Een Roman Polanski in topvorm in The Ghost Writer

Ook al vertoeft regisseur Roman Polanski nog altijd onder toezicht van de Zwitserse ordediensten voor een seksvergrijp uit de jaren 70; zijn film The Ghost Writer (2010) draait ondertussen in de Belgische zalen.

De 40 miljoen dollar productie heeft na een 4tal weken nog maar 8 miljoen in het laatje gebracht wereldwijd, iets wat uiteraard veel te weinig is. Maar blijkbaar krijgt de film (vooal in de States) een heel beperkte distributie, en Polanski kan zelf zijn film niet promoten, en daar wringt misschien wel het schoentje. Nochtans is de film verre van slecht, meer nog, het is misschien wel één van de betere thrillers van Polanski, volledig gedraaid in Duitsland (gezien Polanski nog steeds niet op Amerikaanse bodem mocht). Het blijft voor mij iets krankzinnigs en ik vraag me af wanneer dit circus uiteindelijk een einde zal krijgen.

Korte inhoud: De voormalige Britse premier Adam Lang (Pierce Brosnan) werkt op een eiland aan zijn memoires, met de hulp van professioneel schrijver Mike McAra. Wanneer McAra onder mysterieuze omstandigheden overlijdt, moet de oud-politicus op zoek naar een nieuwe broodschrijver. Als deze ghost writer (Ewan McGregor) op het eiland arriveert, merkt hij al snel dat er allerlei krachten aan het werk zijn die belang hebben bij de inhoud van de memoires. En vooral bij enkele gebeurtenissen uit het verleden die nog altijd voor grote opschudding kunnen zorgen.

Gelukkig waren de draaidagen al voorbij en kon Polanski de montage volbrengen en de creatieve beslissingen nemen vanuit zijn Zwitserse “cel”, compleet afgezonderd van de buitenwereld. En dit is, contradictorisch genoeg, zeker de film ten goede gekomen. Ook al speelt het verhaal zich af in een hedendaagse tijd, doet de prent, met zijn plot en sfeer, denken aan koude-oorlog-thrillers. De zaken die The Ghost Writer bespreekt, zijn alleen niet meer zo relevant als dertig jaar geleden. Geheime onderhandelingen tussen regeringen, multinationals met foute bedoelingen en geheime diensten, heeft de gemiddelde bioscoopbezoeker een déjà-vu gevoel. Hierdoor mist het geheel in zekere zin een dramatische impact, ook al omdat we de gevolgen en de slachtoffers van die overheidsmanipulaties nauwelijks te zien krijgen.

Is de film voorspelbaar? Wel, voor doorwinterde filmgeeks die het genre én Polanski op hun duim kennen zullen wel weten naar waar deze film naar toe wil, maar de gemiddelde bezoeker zal nooit kunnen raden wat er zal gebeuren. De film zit ook vol van de horror-clichés, en teveel scènes die een tikkeltje vernieuwing most. Polanski heeft aan het scenario gewerkt met de auteur van het boek Robert Harris, en de grootste verdienste ligt toch zeker op het vlak van de dialogen en de algemene sfeer. Maar het is onversneden Polanski materiaal, die net zoals een Alfred Hitchcock het thriller-genre volledig naar zijn hand zet en doorprikt met ironiserend toontje en incidentiele humor. Dit kan het thriller gevoel voor een hedendaags publiek wel op bepaalde momenten om zeep helpen. Ook de melodramatiek is nooit ver weg, maar tezelfdertijd blijf je in de ban van de vertelling en de visuele poëzie die op het scherm wordt uitgesmeerd door Polanski en zijn Poolse Director of Photography Pawel Edelman.

Knappe vertolkingen van Brosnan en McGregor, maar ook van Jon Bernthal, Kim Cattrall, Olivia Williams, Tom Wilkinson maken het plaatje compleet. Het eindresultaat is een volwassen en bescheiden retro-thriller over paranoia. Als jullie de man voor zijn zonden kan vergeven, zou ik deze film zeker aanraden.

***Related Post***
30/09/2009 : De affaire Roman Polanski