The Autopsy of Jane Doe (2016) **** review

Eén van de betere horrorfilms van het jaar is zonder twijfel deze The Autopsy of Jane Doe (2016) van André Øvredal, een film die spijtig genoeg niet overal te zien zal zijn. Maar ik raad jullie aan deze prent toch op te zoeken, want is best wel een geslaagde prent.

Korte inhoud: Tommy (Brian Cox) en Austin Tilden (Emile Hirsch) zijn vader en zoon en beiden lijkschouwer. Ze worden belast met de autopsie van een jonge, onbekende vrouw (Olwen Catherine Kelly), waarvoor Austin zijn date annuleert met zijn vriendin Emma (Ophelia Lovibond). Sheriff Burke heeft gevraagd om de doodsoorzaak voor de volgende ochtend te ontdekken zodat hij een volledige verklaring naar de pers kan afleggen. Wanneer Tommy en Austin de autopsie verrichten beginnen er bovennatuurlijke gebeurtenissen plaats te vinden in het mortuarium.

Als je van goede horror films houdt die zowel inzetten op vertolkingen, sfeerschepping en goed onderbouwde karakter, mag je deze film niet missen. Het mag dan nog wel geen Amerikaanse productie zijn, dit is echt wel een publieksfilm. Let wel op, de onderstaande trailer spoilt wel veel van het verhaal, dus indien je van plan bent de film te gaan zien, zou ik deze trailer misschien vermijden. Los van het feit dat het een geslaagde horrorfilm is, is het ook een knap vader-zoon relaas, met een Cox en Hirsch die bijzonder wel samengaan en doen vermoeden dat deze twee kerels elkaar echt wel al een tijdlang kennen.

Het script van Ian B. Goldberg en Richard Naing blijft ook van een hoog niveau en laat het verhaal niet aantasten door allerhande genre-formules. Het concept is ook wat bij de haren getrokken, maar de regie zit zo strak ineen dat alles heel beklijvend overkomt. Het is een fascinerend mysterie waar de voldoening niet alleen afkomstig is uit een reeks angstaanjagende en onmogelijke ontdekkingen, maar tevens van het kijken naar deze twee intelligente mannen die hun checklist van alle mogelijke rationele verklaringen afwerken tot ze zich realiseren dat de antwoorden buiten hun grenzen ligt.

Regisseur Øvredal is trouwens niet aan zijn proefstuk toe. Een paar jaar geleden pakte hij immers uit met het found footage avontuur Trollhunter (2011), wat een compleet ander soort horrorfilm was. Maar de filmmaker heeft talent om zijn films, gemaakt met bescheiden middelen, toch te verkopen aan een groot publiek. En nu zeker dat de film in het Engels is lijkt deze toch een behoorlijk parcours af te leggen in diverse landen.