Met de lancering van het derde Cobra Kai seizoen op Netflix had VTM het goede idee om de films nog eens uit te zenden. Vanavond 9 januari 2021 is The Karate Kid Part II (1986) vanaf 18u35 te zien op VTM 3. Ik moet zeggen, voor de serie heb je enkel de eerste film nodig als voorkennis maar de tweede film is eigenlijk nog zo slecht niet.
Korte inhoud: Daniel (Ralph Macchio) reist samen met zijn leraar Miyagi (Pat Morita) naar Okinawa om daar Miyagi’s op sterven liggende vader te bezoeken. Tijdens zijn verblijf in z’n geboorteland wordt Miyagi weer geconfronteerd met zijn aartsvijand Sato (Danny Kamekona) en de nog altijd aanwezige vete tussen hen. Daniel leert veel over de oude Japanse tradities en de erecodes, wanneer ook hij verwikkeld raakt in deze vendetta, met de bedeleider Chozen (Yuji Okumoto). En dit terwijl hij aanpapt met de mooie Kumiko (Tamlyn Tomita).
Omdat de eerste Karate Kid-film zo’n klassieker uit de jaren 80 was, stond het vervolg in de sterren geschreven. Hoewel The Karate Kid Part II een titel heeft die suggereert dat het zich zal richten op Daniel LaRusso, gaat het in feite voornamelijk om de geschiedenis van Kesuke Miyagi en hoe hij zijn lot confronteert. Op zijn eigen manier wordt veel van de eerste film opnieuw vormgegeven door Daniel LaRusso af te beelden die het opneemt tegen alle nieuwe martial art-antagonisten wiens motivatie om te vechten een misplaatst gevoel van eer is in plaats van deze keer machtswellust. Het is verre van briljant, en veel scènes weerspiegelen de eerste The Karate Kid (1984) te zwaar, zoals wanneer Daniel LaRusso moet ontsnappen aan een formele dans om weg te komen van de tegenstanders of wanneer Kesuke Miyagi hem van hen moet komen redden. Het wil duidelijk zoveel mogelijk profiteren van het succes van de eerste film, in voor- en tegenspoed.
Toch is het voornamelijk het gebrek aan creativiteit dat de film parten speelt. Het al te bekende verhaal in The Karate Kid Part II is verre van inspirerend of creatief, ook al keert regisseur John G. Avildsen terug om opnieuw echt te proberen een ziel in de film te steken. Spijtig genoeg komt de overvloed aan melodrama het verhaal niet echt ten goede. Als je onder de oppervlakte kijkt, heeft The Karate Kid Part II best wel goede bedoelingen met een verhaal rond de correlatie tussen vechtsporten en eer, maar tegelijkertijd doet het niet de moeite om dat in een creatieve of intellectueel opzicht uit te werken. Het voelt zich niet in staat een eigen verhaal te vertellen en gaat vooral gaan leunen op datgene wat goed was in de eerste film. En in die zin is dat misschien ook deels de schuld van de scenarist Robert Mark Kamen (Taken, The Transporter, The Fifth Element) die te weinig manieren heeft gevonden om het bestaan van deze sequel te rechtvaardigen op narratief vlak.
Hoewel The Karate Kid Part II zijn personages in Okinawa plaatst, wordt er niet voldoende geprofiteerd van die setting of enig gevoel van culturele verrijking, en dat vanwege de overvloed aan toewijding die de film heeft om zijn voorganger na te bootsen. Het stijlvolle regiewerk van Avildsen geeft alles een zekere charme en het gebruik van het Academy Award genomineerde nummer ‘Glory of Love’ versterkt effectief die kenmerkende charme van de jaren 80 wat deze film zo typeert. Toch is The Karate Kid Part II een veel te braaf vervolg dat te verstrikt is in de formule om op zichzelf te staan. Maar op zich is het ook geen film waar je je aan zult ergeren, zeker niet de fans van de eerste film.
© Sony Pictures Home Entertainment
Of misschien enkel die eindscène kan een tenenkrullend gevoel geven. Hoewel de choreografie behoorlijk is en de betrokkenheid van de castleden indrukwekkend, is het einde toch wat teleurstellend. Na een vermakelijke gevechtsscène tussen Daniel LaRusso en Chozen komt Toguchi tot inzicht op de meest belachelijk melodramatische en repetitieve manier zonder enig gevoel voor realisme. Zonder te willen spoilen voor de mensen die de film nog niet hebben gezien maar er gebeurt iets met trommeltjes wat je gewoon niet ernstig kan nemen – ook al doet de film dat wél. Het uitgangspunt in The Karate Kid Part II brengt de relatie tussen Daniel LaRusso en Miyagi in een andere richting. Hoewel het een vader-zoon-achtig concept was in de eerste film, speelt de sequel in op het idee van vriendschap tussen de twee als gelijken als mens en toch verschillend in de Oosterse vechtkunst. Het is interessant om te zien dat de relatie tussen de personages sinds de eerste film is geëvolueerd.
Het zijn de twee hoofdpersonages die de kijkers aangetrokken houden, en de vertolkingen van de twee castleden dienen echt als de belangrijkste troef en meteen ook de reden waarom ik deze film alsnog 3 sterren heb gegeven. Ralph Macchio doet het goed, hoewel zijn personage een goedkope imitatie is van zijn vorige rol. Hij doet hoe dan ook opnieuw recht aan zijn karakter. Pat Morita is ook leuk om weer te zien, maar de luchtigheid en het charisma is toch een pak minder. Een beetje logisch gezien de omstandigheden van wat zijn personage doormaakt. Pat Morita’s natuurlijke charmes zijn in staat om de sympathie van kijkers op te wekken, en dat leverde hem een Oscarnominatie op voor de eerste film. Met de sequel is er al veel van de magie weg en met de derde film is hij nog maar een schim, wat hem dan ook een Razzie Award nominatie bezorgde. Hoe dan ook, is mis hem echt in “Cobra Kai”. De man is gewoon veel te vroeg gestorven.
Review The Karate Kid Part II (1986)
Recensie door Dave op 9 januari 2021
