Jane Campion hoeven we u niet meer voor te stellen. Wie haar films The Piano, Portrait of a Lady of Holy Smoke gezien heeft, weet wat van de Nieuw-Zeelandse regisseuse te verwachten. Dit keer werd Campion geraakt door het niet zo bekende liefdesverhaal van de wereldberoemde Lake Poet, John Keats. Zo verguisd in zijn leven, zo groot werd hij na zijn dood. Niet dat ik me durf wagen aan enig melancholisch gerijm.
In haar nieuwste film Bright Star (2009) vervalt Campion gelukkig niet in een puur biografische verfilming van het leven van John Keats, maar staat zijn bijna platonische liefdesrelatie met zijn buurmeisje Fanny Brawne, een volgens de overlevering al even tragische figuur, centraal.
Korte inhoud: John Keats (Ben Whishaw) is een jonge dichter die zijn werk amper aan de straatstenen kwijt raakt. Berooid blijft hij zich samen met zijn vriend Charles Armitage Brown (Paul Schneider) terugtrekken als een kluizenaar en verdiepen in de poëzie. Wanneer hij zijn buurmeisje Frances ‘Fanny’ Brawne (Abbie Cornish) leert kennen, groeien die twee haast onzichtbaar naar mekaar toe tot de wederzijdse bewondering omslaat in een romantische (Weltschmerz-achtige) onderhuidse borrelende passie. Wanneer de jaloerse vriend Charles en de moeder van Fanny, Mrs Brawne (Kerry Fox), het merken, wordt het de jonge verliefde zielen niet makkelijk gemaakt.
Niet dat we hier een typisch romantisch kostuumdrama voorgeschoteld krijgen a la Pride & Prejudice (2005) met een Darcy die achterna gezeten wordt door giechelende rijkeluisseutjes die hun tijd enkel doorbrengen met irritante theekransjes en roddelen over mannen. Neen, de hele film straalt een ietwat tragisch-melancholische sfeer uit. Van in het begin voel je het onmogelijke van hun liefde. De tergend trage toenaderingen, de ingehouden emoties, Keats die meer een loser is die niet weet wat hij wil in het leven naast Fanny die een stuk steviger in haar schoenen lijkt te staan en zich out als Haute-Couturier avant-la-lettre met haar in het oog springende zelfgemaakte kostuums. Het contrast kan niet groter zijn. Abbie Cornish en Ben Wishaw acteren ingehouden natuurlijk en menselijk. Je voelt hun gevoelens, je voelt hun connectie, je voelt hun wanhoop.
Bright Star is zeker geen topper, maar is wel een geheel eigen stijloefening die bepaalde mensen toch enorm zal aanspreken (uw lief jongens!). Het vrij natuurlijke kleurenpalet maakt het allemaal een stuk frisser dan het in werkelijkheid is. Op het einde van de film slaak je dan ook een zucht van existentialistische melancholie.
Beoordeling: 2.5 / 5
Recensie door Jeroen op 26 februari 2010
Vorige week gezien. vond het een prachtige film, geweldig sfeertje, maar diep is de film in geen geval. Het onderwerp had misschien een complexere uitwerking verdiend en dat zou alles een stuk interessanter hebben gemaakt. Een beetje een verloren kans op een volwassen liefdesverhaal.