Hoewel Judas and the Black Messiah (2021) dit jaar genomineerd was voor de Oscar voor beste film (en verloor van Nomadland), werd de film van Shaka King in België niet eens uitgebracht in de bioscoopzalen. De Coronacrisis mag daarvoor niet de enige reden zijn want in Nederland verscheen de film op 17 juni in de zalen, en toen waren de Belgische bioscopen ook terug open. Jammer, want dit is een heel boeiende film over een deel van de geschiedenis dat bij de huidige generaties minder bekend zal zijn. Prachtige vertolkingen, een funky soundtrack, verhaaltechnisch en visueel sterk en een strakke regie… er zijn al slechtere films verschenen.
Korte inhoud: Bill O’Neill (LaKeith Stanfield) is eind jaren ’60 in Chicago een autodief met als favoriete modus operandi gebruikmaken van een valse FBI-badge om de autosleutels van mensen te ontfutselen. Uiteraard blijft het spelletje van O’Neill niet lang duren en loopt hij tegen de lamp. O’Neill belandt bij de echte FBI die hem in de persoon van agent Roy Mitchell (Jesse Plemons) een voorstel doet. In ruil voor strafvermindering moet O’Neill infiltreren in The Black Panther Party van Fred Hampton (Daniel Kaluuya).
Deze Hampton is de voorzitter van de afdeling van Illinois van de Afro-Amerikaanse militante politieke organisatie die vecht voor het verkrijgen van sociale en burgerrechten voor de zwarte minderheid. De Black Panthers hebben een uitgebreid politiek programma, delen kleding uit en organiseren ontbijt voor kinderen. Waar de FBI echter niet van houdt, is dat de beweging geweld niet schuwt en het een aanvaardbaar middel vindt om hun doel te bereiken. De leden dragen dan ook openlijk wapens.
De amper twintigjarige Fred Hampton is een ideale leider van de The Black Panther Party, met zijn charismatische en bevlogen speeches bereikt hij veel mensen en onder zijn leiding groeit het ledenaantal van de Black Panthers spectaculair. Hampton heeft het talent om verschillende onderdrukte bewegingen te groeperen. Het duurt niet lang of Hampton verenigd zich met o.a. de Puerto Ricanen of witte rednecks in een ‘Rainbow Coalition’. En dat trekt zelfs de aandacht van FBI-baas J. Edgar Hoover (Martin Sheen) die schrik heeft dat Hampton te populair wordt en een bedreiging vormt voor de heersende macht.
Judas and the Black Messiah mag dan wel niet de attractiefste titel hebben, toch is deze tweede film van Shaka King (na Newlyweeds uit 2013) een absolute aanrader. Het tragische verhaal van Hampton (die al slapende door de politie ’s nachts in zijn bed wordt doorzeefd met 100 kogels) stond al langer klaar om verfilmd te worden maar het was pas toen King verregaande interesse toonde dat het project van de grond kwam. En die interesse kwam er niet toevallig want King studeerde politicologie en zag in de figuur van Hampton een ideale protagonist voor een film. En de dood van George Flloyd en de ‘Black Lives Matter’-beweging geven King ook gelijk, vijftig jaar later is racisme nog steeds de wereld niet uit.
Wat Judas en the Black Messiah zo sterk maakt, is dat King een genuanceerd beeld toont. De personages zijn niet zwart of wit goed of slecht, maar zijn zelf ook slachtoffer van het systeem. Dat komt het best tot uiting in de figuur van Bill O’Neill die het aanbod van de FBI aanneemt om zes jaar gevangenisstraf te vermijden, maar meer en meer last krijgt van zijn geweten en zich begint af te vragen waar zijn loyaliteit ligt. Bij zijn zwarte broeders die toch voor de goede zaak strijden? Of voor zijn ondertussen goede – en witte – vriend Roy Mitchell?
LaKeith Stanfield weet de twijfel van O’Neill goed te vatten en naarmate de film vordert, groeit ook zijn onbehagen. Zijn Oscarnominatie is niet meer dan terecht. Maar de echte ster van Judas and the Black Messiah is wel Daniel Kaluuya (Get Out, Black Panther). De manier waarop Kaluuya Fred Hampton neerzet is spectaculair en na zijn ‘I Am a Revolutionary’-speech sta je bijna met een wit laken en een pot verf klaar om een spandoek ineen te knutselen om mee te gaan betogen.
© Warner Home Video
Want dat is mischien wel het pijnlijkste aan heel deze film. Wat had deze amper twintigjarige Fred Hampton nog kunnen bereiken in het leven moest hij niet op een laffe manier door de politie neergeschoten zijn in zijn bed? Nu rest hem een kleine voetnoot in de geschiedenis en zijn er films als Judas and the Black Messiah nodig om zijn tragische verhaal niet verloren te laten gaan aan volgende generaties.
Shaka King heeft geen film gemaakt voor of tegen blank of zwart, maar een film tegen het systeem. Het systeem dat nog steeds schrik heeft van charismatische mensen als Hampton die een bedreiging vormen voor ditzelfde systeem. En dat is eigenlijk de echte Judas uit de titel. “You can kill a revolutionary but you can’t kill the revolution.” Straffe film.
Judas and the Black Messiah is vanaf 22 september 2021 verkrijgbaar. Op de Blu-ray vind je twee extra’s van een kleine tien minuten elk: ‘Fred Hampton for the People’ en ‘Unexpected Betrayal’.
Review Judas and the Black Messiah (2021)
Recensie door Karen op 10 oktober 2021
Klasse vertolkingen van Kaluuya en Stanfield. Cinematografie was knap en verbluffend, het voelde soms alsof ik naar een arthouse-film keek. Het gebruik van oud beeldmateriaal met toespraken en gezangen was buitengewoon efficiënt. Absoluut een favoriet bij de komende oscars.