een beetje zoek is, wordt er gretig uitgepakt met klassieke exorcist horror, maar niets dat we al niet eerder hebben gezien. We zien lichamen verwringen, demonen die zich voortbewegen achter de huid, godslasteringen worden in vervormde stemmen rondgeslingerd en de bezetene teleporteert zich naar de meest verrassende plaatsen. Het meest unieke moment in de film is wanneer Natalie’s lange haren in haar eigen keel geslurpt worden, maar het is allemaal niet genoeg om ons echt aan het scherm gekluisterd te houden. Alle ingrediënten zijn wel aanwezig maar de taart smaakt flets.

In dergelijke films moet je niet beginnen met komedie, en ik begrijp dat, maar bijgevolg vind ik dat de lat veel hoger moet gelegd worden op vlak van karakter-uitwerking, plot en research. Bij momenten heb je het gevoel dat ze onder tijdsdruk snel-snel iets in mekaar hebben gestoken, en in plaats van in te zetten op echt religieus geïnspireerde trauma’s maken ze er zich vanaf met vaak goedkope shock-effecten. Ik hoop dus echt dat een scenarist deze film zal zien en er iets beter van maakt, want ik denk dat er ergens een goede horrorfilm in zit. Sinds 26 oktober 2022 draait Prey For The Devil in de bioscopen en de film heeft een PG13 rating…wat voor de meeste horrorfans al een belletje zou moeten doen rinkelen.