Mulan (2020) **½ recensie

Vrijdag was het de beurt aan Mulan (2020) om voor zijn wereld-release, echter niet in de bioscoop maar wel op het Disney+ platform…terwijl deze prent eigenlijk bestemd was voor een IMAX release. Maar Disney vond deze film misschien wel de prent bij uitstek om hun streamingdienst op de kaart te zetten. Wel, hopelijk hebben ze nog andere film in de aanbieding want deze adaptatie van de Disney animatiefilm is toch maar een flauwe bedoening.

Korte inhoud: Mulan is een jonge vrouw die in China woont samen met haar machtige vader. Mulan wil niets liever dan hem in het leger vervangen daar hij fysiek niet sterk genoeg is om te strijden. Om een plekje in dit leger te veroveren doet ze zich voor als een man.

Laat ik meteen beginnen wat me meteen opviel, de visuele effecten zijn vaak van een dergelijk niveau dat alles heel fake aanvoelt. Nu weet ik niet of dat te maken heeft met het feit dat ik deze film op een klein scherm heb bekeken (en er bijna letterlijk met mijn neus opzit) of het feit dat heel wat scènes in high-speed werden opgenomen. Het filmen in high speed of met hogere frame-rate (meer dan 24 beelden per seconde) is iets waarmee Peter Jackson experimenteerde op The Hobbit: The Desolation of Smaug (2013) – ook al door Weta Digital zoals hier – en is nog iets compleet anders dan de hoge shutter speed opnames van Steven Spielberg (Saving Private Ryan) en Ridley Scott (Gladiator) waarmee je meer detail kreeg in de rondvliegende brokstukken. Met een hogere frame-rate heb je ook meer detail gezien je meer beelden opneemt, maar het is een procédé die hoofdzakelijk wordt gebruikt voor slow motion shots. Echter was het zo dat Peter Jackson zijn beelden ging versnellen om zo een nieuwe kijkervaring te creëren, ook al was niet iedereen echt overtuigd van het resultaat. De beelden hadden iets artificieel. Er werd geknoeid met het natuurlijke ritme en vaak zag je mensen die net te snel bewogen of in het geval van Mulan paarden die veel te snel reden.

Frame-rate manipulaties is iets waarmee je heel zorgvuldig mee moet omspringen, en al zeker in historische films. Het kan inderdaad helpen bij green key opnames, gezien er een grotere scherpte is, maar het zorgt er ook voor dat we als kijker het gevoel hebben dat we niet naar een historische film aan het kijken zijn (cf. de laatste Robin Hood film) en we zelfs bij momenten uit het verhaal worden gehaald vanwege het soms bizarre beeldritme. Komt naar nog bij dat ook heel wat effecten gewoon niet goed genoeg waren. Wanneer je iets teveel op effecten gaat letten in plaats van op je verhaal, dan zit de filmmaker echt wel met een probleem.

En van verhaal gesproken, het was duidelijk de bedoeling van scenaristen Rick Jaffa en Amanda Silver om een realistische adaptatie te brengen van de animatiefilm, wel zo kwam het bij niet over. Ja de draak en de sprekende krekel en zo werden uit de film gehaald, maar de film voelt niet aan als een realistische prent. Te beginnen spreekt iedereen al Engels – al dan niet met zwaar accent – en daar zit je dus al met één barrière. Een tweede barrière is de PG-13 rating. Je moet weten dat we hier met oorlogstoestanden te maken hebben, wel je zal hier geen druppel bloed aantreffen. Het is dus een gekuist realisme die door een commissie werd gevalideerd.

De film lijkt ook te snel te springen van de hak op de tak zonder de zaken goed op te bouwen. Ligt dat omdat er scènes werden geknipt in post-productie of gingen de scenaristen foutief uit van de veronderstelling dat iedereen de animatiefilm ondertussen al gezien had en dus veel voorkennis hadden. Het cruciale moment wanneer Mulan beslist om haar gevechtspak aan te trekken is in de Disney animatiefilm een ceremonieel gebeuren die de belangrijkheid van het moment onderstreept. In deze film is het in 3 cuts en 2 bewegingen voorbij alsof het allemaal niets was. En hiermee saboteer je uiteraard de dramatische curve van de film.

© The Walt Disney Company Benelux. All Rights Reserved

Wat betreft de acteerprestaties is er verdienstelijk werk van Donnie Yen, Jet Li, Gong Li (met coole make-up alsook het vermogen om van vorm te veranderen en eigenlijk véél te weinig screentijd had), Tzi Ma en Jason Scott Lee. Maar Yifei Liu, de hoofdrolspeelster, komt over als een plank. Het is verschrikkelijk. En wanneer er nul emotie uit een vertolking komt ga je ook niet meevoelen met haar avontuur. Komt daar nog bij dat ze geen echt drama omwenteling meemaakt. Ze bezit al van bij aanvang de gave een groot krijger te zijn, en was niet het resultaat van hard werken, training of wilskracht na tegenslag. Niets van dit alles. Ze is in wezen dezelfde in het begin als op het einde van de film. Maar in verdediging van de productie hadden ze eigenlijk een andere – lees meer bekwame – actrice op het oog, weliswaar niet van Aziatische origine. En dat werd onthaald met veel kritiek van een luidruchtige minderheid die dit als “whitewashing” bestempelde en dus werd Yifei Liu. Ik weet één ding, die minderheid die kritiek hadden zullen deze film toch niet gaan bekijken. Dat doen ze doorgaans nooit. Ondertussen heeft Yifei ook bekend gemaakt dat ze sympathie heeft voor de politie in Hong Kong. Een uitspraak die niet zo goed is gevallen bij heel wat Aziatische burgers die het politieoptreden net veel te excessief vinden. Een roep tot een #boycottMulan was dan ook een logisch gevolg. En tot overmaat van ramp ligt Disney onder vuur nu blijkt dat de prent deels is opgenomen in de Chinese provincie Xinjiang, waar naar schatting meer dan een miljoen Oeigoeren opgesloten in concentratiekampen, waar ze worden geïndoctrineerd. Nog een geluk zijn er geen box-office cijfers en zal Disney als enige weten wat de omzet is, maar het zal geene vette zijn.

Kortom, het is toch wel wat van een tegenvaller, ook al waren er prachtige Wushu-momenten en heb ik toch wel genoten van zowat alle scènes met Gong Li. Het probleem is dat Disney deze film heeft uitgebracht op een streaming dienst ipv in de cinema, en ja zoals het bedoeld was op IMAX. En zo verliest deze Mulan heel wat van zijn charisma. Dit was een dure onderneming met een productiebudget van een slordige 200 miljoen dollar met een episch karakter, maar het is verpatst naar het computer- of tv-scherm, en dit terwijl de bioscoopsector kreunt onder Covid-19 en hun noodkreten werden genegeerd door Disney. Begrijpen wie begrijpen kan. Regisseuse Niki Caro (North Country, The Zookeeper’s Wife) loopt hier wat verloren tussen de visuele effecten en de druk van de studio, met een verbijsterend gebrek aan connectie met wat toch een eenvoudige verhaallijn is, dat ze nooit echt haar stempel heeft kunnen zetten. Ik hoop in ieder geval dat haar carrière hierdoor niet in gevaar komt, want echt gelukkig kan je niet zijn met het eindresultaat. Voor mensen die de animatiefilm niet hebben gezien zullen hier waarschijnlijk een soort coming-of-age film in herkennen. Voor diegene die de animatoefilm wel nog kennen zullen vanalles missen, inclusief de magie van een sprekende draak. De film is te zien vanaf 4 september 2020 op Disney+.