Noordzee, Texas (2011) *** review

De Vlaamse film heeft zijn plaats veroverd de laatste jaren in het cinematografische landschap. Om de zoveel tijd duiken enkele pareltjes op. Soms zijn er regelrecht in de roos, andere behoeven wat geduld en inlevingsvermogen van de toeschouwer. Zo ook Noordzee, Texas (2011), de eerste langspeelfilm van de voor mij onbekende regisseur Bavo Defurne en met camerawerk van Anton Mertens.

Wat Bavo hier aflevert is een op het eerste zicht filmisch toneelstuk. Het strakke toneel-taaltje past totaal niet bij het eerder marginale milieu ergens in de jaren 50-60 aan de Noordzee. Maar eenmaal ik me daarover gezet had, werd ik in de prachtig verbeelde film meegezogen. De fotografie met lichte retrofilter, het tijdskader, de muziekscore, het zegt meer dan duizend woorden.

Korte inhoud: Pim (Jelle Florizoone) woont met zijn moeder (Eva van der Gucht) die ooit een miss was en nog steeds optreedt met haar accordeon ergens in een wijk aan de kust. We herkennen Westende, Nieuwpoort, dat dienst doet als kader voor hotel Texas. Het is een wat troosteloze buurt. Niets te doen dan de avonden doorbrengen aan de bar van hotel Texas. Pim is een jongen die nogal in zichzelf gekeerd is. Pim wordt verliefd op zijn buurjongen Gino (Mathias Vergels) en Gino’s zusje Sabrina (Nina Marie Kortekaas) op Pim.

Bavo Defurne schetst aan de hand van alledaagse scènes de ontluikende homoseksualiteit van een jonge tiener in een geïsoleerde gemeenschap. Deze film moet het dan ook niet hebben van die dialogen die niet meer zijn dan wat alledaagse zinnen, maar van wat er achter zit. Ieder personage in de film heeft dromen, of houdt krampachtig vast aan lang vervlogen dromen of het verleden: Marcella (Katelijne Damen), de ietwat vreemde moeder van Sabrina en Gino van haar man, Sabrina droomt van Pim, Pim droomt van Gino, Yvette van haar carrière. Vooral de leefwereld van Pim staat centraal. De vriendschap tussen Pim en Gino, de afstandelijkheid tegenover zijn moeder Yvette..

Die wereld is er een van stilte, dromen, ingetogen hunkering en tekeningen. Pim verzamelt alles wat hem dierbaar is in een oude schoendoos en leeft zich uit in het tekenen. Die leefwereld wordt mooi in de verf gezet door de knappe fotografie en de stiltescenes. Deze manier van filmen maakt het verhaal bijzonder poëtisch.
Een kleine film met weinig franjes met des te meer inhoud. Bijzonder in de aftiteling vond ik de bedanking aan alle ouders die hun kinderen weigerden te laten meespelen in deze film, it’s better. De film speelt vanaf 16 maart 2011 in Kinepolis.