Maneater (2022) * recensie

En in de categorie van de haaienfilm is er al veel rotzooi de revue gepasseerd maar deze Maneater (2022) zou wel eens de ultieme schijtfilm zijn wat betreft haaienfilms. Ik begrijp zelfs niet dat ik 86 minuten hieraan heb verspild, kostbare minuten die ik nooit meer zal terug krijgen. Regisseur en scenarist Justin Lee is zowat de Amerikaanse versie van Uwe Boll (voor diegene die deze Duitse regisseur nog kennen). Hij maakt elk jaar wel een actiefilm, en de ene is al waardelozer dan de andere. Maar er zal hoe dan ook een publiek voor zijn want iemand blijft de rekeningen betalen. Ook al denk ik niet dat zijn films meer kosten dan 200’000 dollar.

Korte inhoud: Een groep vrienden gaat op vakantie naar een paradijselijk eiland op de Bahama’s voor een weekend vol zon en avontuur. Na een ongeluk raken ze echter gestrand en worden ze achtervolgd door een grote, meedogenloze haai. Hun enige kans om levend uit de situatie te komen is door de haai af te maken voor hij hen doodt. De vrienden krijgen hulp van Harlan, een visser die een rekening te vereffenen heeft met het woeste dier na de dood van zijn dochter.

We zijn heel ver verwijderd van films als Jaws (1975) of zelfs The Shallows (2016), waar bekwame filmmakers in staat zijn om intense spanning te creëren met shots van een wateroppervlak. Maar sinds de bespottelijke The Meg (2018) heeft zowat iedereen met een camera en een script op 3 vellen wc-papier een haaienfilm uitgebracht. En ik dacht dat ze met The Requin (2022) het dieptepunt hadden bereikt maar het kan dus allemaal nog slechter.

Lee heeft geen verstand van hoe je acteurs moet coachen, laat staan dat hij enige notie heeft van mise-en-scène of zelfs basisregels van shot-tegenshot. Er zitten zelfs geen tegenshots in en de as-regel die je als cameraman best niet overschrijdt zonder dat het de bedoeling is, is ook zo iets waar Lee klaarblijkelijk geen verstand van heeft. Erger nog, bepaalde shots zijn gewoon onscherp. De uiteindelijke haaien-scènes zelf gebeuren zo snel dat het vrijwel onmogelijk is om enige vorm van aanhoudende spanning te creëren. Je weet zelfs niet wat er precies aan het gebeuren is en de haai ziet er veel te nep uit om eng te zijn. Zelfs het gebruik van bloed is minimaal.

Deze Maneater lijkt een serieproduct gemaakt door loodgieters die een lastenboek hadden en snel-snel alles wilden inblikken om zo de volgende paycheque te kunnen innen voor de nieuwe film. Er is geen creatie of creativiteit er is zelfs geen wezenlijk verhaal. Hoe laag als acteur moet je al gevallen zijn om hieraan deel te nemen? Zij ze er überhaupt voor betaald of leven ze in de waan dat dit het ticket is naar Hollywood? OP 26 augustus 2022 was de film te bekijken via VOD.