Vanavond is er de tv-première van de moderne western The Last Stand (2013) met Arnold Schwarzenegger, die na zijn cameootjes in The Expendables stilaan aan zijn Hollywood terugkeer werkte.
Korte inhoud: Voormalig LAPD-agent Owens (Arnold Schwarzenegger) heeft zich overgegeven aan het simpele leven in het kleine dorpje Sommerton Junction na een gefaalde operatie die zijn partner gehandicapt achterliet. Owens verdrijft zijn tijd daar door zich met kleine overtredingen bezig te houden als de aangewezen sheriff. Hij wordt uit zijn dagelijkse routine gehaald als er vlakbij een spectaculaire ontsnapping plaatsvindt, waarbij de drugsbaron Gabriel Cortez (Eduardo Noriega) samen met zijn bendeleden onder leiding van Burrell (Peter Stormare) en een aantal gijzelaars in een gepantserde wagen ontsnappen. De drugsbaron besluit richting Mexico te reizen om aan de Amerikaanse autoriteiten te ontsnappen. Het enige dat hem nog in de weg staat om de grens te bereiken, is het dorpje Sommertown Junction, bewaakt door sheriff Owens.
Het boeiende aan deze neo-western is dat het geregisseerd wordt door de Zuid-Koreaan Jee-woon Kim die we nog kennen van zijn A Tale of Two Sisters (2003), A Bittersweet Life (2005) en I Saw the Devil (2010). Stuk voor stuk ijzersterke films met verhalen waar je het koud zweet van krijgt. Zijn films zijn genadeloos, onvergetelijk en zonder compromissen. Ik kon geen betere regisseur voor de geest halen om ons de stuipen op het lijf te jagen en hij behoort nog steeds tot mijn top 10 favoriete regisseurs. En met The Last Stand heeft hij zijn Amerikaans debuut achter de rug. Spijtig genoeg was het uiteindelijk niet de voltreffer die ik had verwacht.
Hoe slaagt Arnold er altijd weer in om op te duiken in heel wat veelbelovende projecten (Terminator Genisys, Triplets, The Legend of Conan). Als ik zie met welke rotzooi-regisseurs Jean-Claude Van Damme altijd komt opdraven – cf. zijn laatste film Pound of Flesh (2015). Maar goed, het was de keuze van de regisseur die op zoek was naar een iets oudere kick-ass hoofdacteur voor de rol. Zijn eerste keuze was Liam Neeson, maar hij bleek zich niet te kunnen vrijmaken met al zijn Taken-projecten en toen viel de naam van Arnold. Het enige wat Jee-woon Kim eigenlijk nodig had was een sterk script en hier taste hij wat in het duister met het scenario van Andrew Knauer, iemand waarvan ik nog nooit heb van gehoord. Hij werd echter bijgestaan door Jeffrey Nachmanoff (The Day After Tomorrow, Traitor) en George Nolfi (The Bourne Ultimatum, The Adjustment Bureau), geen hoogvliegers maar wel talentvolle scenaristen. Maar het resultaat is toch wel ontgoochelend. Het script is onderontwikkeld, met heel wat scenes met heen-en-weer-geschiet, overvloedig veel one-liners en onwaarschijnlijke plotwendingen. Maar de regisseur probeert het boeltje te redden met opgefokte achtervolgingen en iets teveel testosteron.
© A-Film Home Entertainment
Arnold is in de film te zien zijn naast de bevallige Genesis Rodriguez als Agent Ellen Richards en Agent John Bannister wordt gespeeld door Forest Whitaker. Daarnaast zien we tevens Jaimie Alexander, Johnny Knoxville, Harry Dean Stanton en Rodrigo Santoro opduiken. Los van de keuze van Johnny Knoxville vond ik dit echt wel een interessante casting. De productie van de film is in handen van Transformers producer Lorenzo di Bonaventura. Regisseur Jee-woon Kim heeft voor dit Amerikaans debuut zijn cameraman Ji-yong Kim en zijn componist Mowg meegebracht, kwestie om toch wat bekende koppen rondom hem te hebben.
Toch is deze prent geen doodgewone Amerikaanse actie/drama film. Zoals we van de regisseur gewend zijn is het een R-rated film met veel bloed, geweld en grof taalgebruik. Het is tevens een ode aan de nostalgie van de B-actiefilms uit de jaren 80. De cineast weet hoe hij het scherm moet opvullen, en zijn superster moet omringen met heel wat explosieve zaken en boosaardige schurken. De bodycount in deze prent is tevens ook stukken groter dan de grappen en bij momenten begint alles wat te lijken op een Fast and Furious film. De choreografie van de actie-scenes is soms wel zo hectisch dat je nauwelijks kan volgen wat er precies gebeurt. Technisch ziet alles er wel beter uit dan in een doorsnee recente JCVD-film, ook al heb je alles al gezien in andere films, maar dan beter. Als een soort comeback vehikel, heeft het net genoeg gezond verstand om de finishlijn te bereiken, spijtig genoeg niet bij de koplopers. Met een minder iconische acteur in de hoofdrol, had deze prent nooit de binnenkant van een bioscoop gezien. Met zijn productiekost van 45 miljoen dollar haalde deze prent slechts 48 miljoen dollar op, en bijgevolg een gigantische flop. Maar voor wie zijn hoge verwachtingen in toom kan houden, zal hiervan nog wel kunnen genieten van The Last Stand.
Beoordeling: 3 / 5
Recensie door Dave op 27 februari 2015
*** The Last Stand ***
Het is derdaad een slechte versie van Fast and the Furious film met een zichtbaar vermoeide Schwarzenegger.