The Green Inferno (2013) *** review

Wees maar zeker dat The Green Inferno (2014) ‘degoutante shit‘ is, om het met de woorden van Adil El Arbi te zeggen, maar dat was nu net de bedoeling van Eli Roth. Hoe beestig en vuiler hoe beter. Toch is er een gigantisch verschil tussen deze film en Ruggero Deodato’s Cannibal Holocaust (1980). Ook al zien we hier net iets meer gore, het flutverhaaltje en de vreselijke acteerprestaties maken de boel net iets meer fake, en anderzijds worden humanitaire jongeren-organisaties toch wel een beetje te kakken gezet. Maar het is allemaal onder de banner van het leuke horror-vermaak.

the_green_inferno_2014_poster2.jpg

Korte inhoud: Een groep idealistische studentenactivisten uit New York, Justine (Lorenza Izzo), Jonah (Aaron Burns), Amy (Kirby Bliss Blanton), Samantha (Magda Apanowicz), Lars (Daryl Sabara), Daniel (Nicolás Martínez), en Kara (Ignacia Allamand) reizen af naar de afgelegen jungle van Peru onder leiding van Alejandro (Ariel Levy) om er een protestactie te houden. Wanneer hun vliegtuig echter neerstort komen ze in contact met inboorlingen die ze eigenlijk willen beschermen. Maar wat ze niet weten is dat die zelfde inboorlingen eigenlijk kannibalen zijn, die wel hun tanden in dat jonge blanke vlees willen zetten.

Maar toch leek het script van scenarist Guillermo Amoedo een pleidooi te willen voeren. In wat begint als een horrorfilm die de ontbossing van multinationals wil veroordelen, draait uit op een soort promofilm voor diezelfde multinationals die deze kannibalen willen uitroeien, en dat ondanks de geforceerde pay-off naar het einde toe. Maar het positieve met de films van Eli Roth is dat hij zichzelf toch niet al te serieus neemt en dat het uiteindelijk nog wel snel wegkijkt. Noemt het maar verstand-op-nul-horror. Roth zorgt er tevens voor dat we als kijker eigenlijk geen graten zien in het feit dat die jonge gasten op de menukaart van die inboorlingen belanden. Het begint al met hun naïeve actie waarbij ze in de jungle gewapend met een gsm met live streaming, een gewapende bulldozer team willen confronteren. En ja, als kijker moet je aannemen dat al die gsm’s een perfect bereik hebben in deze jungle voor het streamen van beelden. Daarna krijgen we nog een scene waarin één van die jongeren moet plassen en hiervoor een pistool gebruikt om zich te beschermen van een tarantula die op zijn plasser dreigde te springen. ‘Die dwazen verdienen om te sterven’, dat gevoel krijg je meteen.

De inboorlingen zijn niet zozeer uit op wraak tegenover de “blanke man” die hun territorium inpakken, maar doen aan kannibalisme omwille van hun rituele voorschriften. Dit matriarchaat wordt geleid door The Elder (Antonieta Pari), een soort eenogige priesteres die net iets teveel films heeft gezien met Jack Sparrow, en haar zwart geschilderde rechterhand The Bald Headhunter (Ramón Llao). Het eerste slachtoffer van de kannibalen is een zware jongen die levend in stukken wordt gekapt en achteraf gerookt in een hut voor de maaltijd. Dat brengt de gevangenen op het idee om hun marijuana in de strot van een dode te steken in de hoop het gehele kamp te bedwelmen. Het is krankzinnigheid troef, maar zoals ik al eerder zei, dit is verstand-op-nul-horror die het vooral moet hebben van zijn gore momenten.


the_green_inferno_2014_pic01.jpgthe_green_inferno_2014_pic02.jpgthe_green_inferno_2014_pic03.jpg
the_green_inferno_2014_pic04.jpgthe_green_inferno_2014_pic05.jpgthe_green_inferno_2014_pic06.jpg
© The Searchers

Maar gezien het minuscule budget ben ik toch onder de indruk van het realisme. Het ziet er een stuk minder reportage / found-footage film uit als dat ik had verwacht van deze film die met een productiebudget van amper 5 miljoen dollar werd gemaakt en waarin er zelfs een vliegtuigcrash in zit verwerkt. Dus ere wie ere toekomt, Eli Roth weet hoe hij dergelijke films moet maken met weinig middelen. En dat is voor mij toch een grote verdienste, ook al zal dat voor het grote publiek een bijkomstigheid zijn. Waar ik dan meer moeite mee heb is de zwakke acteursregie en de houterige vertolkingen. Ook het feit dat één van de blanke jongeren een kwaadaardig figuur blijkt te zijn, verdampt onze empathie als sneeuw voor de zon. Op het einde van de rit had ik net iets meer gruwel verwacht, maar misschien heb ik op dat vlak net al iets teveel horrorfilms gezien.

De film werd al in 2013 vertoond op een aantal filmfestivals, maar The Green Inferno komt nu toch bij ons uit vanaf 4 november 2015. De volgende film van Eli Roth waar ik meer naar uitkijk is Knock Knock (2015). Deze film heeft op dit ogenblik nog geen officiële Belgische release.

rating


Beoordeling: 3 / 5

Recensie door op 15 oktober 2015

*** The Green Inferno trailer ***

1 Comment

  1. Cedric

    Wil deze toch wel gaan zien. Lang geleden nog eens een kannibalen-film gezien.

    Reply

Leave a Comment

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *