Fair Game met Sean Penn en Naomi Watts

Fair Game (2010) van Doug Liman is een politieke-thriller, gebaseerd op waar gebeurde feiten, die zich afspeelt in de dagen voor de Irak oorlog.

Wanneer ex-diplomaat
Joseph Wilson in een krantenartikel zich uitlaat over de regering Bush (junior) en diens zoektocht naar wapens van massadestructie als leugens afschildert, onthullen medewerkers van de president – in een column in de Washington Post – dat zijn echtgenote, Valerie Plame, een undercoveragente is in dienst van de CIA. Iets wat meteen haar carrière op de helling zet en zelfs haar leven in gevaar brengt.

Van waar komt die naam “fair game” dan? Wel, deze naam komt van een uitspraak van Karl Rove, de spindoctor en vaste adviseur van de president, die zei dat Wilson’s echtgenote ‘fair game’ was. Een uitlating die volgens de woordvoerder niet betekende dat Wilsons vrouw een ideaal slachtoffer was, maar zo is het natuurlijk wel opgevat. Het boek waarop de film gebaseerd werd, is van Valerie Plame zelf. Zij heeft er voor gezorgd dat het gehele verhaal werd verteld, inclusief de doorgestreepte zinnen en paragrafen die de CIA maakte na inzage in het manuscript.

Korte inhoud: Joseph Wilson (Sean Penn) wordt door de CIA naar Irak gestuurd met de opdracht een rapport te maken van mogelijk aanwezige massavernietigingswapens. Wilson vindt hiervan helemaal niets terug in Irak, publiceert zijn rapport in de New York Times en schrijft dat hij de inval van de Verenigde Staten in Irak onrechtmatig vindt. Hierdoor komt de identiteit van zijn vrouw, Valerie Plame (Naomi Watts), een CIA agente, op straat te liggen.

De film is gesplitst in twee delen. Het eerste deel concentreert zich op het private leven van een gezin waarin de moeder een geheim agente is. Het tweede deel vertelt dan het verhaal van de gevolgen van haar ontmaskering. In tegenstelling tot een film als All the President’s Men (1976) lijdt deze prent aan een vorm van hardnekkige steriliteit. De geheime agente, vertolkt door Naomi Watts, is zowaar een koel slachtoffer die geen vlieg kwaad zou doen, de overheid bestaat hoofdzakelijk uit wolven die hun macht in stand willen houden en geen tegenwind dulden en haar man een afgesloofde diplomaat van geen belang. Veel ruimte voor nuance is er niet, ook al gebruikt de film af en toe archief-materiaal om het vermoeden van ‘waarheidsgetrouw intact te houden. Maar zo gebruikte Oliver Stone ook heel wat archiefmateriaal voor zijn JFK (1991), en deze film nam toch ook wel een loopje met de waarheid.

© Entertainment One

Anderzijds hoeft een film geen slaaf te zijn van de naakte feiten, zolang hij maar trouw blijft aan de geest van wat er is gebeurd. Ik ken geen enkele historische prent die zich niet heeft bezondigd aan dramatisering van feiten. Het is trouwens een noodzakelijk kwaad, wil je een goed verhaal vertellen. Als je de ware toedracht wil kennen moet je maar een paar boeken lezen. Spijtig genoeg hebben ze de verkeerde regisseur gekozen voor deze prent. Doug Liman (The Bourne Identity) heeft in plaats van een politieke-thriller, een soort Jason-Bourne-actie-thriller gemaakt zonder diepgang of emotie. Bijgevolg is het ook geen film die een politieke schokgolf zal teweeg brengen. Had deze film vóór de tussentijdse verkiezingen zijn uitgekomen, dan zou dat niets aan de uitslagen hebben veranderd. Vanaf 27 oktober 2010 draait deze film in onze bioscopen.