Nicole Kidman moet één van de hardst werkende vrouwen in Hollywood zijn. Met gemiddeld drie films per jaar houdt de Australische actrice er de laatste jaren een strak tempo op na. En dan vindt ze nog de tijd om op het kleine scherm te schitteren zoals in “Top of the Lake”, “Big Little Lies” of “The Undoing”, de nieuwe serie van David E. Kelley die er in 2020 aankomt. Kwantiteit genoeg dus, maar de rollen die Kidman er de laatste jaren uitpikt, krijgen niet meer de weerklank die ze ten tijde van een Eyes Wide Shut, The Hours of Moulin Rouge wel kreeg. Met elke spuit botox lijkt Kidmans filmcarrière een beetje dieper weg te zakken en ook Destroyer (2018) valt tussen de mazen van het net. Het is een thriller vol goede bedoelingen waarvan de uitwerking niet helemaal bevredigt.
Korte inhoud: Erin Bell (Nicole Kidman) is een detective bij de LAPD wiens carrière (en leven) na een fatale gebeurtenis zestien jaar eerder in het slop is geraakt. Toen infiltreerde ze samen met Chris (Sebastian Stan) in de bende van de gewelddadige Silas (Toby Kebbell). Samen met zijn kompanen Toby (James Jordan) en Arturo (Zach Villa) en zijn liefje Petra (Tatiana Maslany) vormde Silas een beruchte bende overvallers die het vooral op banken gemunt heeft.
Tijdens een van die overvallen loopt het echter gruwelijk fout en wordt Chris gedood en Erin ontmaskerd. Erin raakt geobsedeerd door Silas en raakt daardoor steeds verder vervreemd van Ethan (Scoot McNairy) en dochter Shelby (Jade Pettyjohn). Enkel de fles biedt troost om haar demonen te bedwingen. Zestien jaar later staat Erin dan ook compleet geïsoleerd wanneer Silas terug teken van leven geeft. Deze keer is ze echter vastbesloten om voor eens en altijd met hem af te rekenen en Chris’ dood te wreken.
Dat Nicole Kidman een film kan dragen, is een understatement. Ook in Destroyer staat de Australische actrice er en onder een laag ouder makende make-up ziet Kidman er slechter uit dan ooit. Voor haar vertolking van de aan lager wal geraakte Erin Bell werd ze genomineerd voor een Golden Globe (het beeldje ging uiteindelijk naar Glenn Close voor The Wife). Jury’s houden doorgaans van mooie vrouwen die zich lelijk maken voor een rol (zie ook Charlize Theron of Halle Berry).
Maar in Destroyer leidt de metamorfose van Kidman toch een beetje af. Meermaals zit je naar Kidmans uiterlijk te staren, en dat leidt de aandacht af van de film zelf. En je moet wel een beetje bij de zaak blijven want het verhaal verspringt voortdurend in de tijd (aan de affreuze pruiken van de acteurs is wel te zien in welke tijd de scène zich afspeelt) en het scenario laat hier en daar ook een paar steken vallen zodat je best je aandacht bij het verhaal houdt.
Het duurt wel even voordat de personages geïntroduceerd zijn en af en toe verslapt de spanningsboog waardoor de film langer aanvoelt dan de 120 minuten speeltijd. Het scenario van Phil Hay en Matt Manfredi (Aeon Flux, The Invitation) had iets gebalder gekund en sommige verhaallijnen dragen weinig bij aan het verhaal. Zoals deze van Erins privéleven. Het biedt inkijk in hoe Erin haar leven heeft verwoest en moet sympathie opwekken voor het getormenteerde personage, maar deze plotlijn is te weinig uitgewerkt.
© Remain in Light
Erin Bell is een weinig sympathiek personage. Je snapt hoe ze na de dood van Chris de pedalen is verloren en een makkelijke uitweg vond in drank en obsessie. Minder aanneembaar is hoe Erin na zestien jaar nog steeds een job heeft, maar wel in haar auto slaapt. Erins wankele tred waarbij ze elke meter lijkt te gaan omvallen, voelt een beetje geforceerd aan. Erin Bell mag dan ook wel een vrouw zijn die niets meer te verliezen heeft, hoe ze halfdronken met haar rond de 50kg een beer van een vent in bedwang houdt, is niet erg geloofwaardig.
Regisseur Karyn Kusama (Aeon Flux, Jennifer’s Body) wou duidelijk een neonoir politiethriller maken, maar het resultaat is onevenwichtig en kan de belofte niet helemaal waarmaken. Sommige scènes duren te lang en het geheel oogt ook een beetje rommelig. Door met de tijdlijn te spelen, maakt Kusama Destroyer bovendien veel complexer dan nodig. Het camerawerk van Julie Kirkwood weet wel te overtuigen, en dat komt vooral tot uiting in de bankoverval.
Als fan van de televisieserie “Orphan Black” vind ik het tenslotte erg jammer dat er niet meer is gedaan met het talent van Tatiana Maslany die hier als Petra een beetje verloren loopt. De Blu-ray van Destroyer is reeds beschikbaar, daarop geen extra’s.
Recensie door Karen op 26 augustus 2019
