En gezien zowat alle filmprojecten noodgedwongen worden verschoven met de aankondiging dat AMC gewoon voor een lange poos de deuren zal sluiten, gaan we de komende dagen ook iets meer kijken naar goede films er op tv zijn, en vandaag is nog maar eens Catch Me If You Can (2002) van Steven Spielberg aan de beurt, één van de betere Steven Spielberg film met een schitterende Leonardo DiCaprio en Tom Hanks (die ondertussen het ziekenhuis heeft verlaten nadat ook hij werd gegrepen door het Coronavirus). De film werd gebaseerd op het zelfgeschreven boek van Frank Abagnale Jr., het hoofdpersonage uit de film. Naar verluidt zou 80% ook waar zijn en 20% wat geromantiseerd.
Korte inhoud: Frank (Leonardo DiCaprio) doet zich voor als arts, hoogleraar, advocaat en piloot, en niemand twijfelt ooit aan zijn kunnen. Maar intussen licht hij, amper twintig jaar oud, iedereen op en verdwijnt hij keer op keer zonder een spoor achter te laten. Tot de FBI een internationale klopjacht opent. Gebaseerd op het waar gebeurde verhaal van Frank Abagnale, een valsemunter en meesteroplichter die voor zijn 21ste al voor miljoenen dollars aan valse cheques uitschreef en het geld vervolgens weer even gemakkelijk uitgaf.
Het boek werd gepubliceerd in 1980 en ging rond in zowat 20 studio’s om uiteindelijk bij Spielberg te belanden, nadat verschillende regisseur ook al opties hadden om het verhaal te verfilmen, zoals David Fincher, Lasse Hallstrom, Milo Forman, Cameron Crowe en Gore Verbinski. Dit hadden elk totaal verschillende films kunnen opleveren, waarbij de ene meer de focus zou leggen op de fraude en de manipulatie, de andere op de vader-zoon relatie en ga zomaar verder. Spielberg zet zoals altijd de focus op de emotie.
De film werd opgenomen in een recordtijd van 52 dagen met een productiebudget van rond de 52 miljoen dollar op zowat 157 verschillende locations in de States en Canada. Sopranos acteur James Gandolfini had eigenlijk de rol moeten spelen van de FBI agent, maar gezien DiCaprio met reshoots zat op Gang of New York had James verplichtingen op Sopranos en moest Tom Hanks inspringen, zowat de vertrouweling van Spielberg. Leo was zelfs niet de eerste keuze van Spielberg voor de rol, maar hij wou eigenlijk Johnny Depp casten. De productie was ook een zware taak voor de kostuumdesigner die zowat 100 verschillende outfits voor DiCaprio moest maken alsook rekening houden met 130 bijrollen en 3000 – 4000 extras. Catch Me If You Can werd één van de meest succesvolle films van Dreamworks met een wereldwijde recette van boven de 350 miljoen dollar, en dat was 160 miljoen meer dan Gang of New York van Martin Scorsese die op hetzelfde ogenblik is uitgekomen.
De toon van de film – ondanks het onderwerp van een fraudeur – is luchtig en zelfs speels. Ondanks dat de straten in bijna elk schot nat zijn, zien we de zon overal schijnen. Zelfs indoor werpt cinematograaf Janusz Kaminski zijn prachtig strijklicht op het decor. Ook de muziek van John Williams maakt van het geheel een spannend en vrolijk avontuur. Williams werd tevens genomineerd bij de Oscars voor Beste Muziekscore, maar verloor uiteindelijk van componist Elliot Goldenthal voor Frida (2002). De vrolijke toon van de film was door The Academy klaarblijkelijk minder gewaardeerd want de film kreeg maar 2 nominatie (muziek en de vertolking van Christopher Walken als Beste Bijrol) en mocht met lege handen naar huis gaan.
Pittig detail, Spielberg werd zelfs niet genomineerd als Beste Regisseur maar Roman Polanski wél en die kreeg zelfs de Oscar voor The Pianist (2002). Ik laat in het midden welke van de twee films de betere was, maar het is wel opmerkelijk dat The Academy blijkbaar niet dezelfde bekommernissen hadden toen over de figuur van Polanski dan nu bij de uitreiking van de Harvey Weinstein geen kinderen van 13 jaar verkracht, maar niemand in Hollywood wil zijn naam nog uitspreken.
© Universal Pictures
De film heeft een fantastisch tempo, zodat twee en een half uur gewoon voorbij vliegen, waarbij de spanning van de achtervolging prachtig in evenwicht wordt gebracht door meer intieme en introverte momenten. Het zou echter dwaas zijn om te denken dat Catch Me If You Can een vij oppervlake film is die voornamelijk ons wil terugbrengen naar die periode in de jaren ’60 zonder al teveel diepgang. Het beste van Spielberg is misschien wel zijn vermogen om betekenisvolle, vaak complexe ideeën over te brengen door middel van scènes en verhalen die volkomen lichtzinnig lijken. In dit geval keert hij terug naar één van zijn bekende thema’s van een vader-zoonrelatie, waarbij hij zijn talent gebruikt om ons mee te slepen in de motivaties van Abagnale. Net als E.T. the Extra-Terrestrial (1982) twintig jaar ervoor, onderzoekt Catch Me If You Can hoe een echtscheiding het welzijn van de kinderen van het echtpaar ernstig kan beïnvloeden. Te midden van Frank’s grote vermom-truukjes, krijgen we scènes te zien waarin hij vaak martelende discussies heeft met zijn vader, wiens fortuin afneemt naarmate de rijkdom van Frank toeneemt. Deze bijeenkomsten zijn een hulpmiddel van Spielberg: in werkelijkheid zag Abagnale zijn vader nooit meer terug nadat hij het huis had verlaten. En toch blijft hij hunkeren naar die band met zijn vader met een soort verlangen voor zijn werk die hij eigenlijk geheim moet houden. Zijn daad was er ooit één uit opstand tegen de patriarchale orde in een soort rebellie om niet dezelfde fouten te maken als zijn vader, en toch kan hij niet zonder hem. Zijn surrogaatvader zal dan uiteindelijk gespeeld worden door de FBI agent die hem op de hielen zit en wel degelijk een groot talent als meesteroplichter ziet.
Net als vele Scorsese films trouwens brengt Catch Me een verhaal waarin een illegale levensstijl gerechtvaardigd wordt omdat een legitiem leven zou leiden naar meer problemen. Je kan er niet onderuit dat Spielberg de sympathie opwekt voor een oplichter en bedrieger. Spielberg verdedigde zich dat het een periodefilm was en dat oplichtigers vandaag de dag niks meer zijn met de truuken die in de film werden getoond. Zelfs in het echte was er waardering voor de man want hij is uiteindelijk zelf gaan werken voor de FBI in diverse fraudezaken.
Catch Me If You Can is een meeslepende prent met een flinke dosis emotionaliteit en een pak sterke mannelijke rollen. Qua vrouwen hebben we slechts kleine bijrollen gespeeld door Nathalie Baye, Amy Adams en Jennifer Garner. Het is misschien niet de beste film uit Spielberg zijn carrière maar het is een film die de tand des tijds zal doorstaan. De film is vandaag 18 maart 2020 te zien op Q2. Geniet ervan!
Review Catch Me If You Can (2019)
Recensie door Dave op 18 maart 2020
Een hele fijne film met een duidelijke verhaallijn, enkel de chemie tussen de acteurs vond ik wat minder. Vooral de chemie tussen Di Caprio en Hanks was niet altijd voelbaar.