Project X (2012) **½ Blu-ray review

Ik had lage verwachtingen bij Project X (2012). Ook al werd de film gepromoot met ‘from producer Todd Phillips the director of The Hangover (2009)’ wist ik meteen dat de film ver beneden het niveau van de geciteerde film zou vallen. Dit is nu eenmaal het geval bij 90% van alle films die uitpakken met ‘from the producer of’. Een producer is en geldschieter en/of iemand die en ploeg bij mekaar zet, een regisseur is iemand die beslissingen neemt met betrekking tot verhaal, acteurs, filmstijl,… Dit zijn twee zaken die je niet zomaar met elkaar mag verwarren.

De regisseur van deze film is Nima Nourizadeh, en hij heeft NUL DE BALLEN ervaring als filmregisseur . Desondanks kreeg die kerel zomaar eventjes 12 miljoen dollar en +500 figuranten om een fuif in beeld te brengen. En ja, ook al is The Project X eigenlijk geen film met een goed onderbouwd script op personages, het is een first person / found footage film die wel leuk is om even naar te kijken na een zware werkdag maar die je snel weer zal vergeten. Verstand op sub zero en gewoon proeven van een uit de handen gelopen feestje. Toch kan ik me niet van de gedachte ontdoen dat deze prent veel meer kon zijn dan een 88 minuten korte montage van zuipende jongeren, blote borsten, een hondje en een dwerg die in de ballen slaat. Met een betere regisseur had het doelpubliek zelfs iets ruimer kunnen zijn dan de categorie 12 tot 18 jarigen.

Korte inhoud: Drie laatstejaarsstudenten – Thomas (Thomas Mann), Costa (Oliver Cooper) en JB (Jonathan Daniel Brown), geven een verjaardagsfeest om zo hun populariteit te verhogen. Naarmate de avond vordert en de geruchten over het feest zich steeds verder verspreiden lopen de zaken danig uit de hand. Alles wordt in beeld gezet door hun vriend Dax (Dax Flame).

Net zoals in The Hangover heb je hier te maken met een concept-film, waar je één gebeurtenis uitlicht en zoekt naar alles wat er mogelijks fout kan lopen. Bijgevolg is de geloofwaardigheid ver te zoeken, maar de fun-factor is toch niet te onderschatten. De verdienste van X Factor is dat alles er nog vrij aannemelijk aan toe gaat, ook al moet je sommige dingen met een dikke korrel zout nemen; met name de honderden mooie babes die komen opdraven ‘zonder’ vriendje (mensen die al fuiven hebben georganiseerd weten dat zoiets quasi nooit voorkomt), de flikken die één keer langs komen om zich nadien niet meer te vertonen en uiteindelijk op te rukken met de cavalerie (de flikken hadden de boel bij ons – spijtig genoeg- al lang stil gelegd), de sfeer lijkt er meteen in te zitten (meisjes die meteen naakt het zwembad inspringen, muziekgenres die op mekaar perfect zijn ingespeeld, geen opstootjes of vechtpartijen, meisjes die met om het even wie gaan vrijen/seksen, …).

© Warner Home Video

Maar al bij al, en dit zeker ook dankzij de handheld camera en de non-acting van de 3 hoofdpersonages, ga je een heel eind mee met het gebeuren. Toch wou regisseur Nima Nourizadeh een paar drama scènes uitwerken (tussen vader en zoon) maar je ziet meteen dat de man geen flauw benul heeft van hoe hij “acteurs” moet coachen. De scène op het einde tussen de vader (Peter Mackenzie) en de zoon, of de scene tussen Costa en de buurman (Rob Evors) komen heel fake over en doen afbreuk aan het realisme van de prent. Nourizadeh is misschien wel geschikt om videoclips te maken, maar acteursregie is hier klaarblijkelijk niet zijn sterkste kant.

Ook al hebben hier twee scenaristen aan gewerkt, Michael Bacall en Matt Drake, heb je niet meteen de indruk dat ze een uitgewerkt scenario hadden. Er is toch wel wat van een aanzet om iets meer karakter te geven aan de personages, maar een echte Todd Phillips (Old School, The Hangover) film is het nooit geworden. Toch zit er een halfbakken hint van een relatie in de film tussen Thomas en het blonde pikante engeltje Kirby (Kirby Bliss Blanton), die dan even fout loopt omwille van de stoute zwartharige en sexy Alexis Knapp. Ja, het overstijgt om geen enkel moment het niveau van 18-jarigen en hiermee ben ik nog heel vriendelijk. Mijn grootste verwijt is dat de film een acuut gebrek aan humor heeft, en zich blijkbaar tevreden stelt met een hondje die aan luchtballon wordt geknoopt of een dwerg die in een over wordt gestoken.

© Warner Home Video

Maar de makers zijn toch wel in hun opzet geslaagd en hebben wereldwijd toch 100 miljoen dollar kunnen ophalen en voor een behoorlijke internet buzz gezorgd. Had Todd Phillips zelf aan het scenario en de film gewerkt, dan hadden we zonder twijfel een betere film gehad, maar het is wat het is: een soort fictief reality tv product bestemd voor een teenage mannelijk publiek. Doordat alles wordt gefilmd in point-of-view van binnen naar buiten (in plaats van buiten naar binnen) heb je het gevoel aanwezig te zijn op dit uit de hand gelopen feestje. Dit werkt niet alleen veel beter bij het publiek maar hiermee komen de makers ook weg met bij momenten amateuristisch camerawerk. Toch hoop ik dat ze na deze prent het ‘found footage’ vehikel voor een lange periode naar de prullenmand verwijzen (tezamen met de 3D techniek). Enough is enough!

De film ligt vanaf 18 juli in de rekken, en mochten jullie deze film willen aanschaffen dan raad ik jullie aan om voor de Blu-ray te kiezen. Niet omwille van de bonussen (die er zo goed als niet zijn – buiten 3 korte behind the scenes filmpjes), maar wel omwille van de Xtended Cut. Het is niet zo heel veel verschillen van de bioscoop versie (slechts 4 minuten extra beeldmateriaal) maar de scènes die zijn toegevoegd zijn eigenlijk wel nog leuk (bv. een zatte rapper die plots de micro neemt en een wel heel ongepast liedje brengt, of nog een paar vadsige toestanden in een toilet, …).