Sorority Row (2009) *½ Blu-ray review

Sommige films vereisen een uitgebreide nabespreking en analyse om tot in de kleinste details begrepen en geapprecieerd te kunnen worden. Andere films hebben dan weer enkel een snelle consumptie door het popcornetende publiek tot doel. Tot de laatste categorie behoort zeer duidelijk de weinig originele slasher Sorority Row (2009), waarin na een wild feestje de dingen een beetje uit de hand lopen in het Theta Pi Sorority House.

Korte inhoud: Omdat haar vriendje Garrett haar bedrogen heeft, besluiten Megan en haar vriendinnen een grapje met hem uit te halen. Na het nuttigen van enkele partypillen zal Megan een overdosis veinzen en ‘sterven’. Haar vrienden zullen haar vervolgens naar een afgelegen mijnschacht brengen om haar lichaam ‘te dumpen’. De arme Garrett trapt echter met beide voeten in het verhaaltje, en ramt daarom vrolijk de autokrik in Megans longen om de hierin aanwezige lucht te laten ontsnappen zodat ze niet komt bovendrijven in het water. Deze keer blaast Megan echt haar laatste adem uit, waarna de jongelui na heel wat overleg en dreigementen besluiten het lijk toch in de mijnschacht te dumpen. Acht maanden later krijgen ze echter allemaal een sms met een foto van het moordwapen. Wat is er aan de hand? Leeft Megan nog? Was er een getuige? En waar is Garrett eigenlijk?

Het zou kunnen dat er tijdens het lezen van de korte inhoud enkele alarmbelletjes zijn gaan rinkelen. Echt origineel kan je het verhaal van Sorority Row immers niet noemen, aangezien de film een losse remake is van The House on Sorority Row (1983) en ook duidelijk nog wat mosterd is gaan halen bij I Know What You Did Last Summer (1997). Kon deze laatste echter nog meefietsen op het succes van Scream (1996) en rekenen op een boeiend scenario van Kevin Williamson, dan valt Sorority Row vooral op door een met weinig overtuiging acterende cast, een bijwijlen hyperkinetische camera en vooral een rommelig scenario.

De regie is in handen van de vrij onbekende Stewart Hendler, die eerder enkel de horrorfilm Whisper (2007) draaide. Hendler mikt duidelijk op een hippe film voor de ‘MTV-generatie’, en weet wel een paar inventieve shots uit zijn mouw te schudden, maar komt in de meeste scènes toch niet verder dan wild met zijn camera te zwaaien bij het in beeld brengen van de schaars geklede cast. De openingsscène speelt zich trouwens af op het inwijdingsfeestje voor nieuwe Theta Pi-leden, waar je als geheelonthouder en met een body mass index boven 20 duidelijk niet gewenst bent. De toon is meteen gezet.

Het moet ook gezegd dat Hendler weinig hulp krijgt van scenaristen Josh Stolberg en Pete Goldfinger die het verhaal hebben volgepropt met de grootse clichés uit het genre. Alleen al in de samenstelling van het vriendinnenclubje zitten netjes alle stereotypes: de rijke bitch, de nerd, het feestbeest, de cheerleader en de griet met een geweten. Zelfs de volgorde waarin de personages sneuvelen, wekt weinig verbazing op. Top of the bill is echter de ontmaskering van de dader en zijn motief dat zo tenenkrullend zwak is dat je enkel je hoofd kan schudden bij zoveel nonsens.

In de cast vinden we jonge gillende meiden als Audrina Patridge, Jamie Chung, Margo Harshman en Leah Pipes. Ook Rumer Willis, de dochter van Bruce Willis en Demi Moore heeft een rolletje versierd, en is vrijwel de enige die haar personage nog een beetje karakter kan meegeven. Haast traditiegetrouw zit er in dergelijke horrorprenten ook een cameo van een vergane glorie en deze twijfelachtige eer is deze keer voor Carrie Fisher die opduikt als de eigenares van het Sorority House en ook op gepaste wijze weer van het toneel verdwijnt.

© Benelux Film Distributors

Het is natuurlijk niet eerlijk om Sorority Row helemaal met de grond gelijk te maken omwille van zijn gebrek aan artistieke kwaliteiten. De film mikt immers duidelijk niet op belangrijke filmprijzen of intellectueel genot, maar wil gewoon hersenloos horrorplezier bieden aan de kijker. Maar daarin slaagt de film helaas niet omdat er door de makers zo verschrikkelijk weinig originaliteit aan de dag wordt gelegd dat je alles al wel eens hebt gezien in andere films. De creepy guy on campus zat bijvoorbeeld al in Scream, de sterfgevallen waren gruwelijker in de Final Destination-reeks en de finale in een opbrandend huis kennen we uit The House of Wax. Consumptie dus enkel voor de grootste liefhebbers van het slashergenre.

Op de dvd vind je nog een aantal featurettes, zoals ‘Sorority Row: Stories from the Set’, waarin de cast aan het woord komt en ‘Killer 101’ waarin de filmmakers het hebben over de conventies van de slasherfilm. Ook zijn er bloopers en enkele deleted scenes die duidelijk met een reden zijn gewist. En wie dan nog de moed vindt, kan ook nog op zoek gaan naar een easter egg.