De onsterfelijke Clint Eastwood (79) is een echte creatieve duizendpoot. De man die zijn beroemdheid vergaarde als hardnekkige held met een kurkdroog gevoel voor humor en een gevaarlijke koelbloedigheid in diverse westerns en politiefilms, is tevens een begenadigde regisseur. Hij maakte zijn regiedebuut met Play Misty for Me (1971), waarna nog vele succesvolle films zouden volgen. Tweemaal sleepte hij als regisseur een Oscar in de wacht; als acteur bleef het bij evenveel nominaties. Maar Eastwood is van alle markten thuis wany is ook een begenadigd muzikant die zowel gitaar als piano speelt. Zijn liefde voor muziek uitte zich onder meer in de biografische film Bird (1988), die hij maakte over zijn muzikale held Charlie Parker. Daarnaast is Eastwood ook politiek geëngageerd en was hij enkele jaren burgemeester van het Californische stadje Carmel-by-the-Sea.
En Eastwood is een beetje zoals goede wijn, met de jaren wordt hij beter. Zijn meest recente film heet Gran Torino (2008), een film waarin al zijn talenten zich lijken te verenigen (acteren, regisseren, zingen) heeft bovendien een politiek tintje aan zijn prent gegeven. Hij speelt oorlogsveteraan Walt Kowalski, die na de dood van zijn vrouw alleen achterblijft in een wijk waar steeds meer immigranten komen wonen.
Korte inhoud: De racistische Korea-veteraan Walt Kowalski komt erachter dat zijn Aziatische buurjongen het gemunt heeft op zijn kostbare bezitting, een ‘Gran Torino’ uit 1972. De meeste allochtonen in zijn buurt zijn Hmong, een volk uit het zuiden van China. Ooit vocht hij in Korea en hoewel hij een Koreaan best van een Hmong weet te onderscheiden, scheert hij alle ‘spleetogen’ graag over één kam. Wanneer de jonge Tao (Bee Vang) de klassieke Ford probeert te stelen, is de maat voor Walt vol en toont hij zijn ware aard als harde, onverzettelijke oorlogsveteraan. Toch bekruipt ook hem op een zeker moment het gevoel dat hij de jongen wellicht beter anders kan aanpakken onder invloed van de intelligente zus van Tao, Sue Lor (Ahney Her). Het stelen van de Gran Torino was hem namelijk opgedrongen, als een soort toelatingsritueel. Maar Tao wil helemaal geen deel uitmaken van de agressieve groep.
Zoals we van Eastwood gewend zijn snijdt deze film ook heel wat delicate onderwerpen aan zoals migratie en racisme. Gran Torino legt de verschillen tussen culturen in een miljoenenstad als Detroit onder de loep. De wijken die ooit toebehoorden aan de blanke elite worden overspoeld door immigranten. Agressieve bendes latino’s en Aziaten vechten hun onderlinge strijd uit voor de ogen van hulpeloze burgers, die hun ogen sluiten voor het geweld om zo niet zelf gevaar te lopen. De Korea-veteraan ziet zijn buurt met de dag sneller achteruit gaan. Sinds zijn vrouw dood is, valt er voor hem nog maar weinig te genieten van het leven. Zijn twee zoons bemoeien zich nauwelijks met hem en zien hem het liefst zo snel mogelijk in een bejaardenhuis zijn intrek nemen. Maar Walt is nog veel te kwiek en actief en vind nog een doel in de laatste jaren van zijn leven. En dat doel komt uit onverwachte hoek.
Twee individuen van verschillende leeftijd, karakter en cultuur raken bevriend met elkaar, een oude formule die al in verschillende vormen is uitgebuit, maar Eastwood weet er in ieder geval een nieuwe draai aan te geven. Uiteindelijk gaat deze film over het overwinnen van vooringenomenheid en laat zien dat wijsheid ook met de jaren kan komen. In Million Dollar Baby (2004) speelde Eastwood trouwens soortgelijke rol – toch heel wat subtieler en daardoor effectiever en geloofwaardiger. Walt Kowalski is een stuk minder complex dan Frankie Dunn en heeft meer weg van Dirty Harry – de taaie en bikkelharde eenzaat die bij vlagen zo gemeen wordt dat het tegen een parodie aanleunt. Ook zijn transformatie van racist in een barmhartige Samaritaan gebeurt wel echt snel en zonder veel aanwijsbare redenen. Zijn twee jonge Aziatische tegenspelers zijn een aangename ontdekking: vooral de levendige Ahney Her geeft elke scène waarin ze zit extra glans, onder meer wanneer ze tijdens een feestje bij haar thuis Walts racistische opmerkingen op gevatte wijze pareert.
Kortom, Gran Torino is een klassiek verhaal die niet voortreffelijk in beeld werd gezet, maar die de inhoudelijke subtiliteiten mist van zijn vorige films. Deels heeft dat te maken met het einde, dat aantoont dat schrijvers Nick Schenk en Dave Johannson er extra zorg aan hebben besteed om het verhaal nog extra op te smukken. Er wordt bovendien handig ingespeeld op de emoties van de kijkers. De thema’s van ‘leven en dood’ worden meer dan eens aangehaald. Hoewel deze film weinig subtiel en verre van vernieuwend is, raakt hij je toch en is het een typische moraliserende Eastwood prent zoals enkel hij ze kan maken. De film draait vanaf 25 februari 2009 in onze zalen.
Beoordeling: 3 / 5
Recensie door Dave op 6 februari 2009
De vorm waarin verpakt wordt is echter zeer smaakvol en de one man show van Eastwood is dan ook een genot. Gran Torino is gewoon erg goed vermaak. Maar je moet deze zeker niet al te ‘au serieus’ gaan nemen.
Ik vond het een prima film. Heb me prima vermaakt. Ik had zo af en toe wel een Dirty Harry gevoel bij het zien van de zoveelste Eastwood-performance. Enige nadeeltje aan de film vind ik eigenlijk de acteer prestaties van de mensen om clint heen. Bedoel hierbij vooral mensen als Tao waarvan duidelijk is dat hij geen extreem acteer talent is. Toch een stevig drama maar komt zeker niet tot aan de hielen van Eastwood vorige films.