Gangster Squad (2013) ** Blu-ray review

Regisseur Ruben Fleischer is een nobele onbekende in filmland, al prijken er een aantal tv-producties op zijn palmares waarvan ik nog nooit heb gehoord. Ik wist dus niet meteen wat ik moest verwachten, maar recente geschiendenis leert ons dat debuutregisseurs soms met de meest verrassende prenten voor de dag komen (cf. regisseur Neill Blomkamp met zijn District 9 of Joseph Kosinski met zijn Tron: Legacy). Zijn film Gangster Squad (2013) kan teren op de ware feiten van een gangster uit de jaren 40, met de typische elementen van the good guys die buiten de lijntjes kleuren om the bad guys er van langs te geven. Maffia, een femme fatale en karakterkoppen die tegen een stootje kunnen.

Maar spijtig genoeg is Gangster Squad de zoveelste imitatie van wat al tientallen keren is gedaan en in veel gevallen zelfs stukken beter, denk maar aan L.A. Confidential (1997), The Black Dahlia (2006), The Intouchables (1987), en noem maar op. Fleisher heeft wel de knappe jonge Ryan Gosling kunnen strikken net als Sean Penn in een van zijn meest cartooneske rollen ook. De film op zich gaat snel vooruit en over verveling kan je niet echt spreken, maar dit gangsterepos stijgt helaas niet boven de middelmaat uit.

Korte inhoud: Los Angeles, 1949. De meedogenloze maffiakoning Mickey Cohen (Sean Penn) voert het bewind in de stad en verrijkt zich door de inkomsten uit drugs, wapens, prostitutie en – als het even kan – elke weddenschap die afgesloten wordt ten westen van Chicago. En hij doet dit alles dankzij de bescherming van niet alleen z’n eigen crew, maar ook van de politie en de politici die hij onder de duim houdt. Hij schrikt zelfs de moedigste en hardste politieagenten af, behalve een kleine geheime afdeling van de LAPD die, onder leiding van Sgt. John O’Mara (Josh Brolin) en Jerry Wooters (Ryan Gosling), hun krachten bundelen om Cohen neer te brengen.

Sean Penn speelt voortreffelijk de ultra-gewelddadige en gemene Mickey, maar zijn smoelwerk lijkt wel soms iets te karikaturaal en het deed met bij momenten denken Al Pacino in één vande meest foute films van de 90’ties, Dick Tracy (1990). Maar gelukkig voor hem is hij niet de enige karikatuur in de film, en dat wijst er dus op dat het een duidelijke keuze was van de regisseur. Maar het verschil met een film als Dick Tracy en Sin City (2005) is dat deze film gebaseerd zijn op comic books, en deze Gangster Squad zich de comic stijl wil opmeten, zonder er ooit echt in te slagen. Het was een poging om van The Untouchables (1987) een soort comic versie te maken, maar het komt niet verder dan een samenraapsel van voorverwarmde clichés en schaamteloze hommages, alsof deze film nog maar kin tippen met B-film Mobsters (1991). Ja, Gangster Squad had een betere cast en meer middelen (60 miljoen dollar), maar daar blijft het ook bij.

De film gebaseerd op het boek van Paul Lieberman en het scenario van Will Beall heeft ook geen duidelijke hoofdacteur, maar dans uiteindelijk tussen de no-nonsense ‘cop’ Josh Brolin en de gladde Ryan Gosling, die aanpapt met het liefje van Mickey, Grace Faraday (Emma Stone). Ik denk dat Emma misschien 10 minuten in beeld komt en moet haar meest eenzijdige vertolking zijn sinds haar deelname in The House Bunny (2008). Haar relatie met Jerry (Gosling) heeft nul meerwaarde in het verhaal. Grace is geen femme fatale die een dubbel spel speelt, noch wordt ze gebruikt als belangrijke informatie van de ‘Gangster Squad’. Meer dan wat flaneren en zwoele blikken werpen zat er dus voor Emma Stone niet in. Maar in die typische jaren 40 jurkjes ziet ze er wel behoorlijk appetijtelijk uit. Nick Nolte zien we ook passeren als de hoofdcommissaris die de opdracht geeft om Mickey aan te pakken. Moddervet en met haperende zware gromstem wordt ook hier gestalte gegeven aan de macho-stijl van toen. Screentime misschien 4 à 5 minuten.

In de bijrollen zien we ook nog Michael Peña, Robert Patrick en Anthony Mackie. Verdienstelijke prestaties maar net iets te weinig in beeld om voldoende indruk te kunnen maken. Zoals ik al eerder zei heeft de film eigenlijk 2 good guy hoofdacteurs en één bad guy, bijgevolg blijft er nog maar weinig plaats over voor de andere acteurs. Komt daar nog bij dat er heel wat actie-scènes in de film steken.

De grootste verdienste van deze misdaadprent is dat hij met zijn 110 minuten nooit echt verveelt. Er zitten nu en dan wat knappe shots tussen, en de charismatische acteurs vullen voldoende het scherm en alles is best wel stijlvol in beeld gezet. Ook de muziek van Steve Jablonsky (de componist van heel wat Michael Bay films) mocht er zijn, met een interessante mix tussen retro en moderne muziek. Jablonsky heeft Carter Burwell vervangen op de productie en heeft er uiteindelijk het beste van gemaakt. Toch hoop ik dat de componist eens een niet-actie film zal componeren, zodoende we eens een andere kant van hem kunnen horen. Het enige spijtige aan de score is dat er geen centraal thema in zit wat alles een stuk meer memorabel zou maken, maar desondanks een verdienstelijke soundtrack. Gangster Squad is ook een mooi promo-spotje voor rokers, dus mocht je net gestopt zijn met roken is dit misschien niet meteen de beste film om te zien. Het aantal shots van Emma die sigarettenrook uitblaast zijn nauwelijks bij te houden.

Kortom, het verhaal stelt niets voor. En gezien de regisseur duidelijk geen ervaring heeft met actie zijn veel scènes ook heel onduidelijk. Je weet bij momenten niet precies wie er nu op wie aan het schieten is. Ook al vliegen de kogels je rond de oren, heeft de Gangster Squad een nogal de domme strategie om geen strategie te hebben en er gewoon pif-poef-paf op af te stormen. Gezien de middelen die voorhanden waren en de aanwezige cast zat er heel wat meer in mits er een andere regisseur achter de camera zou staan. Op de Blu-ray valt er gelukkig nog iets te rapen, met de audio-commentaar van de regisseur waarin hij ons een rondleiding geeft in zijn parcours van foute beslissingen. Maar ook een pak deleted scènes. Ik heb echter geen bioscoop-shootout-scène gezien waarover heel wat te doen was. De Blu-ray ligt sinds vorige week (12 juni 2013) in de winkelrekken.