Heb uiteindelijk Coffee and Cigarettes (2003) gezien. Jezus, van een bad trip gesproken! Jammer dat ze aan de kassa het roken van een jointje niet hebben aangemoedigd. Zou de film nochtans ten goede zijn gekomen. Maar ik ben dan ook geen Jarmusch fan, en ik denk dat je voor deze film echt drager moet zijn van het virus.
© A-Film Home Entertainment
Korte inhoud: Jim Jarmusch is begonnen aan ‘Coffee and Cigarettes’ in 1986 als een 6 minuten durende improvisatie tussen Steven Wright en Roberto Benigni. Twee mensen ontmoeten elkaar in een koffiebar om te drinken, roken en babbelen. Enkele jaren later maakte Jarmusch een andere versie, bekend onder de naam ‘Memphis version’, waarin Steve Buscemi een ober is en Joie Lee en Cinqué Lee de klanten zijn die koffie drinken en sigaretten roken. Door de jaren heen is Jarmusch door gegaan met dit soort opnames maken en dat is intussen bij elkaar deze film geworden.
Kortfilms maken is bijna een gave en ik heb reeds honderden kortfilms gezien van bekende regisseurs, en hun talent is vaak minder zichtbaar in het gecomprimeerde formaat. Ja ik vond Way of the Samourai goed, ja ik vond Dead Man schitterend (misschien wel zijn beste), maar Smoke en Blue in the Face vond ik zo niet mijn dada. Ben niet zo voor minimalistische films. Voor mij moet een film vooruitgaan, anders val ik in slaap. Ik heb zoveel Amerikaanse pulp gezien dat ik bijna begin te trekken op een echte american-movie-junkie. Ik zal er ondertussen van profiteren om er nog eentje op te steken. aaaahh…Peace.
Nu ik eraan denk is Jarmusch net zoals een jointje. Ik bedoel, zijn films zijn een soort trip die je af en toe nodig hebt om even uit de dagelijkse sleur van bloed, tranen, carcrashes, comic-books en slecht acterende pretty boys, te komen. Helaas is de film teleurstellend. Een nogal vervelende constructie van aaneengerookte korte films, die mij doen denken aan een filmstudenten-oefening. Jarmusch moet je dan ook drinken met veel adempauzes en met een luisterend oor naar alledaagse conversaties en na een zekere tijd begint het tot je door te dringen dat je stilaan opgaat in de sfeer van het moment. Net zoals je een jointje zou roken, trouwens.
Maar Coffee and Cigarettes moet het hebben van korte trances en dat was een beetje als koude koffie, zelfs niet koud genoeg om ice-coffee te zijn. Het lijkt op liefde bedrijven in korte stukjes, en zo nooit klaarkomen. Zelfs met een lading bekend volk kon ik maar niet mijn hoogtepunt bereiken. En ik had nochtans koffieplekken verwacht. In de film zijn ook nog rollen weggelegd voor Iggy Pop, Cate Blanchett en Tom Waits
Beoordeling: 2 / 5
Recensie door Dave op 11 september 2004
Wel leuk om eens een film te zien bestaande uit een reeks boeiende en hilarische gesprekken. Ook totaal verschillend. Het ene gesprek komt heel natuurlijk over, het andere is dan weer heel bizar. Prachtig gedaan, een uniek meesterwerkje als je het mij vraagt, in dezelfde stijl als Clerks.