Mocht deze Anna (2019) terug in de tijd kunnen reizen naar de jaren ’90 dan was het waarschijnlijk een redelijke hit en tevens heel wat beter dan vele andere actiefilms uit die periode. Maar we zitten ondertussen in 2020 en de ‘femme fatale film’ voelt ondertussen wat versleten aan. Met alle respect voor Luc Besson, maar je met al ver terug in de tijd gaan voor een goede film die hij heeft geregisseerd.
Korte inhoud: De Russische Anna (Sasha Luss) is werkzaam als verkoopster. Tot ze internationaal doorbreekt en het helemaal maakt als mode-icoon. Achter haar mooie uiterlijk huist evenwel een duister geheim.
De beste ‘femme fatale’ prent van de laatste 5 jaar blijft toch wel Atomic Blonde (2017), en niet zozeer omwille van het verhaal dan wel de manier waarop het verhaal werd verteld en de stijl van de film, naast uiteraard de knappe vertolking. In zekere zin had Atomic Blonde wel veel weg van John Wick. Deze Anna deed me wat denken aan Red Sparrow (2018), en is een stap terug naar het oude bekende en Besson obsessie van mooie blondines in sexy lingerie heeft nog maar weinig impact wanneer de rest niet van niveau is. Besson die zelf het scenario schreef probeert alles nog wel wat ingewikkelder te maken door een a-chronologische vertelling, maar die tijdsprongen voelen aan als iets overbodig.
De vertolkingen zijn zeker goed. Nieuwkomer Sasha Luss doet haar werk tijdens de gestileerde actiescènes en weet wel te overtuigen in haar rol. Ze is ook beeldschoon en uiteraard speelt zoiets in haar voordeel bij dergelijke films die het vooral moeten hebben van het visuele aspect. Veel lof moet ook gaan naar de vecht-instructeur die hier knap werk heeft geleverd om iemand die nul ervaring heeft in vechtsporten op zo’n korte tijd kan weten om te toveren in een MMA kampioene. Het enige waar Besson niet in slaagt is haar personage geloofwaardig te maken. Hoe is zij zo’n moordmachine kunnen worden? Dat kan je toch niet verklaringen met haar ontslag uit de The Naval Reserve Officers Training Corps. Haar motivatie is ook plot-driven in plaats van character-driven. Je weet niet goed waarom ze bepaalde acties onderneemt en op het einde is er dan nog een ommekeer in haar gedrag wat ook compleet uit de lucht komt vallen. Je voelt aan dat de regisseur bepaalde scenes in zijn hoofd had en een personage heeft geschreven die doorheen die scènes geweven kan worden. Bij de bijrollen zit wel een uitstekende Helen Mirren. Haar motivatie zijn dan weer wél logisch. Het is en blijft een geweldige actrice, zelfs in dergelijke actiefilms. Daarnaast zijn er nog Luke Evans en Cillian Murphy die beiden heel bekwame acteurs zijn en die dit waarschijnlijk beschouwen als tussendoortje.
© 2020 Belga Home Video / EuropaCorp
De toon voelt hectisch aan door het overdreven montage-geknip, de soms bizarre framing en niet te vergeten die soundtrack die doelbewust op de muziek uit de jaren 90 moest klinken gezien het verhaal zich afspeelt in die periode (let vooral niet op de vele anachronismen in de film), maar in tegenstelling tot retro-films als Drive zorgt de muziek in Anna dat alles nog wat ouwbolliger aanvoelt. Gelukkig werkt Besson niet meer met de electronische muziek van Eric Serra, maar zijn muzieksmaak blijft bedenkelijk.
De DVD en Blu-ray zijn ondertussen beschikbaar met een interview met Luc Besson en nog heel wat making of filmpjes over de acteurs, de carstunts, de vechtsequenties en de decors.
Recensie door Dave op 21 januari 2020
De film heeft zijn momenten. Het grote minpunt is echter de vele onnozele plotwendingen en tijdsprongen, die het verhaal zo hard gaan verneuken dat je je nauwelijks nog betrokken voelt bij de karakters. Zo spring de film binnen de eerste 30 minuten vijf jaar later, om nadien terug 3 jaar in de tijd te gaan om later opnieuw 3 jaar later te reizen en uiteindelijk 6 maand eerder gaat.