Mijn belangstelling in deze film nam sterk af toen ik het nieuws vernam dat Steven Spielberg, die oorspronkelijk de film had moeten regisseren, van het project afhaakte en het overliet aan Chicago regisseur Rob Marshall, maar bleef nog wel verbonden aan Memoirs of a Geisha (2005) als executieve producent. Was het script niet goed genoeg? Vond hij de richting waar de producers naar toe wilden niet sterk genoeg? De toekomst zal het uitwijzen.
Ik ben geen al te grote fan van Rob Marshall. Ik zal er meteen ook bij vertellen dat ik met Chicago zelden zo’n oubollige en gênante vertoning heb gezien. Ik begrijp trouwens nog altijd niet waarom deze film 13 oscarnominaties kreeg en er 6 kon verzilveren, waaronder Best Picture. Al wat ik heb gezien was een oefening in eentonigheid waarbij alles op eenzelfde manier in beeld werd gebracht: een zwarte vloer, een fel rode spot, cameratravel van links naar rechts en terug, en dan in de montage een stroboscopisch zootje maken om de pirouetterende body doubles van Catherine Zeta-Jones en Renée Zellweger te maskeren. En dan zwijg ik nog over dat houterige verhaal van Richard Gere, die qua uitstraling nog niet aan de knieën kwam van een Gene Kelly of een Fred Astaire. Neen, Chicago was voor mij geen ‘entertainment’, en ik stond aldus niet meteen te springen om een tweede maal een dergelijk beschamend schouwspel te moeten ervaren.
Toch leekt mij Geisha een heel interessant project te zijn. En voor zover ik kan zien heeft de regisseur een wel heel bijzondere cast bijeen kunnen brengen – weliswaar met Chinese actrices in plaats van Japanse met uitzondering van Ziyi Zhang (2046), Ken Watanabe (The Last Samurai). In de film zien we ondermeer de Chinese Michelle Yeoh (Crouching Tiger Hidden Dragon) en Gong Li (Shanghai Triad) in de hoofdrollen. De cinematografie van de film komt van Dion Beebe (In the Cut), muziek van John Williams (this guy needs no introduction), production design van John Myhre (Ali, X-Men) en costumes van Colleen Atwood (Lemony Snicket’s A Series of Unfortunate Events, Gattaca). Maar wat ben je met een orkest vol met talentvolle mensen, als de dirigent de verkeerde maten slaat? Het antwoord vanaf 25 januari 2006 in onze Belgische zalen.
Korte inhoud: Een verhaal van liefde en verraad tegen de achtergrond van de snel veranderende Japanse maatschappij in de 20ste eeuw. De 9-jaar oude Chiyo is de dochter van een arme visser en wordt van haar familie gescheiden en verkocht aan een geisha-huis in het Gion-district van Kyoto. Hier is ze het mikpunt van de grillen van hoofd-geisha Hatsumomo, maar zij weet zich te verzetten en groeit met hulp van Hatsumomo’s concurrente Mameha uit tot de beroemdste geisha van Japan.