Het was de scenarist en toneelschrijver Peter Morgan die op het idee kwam om een film te maken op basis van het indrukwekkende interview uit 1977 tussen journalist David Frost en ex-president Richard Nixon. De geroutineerde showman Frost had al meerdere belangrijke personen geïnterviewd en de afgetreden president Nixon had zich teruggetrokken van de mediatieke wereld. De clash tussen die twee tegenovergestelde individuen leverde in ieder geval bijzonder aantrekkelijke televisie. Maar niemand dacht hier eerder aan een film rond te maken, tot Morgan op het idee kwam hiervan een toneelstuk te schrijven. Hij bestudeerde beide personen grondig dus tot in de kleinste details voor zijn toneelstuk. Ook heeft hij met vele mensen gepraat die bij de originele interviews betrokken waren geweest, inclusief David Frost. Aangezien iedereen een andere versie van het verhaal vertelde, bracht Morgan voor een groot gedeelte zijn eigen verbeelding in het stuk. En dit is zeker ook te merken in de film Frost/Nixon (2008).
Korte inhoud: In 1977 zegt Richard Nixon (Frank Langella) de Britse televisiepresentator David Frost (Michael Sheen) een serie van vier televisie-interviews toe. Ooit wachtte de wereld op een bekentenis van de voormalig president, die zijn rol in de Watergate affaire uit 1972 nooit heeft toegegeven. Frost, die zich tot dan toe vooral profileerde als uitstekende entertainer, wordt niet in staat geacht Nixon het vuur aan de schenen te leggen en geen enkel Amerikaans televisiestation ziet er dan ook brood in. Frost zet door en schrijft met zijn interviews geschiedenis.
Het traject dat dit toneelstuk in een film zou veranderen begon toen twee bekende Amerikaanse filmmakers het stuk Frost/Nixon van Morgan op West End bezochten. Iedereen wilde er een film van maken maar Morgan geloofde dat dit stuk nooit een script kon worden. Hij had ook scripts geschreven en hij had dit stuk zo geschreven dat het niet aangepast kon worden. De filmmakers die het voorstel deden om er een film van te maken waren regisseur Ron Howard en producent Brian Grazer van Imagine Entertainment. Ze waren onder de indruk van de karakterstudie die alleen over de intensiteit van het conflict tussen Frost en Nixon ging.
De regisseur van de film maakte zich niet druk dat Frost/Nixon geschreven was voor het toneel. Ron Howard was ervan overtuigd dat dit vertaald kon worden naar een ander medium. De man heeft trouwens al genoeg ervaring en heeft toch al een aantal bijzondere films op zijn naam staan, zoals A Beautiful Mind die de Oscar kreeg voor Beste Film in 2002. Tijdens de discussies tussen Morgan en de Hollywoodmagnaten kregen de spelers van het stuk nog verschillende prijzen. Morgan sprak zijn vertrouwen in Ron Howard uit, omdat hij een film weet te maken voor een groot publiek.
Een film over een interview, is zoiets niet saai? Wel, niet op de manier hoe Ron Howard de film in elkaar heeft gestoken. Frank Langella probeert in deze film niet zijn beste karikaturale imitatie van Richard Nixon neer te zetten, maar vertelt wel een verhaal met karakters van vlees en bloed. De acteur brengt de oud-president tot leven met een levendige vanzelfsprekendheid en van die kleine opmerkingen die zo naturel uit zijn mond komen. Je verbaast je verder over zijn kortzichtigheid en hebt hem lief om zijn menselijkheid. Maar het meest fascinerende is, dat ons een Nixon wordt getoond die laat zien hoe dun de scheidlijn is tussen vechtlust, levenslust en de strijd om macht. Nixon houdt gewoon van een potje vechten en komt daar eerlijk voor uit. Het is die vechtlust die het verhaal tot leven brengt.
Als er één Hollywood regisseur is ZONDER stijl, dan moet dit toch wel Ron Howard zijn. De man is een echte kameleon die zowel traditionele films (Apollo 13) als goedkope pulp weet te verkopen (The Da Vinci Code. En dat is misschien maar goed ook voor deze prent gezien het de acteurs meer in de aandacht brengt en minder de mise-en-scène. De job van Rob Howard kan zich een beetje resumeren als: ‘niet in de weg te lopen van de acteurs’. De stijl van de film doet in ieder geval een beetje denken aan dat intiem realisme uit All the President’s Men (1976) van Alan J. Pakula. Het resultaat is een uniek kat- en muisspel tussen David en Goliath, een aangrijpende bokswedstrijd, een gevecht met een ster die denkt onaantastbaar te zijn en de underdog die terug vecht. Alles blijft spannend tot de laatste ronde.
De twee hoofdrolspelers worden geflankeerd door een uitstekend ensemble (met onder andere Kevin Bacon, Matthew Macfadyen, Oliver Platt en Sam Rockwell), die hun personages zo goed kennen, dat ze het gewoon zijn. Dit is Oscarmateriaal, zowel voor Ron Howard en Peter Morgan als voor Langella en misschien zelfs voor Michael Sheen. Buitengewoon indrukwekkende en suspensvolle cinema en spijtig genoeg had ik deze nog niet gezien bij het opstellen van mijn Top 10 lijst. De DVD wordt uitgegeven door Universal met Deleted Scenes, het echte interview met president Nixon en uiteraard de audio-commentaar van regisseur Ron Howard.
Beoordeling: 3.5 / 5
Recensie door Dave op 18 april 2009
Indrukwekkend acteerspel van Langella en Sheen, maar ook de bijrollen worden voortreffelijk neergezet. De cast had er zichtbaar zin in. Normaal vind ik Howard een regisseur die de boel nogal eens flink aandikt, maar gelukkig houdt hij zich hier in en loopt hij inderdaad de acteurs niet voor de voeten. Frost is weliswaar de winnaar, maar de film maakt er geen grootse triomf van. Lekker filmpje, dat het drama goed combineert met wat luchtigere en komische momenten.
Het is niet echt een onderwerp dat aan mij besteed is. Maar er zitten toch zeker wat interessante stukken tussen, en dat komt met name door het sterke acteerwerk van Sheen en Langella. Toch zie ik deze film in de prijzen vallen, tezamen met Slumdog van Danny Boyle. De muziek van Hans Zimmer is wel weer zoals gewoonlijk erg goed.
Knap verhaal gebaseerd op waar gebeurd feit, sterke acteerprestaties maar je blijft achteraf wel een beetje op je honger zitten. Dit is duidelijk geen Oliver Stone film.