Passchendaele (2008) *** review

Passchendaele (2008), het onooglijk landelijk dorpje in het midden van West-Vlaanderen ligt er hedentendage rustig en vreedzaam bij. Ooit was dat anders en verloren honderdduizenden soldaten van overal te wereld hun leven in de modderpoel van dat kleine gehuchtje dat van strategisch belang werd geacht tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het dorp ligt “in the middle of Flanders Fields” nu bezaaid met tientallen oorlogskerkhoven. Omringd door verschillende heuvels. Ook al van zo’n strategisch belang indertijd.

Het Canadese leger heeft hier met man en macht gestreden en geleden om Passendale te veroveren. De ironie van het lot wilde dat de Duitsers het nadien opnieuw veroverden in amper een week tijd. Zowat 600’000 jonge levens werden daarvoor opgeofferd. Een normaal mens kan daar toch niet bij?

De Slag om Passendale inspireerde niet alleen Iron Maiden voor een van hun epische songs, maar ook menig filmmaker. Passchendaele is een film van de Canadese regisseur Paul Gross (Men with Brooms). Paul Gross was blijkbaar enorm gemotiveerd om het verhaal te vertellen van Passchendaele. Zijn grootvader vocht in de slag en was getraumatiseerd door een bepaald incident met zijn bataljon. Gross schreef niet alleen de film rond dit incident, maar neemt ook meteen de hoofdrol voor zijn rekening. Het productiebudget van de film bedraagt 20 miljoen dollar en is de duurste Canadese film tot nu toe.

Korte inhoud: Passendale 1917. Het regent onafgebroken en het slagveld is een grote modderpoel waarin iedereen verzuipt. Michael Dunne ligt onder vuur met zijn bataljon. In een poging het mitrailleursnest van de Duitsers uit te schakelen verliezen al zijn mannen het leven. Sergeant Dunne ontwaakt in een ziekenhuisbed in Canada, waar hij verzorgd wordt door een knappe verpleegster (de voor mij onbekende knappe Caroline Dhavernas). Hoe kan het ook anders? Vanaf dan neemt de film een vrij hoog weekendfilmgehalte aan. We hebben hier in eerste instantie te maken met een love-story die zich afspeelt tegen de achtergrond van de Slag om Passendale.

Het doet een beetje denken aan de Britse kostuumfilms aka Pride & Prejudice (2005). We delen het leven van Michael en zijn integratie aan het thuisfront. We maken kennis met een driftige jongeman die per se naar het front wil. Die jongen blijkt de jonge broer te zijn van de verpleegster die Michael verzorgde. Wanneer de jonge tegen de wil van zijn zus toch naar het front vertrekt, zit er voor Michael niets anders op hem achterna te gaan.

Gross heeft oog voor authenticiteit. Het slagveld is perfect nagemaakt en de omstandigheden mooi verbeeld. Het verliest zichzelf een beetje in de romantische kant van de zaak. Het is geen keiharde actiefilm, maar een love-story. Het niveau van een grote productie zoals we ze gewend zijn wordt niet gehaald, maar de film verveelt niet of irriteert niet. Waar je je in het begin afvraagt naar wat je nu zit te kijken, wordt je dan toch meegesleept in het verhaal. Het blijft allemaal vrij luchtig en licht verteerbaar. Voorspelbaar ook, maar het entertainment gehalte blijft redelijk. Op het einde vergaloppeert hij zich een klein beetje, maar dat past perfect in dit soort films. Om in de sfeer van de film te blijven: perfect als het buiten een hondenweer is.

De extra’s op de blu-ray bevatten een leuke making-off van 45 minuten, met een luchtig gehouden historische achtergrond. Altijd interessant voor mensen die van oorlogsgeschiedenis houden.