Indien jullie eens iets speciaals willen zien op Netflix raad ik deze Koreaanse sci-fi Space Sweepers (2021) aan (originele titel Seungriho). De trailer is in ieder geval veelbelovend en er lijkt tevens ook heel wat humor in te zitten. De film werd geregisseerd door Sung-hee Jo die eerder indruk had gemaakt met A Werewolf Boy (2012) en deze keer zichtbaar iets meer productiebudget heeft ontvangen (zowat 22 miljoen dollar). Dit was dus een pak geld en spijtig genoeg zagen de investeerders grotendeels hun mogelijke winsten in rook opgaan omwille van Covid-19 en de verschuiving van een bioscoop-release naar een streaming-release.
Korte inhoud: Het verhaal speelt zich af in het jaar 2092 en de Aarde is bijna onbewoonbaar geworden. Op de vlucht voor de zieke aarde, bouwt James Sullivan (Richard Armitage) met UTS Corporation een nieuwe thuisbasis op Mars, genaamd Eden. Maar slechts een paar uitverkorenen kunnen er naar toe. De plot volgt de bemanning van een ruimte-afvalverzamelaars-schip genaamd The Victory. Maar hun leven neemt een enorme wending wanneer ze een mensachtige kinderrobot ontdekken, Dorothy genaamd, die bekend staat als een massavernietigingswapen. Belast met schulden en wensen die ze willen vervullen, raken ze verwikkeld in een riskante zakelijke deal en misschien wel iets meer dan ze zich hadden kunnen voorstellen.
Wanneer je de korte inhoud leest heb je meteen de indruk een soort mash-up te zien van Alita: Battle Angel (2019) en Elysium (2013). De bemanning bestaat uit de alcohol-zuipende Captain Jang (Kim Tae-ri), de timide Tae-Ho, de flamboyante robot Bubs (Hae-Jin Yoo) en de felle Tiger Park (Seon-kyu Jin). Terwijl ze elk een specifieke rol vervullen op het schip en door de ruimte reizen om met andere ruimtevegers om restjes te vechten, kan de bemanning het niet met elkaar vinden. Kapitein Jang leidt met ijzeren vuist, Tae-Ho (Song Joong-Ki) is gierig, koel en afstandelijk, Tiger wantrouwt zijn bemanningsleden en Bubs geeft nauwelijks om iemand behalve zichzelf. De enige keer dat ze goed samenwerken, is wanneer ze andere ruimtevegers hun stof laten opeten, anders vechten ze met elkaar om geld.
Mijn enige vrees bij dergelijke films die er visueel heel indrukwekkend uitzien, is vaak het gebrek aan diepgang bij de personages. Buiten de stereotypen komt je niet echt verder en dat heeft zijn impact op de manier hoe we gaan meeleven met hen. Hoe dan ook, de film staat op onze to-see-lijst.
Veel te weinig Koreaanse films naar mijn gevoel maar blij dat ze er toch zijn.
Bespaar iedereen de moeite. De trailer ziet er goed uit, maar daar heb je ook alles mee gehad.
Verhaal en diepgang is ver te zoeken. Dat is vaak toch wel anders in Koreaanse films.