Waltz with Bashir is Beste Film volgens Film Critics Awards

Nu met de heropflakkering van het conflict tussen Israël en de Palestijnen wordt de geanimeerde autobiografische documentaire Waltz with Bashir (2008) van Ari Folman wel erg actueel. Het zal dus niet verbazen dat de film spontaan werd uitgeroepen tot ‘Beste Film’ tijdens de ceremonie van de National Society of Film Critics Awards. De filmprijzen werden toegekend door 63 filmrecensenten van belangrijke Amerikaanse kranten en bladen. Of de film daadwerkelijk de titel van beste film verdient kan over gediscussieerd worden. Het is een indrukwekkende film, maar je kunt zich de vraag stellen of de vorm van de documentaire het niet opnieuw haalt van de inhoud. Je kan je zelfs de vraag stellen of Ari Folman met zijn beeldvoering en het vertelperspectief eigenlijk wel kritisch was met hemzelf en of hij hier geen oversimplificering van de situatie heeft gemaakt en iets teveel de exploitatie-toer is opgegaan. Maar bekijk de film zelf en oordeel naar best vermogen.

Korte inhoud: Verhaal over een jonge gerecruteerde soldaat in het Israelische leger, begin jaren ’80 tijdens de dagelijkse strijd in Libanon. Nadat de pas gekozen president Bashir Jumail wordt vermoord volgen enkele dagen van geweld die de jonge soldaten voor altijd zullen veranderen. De moord wordt gevolgd door vergeldingen in West-Beiroet en het uitmoorden van talloze mensen in de vluchtelingenkampen van Sabra en Shatila.

© Twin Pics

De leden van de National Society of Film Critics speelden het verder nog meer op safe door Happy-Go-Lucky (2008)-regisseur Mike Leigh zaterdag te verkiezen tot ‘Beste Regisseur’ en ‘Beste Scenarist’. Ik bedoel, deze man is een beetje zoals de Broers Dardenne in Cannes, het is bon ton om ermee uit te pakken, ook al hebben ze moeite om een groot publiek te bekoren. Le Silence de Lorna (2008) van Jean-Pierre en Luc Dardenne haalde slechts 50’000 bezoekers in de Belgische zalen en de film deed het eigenlijk niet veel beter in Frankrijk. En er was trouwens ook geen stormloop voor Happy-Go-Lucky die in 3 maanden tijd nauwelijks 300’000 bezoekers trok in de States (dat is bijna 3 keer minder dan wat Loft van Erik Van Looy deed in Vlaanderen!). Gaat het cliché op dat het publiek te dom is om kwaliteit te herkennen? Of het cliché dat je als journalist pas geloofwaardig bent in je beoordeling als je publiekstrekkers a priori uitsluit voor enige erkenning?

De hoofdrolspeelster uit de komedie over een lerares in Londen, Sally Hawkins werd uitgeroepen tot ‘Beste Actrice’ en Eddie Marsan kreeg de award voor ‘Beste Acteur in een Bijrol’. Sean Penn nam de prijs voor beste acteur mee naar huis voor zijn rol in de film Milk (2008) als Harvey Milk, een homoseksuele politicus in San Francisco die in 1978 werd vermoord. De prijs voor beste cinematografie ging naar Anthony Dod Mantle voor Slumdog Millionaire (2008) van Danny Boyle. Heeft deze award-ceremonie invloed op de lopende nominatieronde voor de Oscars? Eigenlijk niet. Het zou niet de eerste keer zijn dat een Beste Film voor de Critics Awards zelfs niet bij de 5 genomineerden voor Beste Film bij The Academy.