Zowel de acteur als de regisseur zijn in opspraak, maar dat belet niet dat we vanaf vandaag 31 mei 2021 op Netflix de thriller The Ninth Gate (1999) met Johnny Depp kunnen bekijken, één van de slechtste films van Roman Polanski. Zo slecht dat de film bij een tweede en derde visie enkel maar beter wordt. Maar jullie zijn bij deze gewaarschuwd.
Korte inhoud: Dean Corso (Johnny Depp), een boekendetective, gaat op zoek naar zeldzame boeken. Op een dag krijgt hij van een zekere Boris Balkan (Frank Langella) de opdracht om de echtheid van het 17e-eeuwse boek “De 9 Poorten” van het Rijk der Schimmen na te gaan. Er zijn over de hele wereld maar drie exemplaren van dit satanische boek overgeleverd, maar slechts één ervan heet authentiek te zijn. Wie het juist hanteert, zou in de mogelijkheid zijn de Duivel in hoogst eigen persoon op te roepen. Om de drie boeken – en in het bijzonder, de negen geheimzinnige gravures – met elkaar te vergelijken, reist Corso van New York naar Toledo, Parijs en Sintra in Portugal. Moord en dood blijken hem daarbij te achtervolgen, net als twee raadselachtige vrouwen. De ene, de Black Devils rokende Mrs. Telfer (Lena Olin), maakt ook jacht op het boek. De andere is een zeer vreemde vrouw (Emmanuelle Seigner) met paranormale gaven, die hem steeds lijkt te beschermen.
Het mag duidelijk zijn dat Polanski het verhaal niet al te serieus neemt en dat blijkt al bij de begintitels die op belachelijke wijze over het scherm zweven. Polanski heeft al altijd iets gehad met zwarte en absurde komedies en deze film hoort eigenlijk wel in dat rijtje. Maar datgene wat hem evenzeer typeert is zijn vermogen om ons mee te sleuren in dit drama en ons te verrassen met vaak bizarre of schokkende beelden. Fans van Dance of the Vampires (1967) zullen hier misschien iets meer van genieten dan de fans van Rosemary’s Baby (1968). Beide films zijn gemaakt door dezelfde man, maar zijn compleet anders qua insteek. The Ninth Gate steekt ook boordevol van de Polanski fetishen, daar waar Quentin Tarantino verzot is op vrouwen voeten zien we dat Polanski iets heeft voor vrouwen in nylonkousen. Toch kan ik me niet ontdoen van het idee dat indien ze Alan Parker dit verhaal zouden hebben laten bewerken, we zonder twijfel ook een veel betere film hadden gehad, zeker als je denkt aan een film als Angel Heart (1987).
De film is een adaptatie van de roman “El Club Dumas” van Arturo Perez Reverte. Ikzelf heb het boek niet gelezen maar als ik de korte inhoud lees is Polanski toch trouw gebleven aan het basisplot, enkel het einde lijkt iets wat Polanski samen met zijn scenaristen John Brownjohn en Enrique Urbizu uit hun duim hebben gezogen om alles die extra absurdistische touch te geven. Toch vind ik persoonlijk het eerste gedeelte van de film beter, maar na de midpoint verliest hij toch wel een deel van zijn aantrekkingskracht. We weten veel te weinig van het personage die Depp speelt en begrijpen ook vaak niet de motivatie achter zijn daden. De laatste 40 minuten zijn complete waanzin waar alleen een David Lynch nog mee zou weg kunnen. Het hoofdpersonage was in het boek tevens een stuk onsympathieker dan in de film, waarbij hij vaak illegale dingen deed en geen schrik had om mensen onder druk te zetten om toegang te krijgen tot bepaalde boeken.
Tot het moment dat The Ninth Gate de pedalen verliest geeft Depp ons een diep ondergedompeld vertolking, waarbij hij Corso’s kronkelige natuur prachtig speelt en zelfs een diepere, meer ontwikkelde vertolking dan dat we eerder van hem hebben gezien. Zijn geloofwaardigheid als boekenexpert is echter op zijn best wankel. Een echte connaisseur zou de banden van een boek misschien net iets meer aandacht geven en zou in geen geval een sigaret zitten te roken terwijl hij door fragiele, 600 jaar oude boekdelen bladert en as op de pagina’s laat vallen. Maar dat zijn misschien details waar slechts een handvol mensen zich aan zou storen.
© Twentieth Century Fox Home Entertainment
Langella is en blijft een charismatisch acteur. Het is niet voor niets dat hij ooit werd gekast als Dracula in de gelijknamige film van 1979. In de film draagt hij een grijze pruik en heeft hij dikke brilglazen, maar zijn vertolking wordt pas echt absurd zodra wordt onthuld ***spoiler*** dat zijn personage de leider is van een sekte waarvan de leden donkere satijnen mantels dragen en samenkomen om te zingen in pittoreske kastelen, zelfs voordat Stanley Kubrick ze nieuw leven inblies in Eyes Wide Shut (1999) – een film die tezelfdertijd is uitgekomen.
Deze film werd gedraaid nadat Polansky veroordeeld werd en dus geen voet meer op Amerikaanse bodem kon zetten. De New York scène in de film is dan ook in Parijs opgenomen. Polanski mag dan wel een genie zijn met een aantal onvergetelijke meesterwerken op zijn naam, maar deze film is eigenlijk gewoon een teleurstelling. De acteurs brengen goede vertolkingen maar kunnen niet meer doen dat wat hen wordt aangereikt. Het resultaat is rommelig en niet overtuigend geheel met een gitzwarte fotografie van Darius Khondji en een niet onaardige muziekscore van Wojciech Kilar (The Pianist, Bram Stoker’s Dracula). Dus mocht je in een niet zo kritische mood zijn, dan zou ik die pentagram maar boven halen, de kruisbeelden op zijn kop zetten, dat zwarte gewaad uit de kast halen en de kip ritueel slachten, enkel en alleen dan kan je ten volle genieten van The Ninth Gate.
Review The Ninth Gate (1999)Recensie door Dave op 31 mei 2021
Die goeie oude tijd waar het nog leuk was om Johnny Depp bezig te zien. Witte strepen in zijn haar, trenchcoat, bril en sigaret. Soms vlot, soms komisch stuntelend. Ik hield in ieder geval van de willekeurige scène in Spanje waar hij door dit smalle steegje loopt en de steiger zonder reden begint te vallen en hij daar gewoon wegkomt. Roman Polanski weet met succes een griezelige aanwezigheid vast te leggen die je door de hele film heen kunt voelen. Toch is deze film vooral vormgeving met bijzonder weinig inhoud.