Dit kon één van de leukste films worden van 2011, maar het belande uiteindelijk in Dave’s Worst Movie List of 2011. Je hebt films voor kinderen, en je hebt films zoals The Smurfs (2011), die waarschijnlijk bedoeld moeten zijn voor seniele oma’s en opa’s die nog net voldoende aandacht kunnen opbrengen om de blauwe kleurtjes op het scherm te volgen … of voor kleuters … die nog net voldoende aandacht kunnen opbrengen om de blauwe kleurtjes op het scherm te volgen.
Maar het is wel degelijk een demografie waar studiobonzen mee rekening houden, ook al levert het rotzooi op met extra veel product placement. En na het zien van deze prent heb je meteen ook de onweerstaanbare drang om iemand op zijn gezicht te kloppen die het waagt om nog maar eens een woord te vervangen door ‘smurf’. (BAM, how you like that smurf on your nose!!). Na Scooby-Doo en Beverly Hills Chihuahua zouden ze die regisseur beter afvoeren naar Ketnet.
Korte inhoud: Wanneer de kwade tovenaar Gargamel (Hank Azaria) hun dorp aanvalt, ontsnappen de Smurfen via een magische doorgang, die ”eens per blauwe maan” geopend is. Ze komen terecht in een vreemde, nieuwe wereld, die in niets lijkt op wat ze ooit hebben gezien: New York. Ze zitten vast in Manhattan en om weer thuis te komen moeten Grote Smurf en de anderen een echte blauwe maan zien te vinden – voordat Gargamel ze vindt. De Smurfen zoeken zich een veilige haven in het appartement van Patrick (Neil Patrick Harris), een reclamemaker die werkt aan een opdracht die zijn carrière kan maken of breken.
Het was toch een gewaagde opzet om een live-action versie te brengen van The Smurfs, maar spijtig genoeg hebben ze de verkeerde regisseur aangetrokken voor dit project. Raj Gosnell overstijgt nauwelijks de New York clichés, de kinderslapstick en de baby-humor, en steunt volledig op de visuele effecten. Ik had toch de indruk dat de Smurf-cartoons van Peyo toch veel leuker waren dan deze puinhoop. Gosnell heeft geen flauw benul waar hij mee bezig is. Toen ik de film zag had ik ook de indruk dat hij iets teveel mikte op een een puber-publiek in plaats van een film te willen maken voor zowel jong als oud. En tot spijt van wie het benijdt zal hij ook The Smurfs 2 (2013) regisseren. De reden lag voor de hand. Studio’s zijn niet geïnteresseerd in een goede of slechte film, maar wel in een product die geld in het laatje brengt, en Smurfs bracht wereldwijd maar liefst 564 miljoen dollar op.
© Sony Pictures Home Entertainment
Toch hebben scenaristen J. David Stem en David N. Weiss er het beste van gemaakt. Het script laat geen moment onbenut om de draak te steken met het Smurfenbestaan (cf. het smurfenlied die wordt bekritiseerd, en de rol van de Smurfin die in vraag wordt gesteld), en bij momenten heb je de indruk dat de scenaristen toch nu en dan een volwassenepubliek willen bereiken met hun grappen (cf. met de passief-aggressieve smurf). Maar het is allemaal wel wat weinig om echt te overtuigen.
Toch denk ik dat de allerjongsten hiervan genoten hebben, zeker in 3D. En net zoals veel films die bedoeld zijn voor de allerjongsten, zijn deze prenten ook meestal succesvol. Toch koester ik de hoop dat de volgende film(s) ook eens denken aan de volwassenen. Mara als volwassene heb ik hoe dan ook genoten van de mooie verschijningen van Sofía Vergara, Meg Phillips en Madison McKinley. Maar ook Hank Azaria is een serieuse meerwaarde aan deze prent.
Beoordeling: 1.5 / 5
Recensie door Filip op 5 februari 2012
het is inderdaad voor volwassenen niet om aan te gluren. Enkel Hank Azaria is de moeite om te volgen. Ik vraaag me wel af of er op basis van al die strips geen beter verhaal te distilleren was dan deze fastfood smurfenfilm voor dummies. Maar ja, ik ben al een tijdje geen 6 jaar meer en gezien de grote opkomst van de jongeren zal het wel zijn opzet niet gemist hebben.